72o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας: Τι βλέπω…

Αυτό είναι το Φεστιβάλ. Δεν ήρθαμε να δούμε γόνδολες να αρμενίζουν. Ήρθαμε να δούμε την τελευταία παραγωγή στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Και βλέπουμε πολλά φιλμ. Ενθουσιασμός και απογοητεύσεις. Αλλά παράλληλα τα μάτια εξακολουθούν να ανοιγοκλείνουν στο ανεξάντλητο φιλμ της καθημερινότητας στο νησάκι Lido της Βενετίας. To θέρετρο της πιο φημισμένης πόλης της Ιταλίας. Κι σε αυτό το «φιλμ», να τι βλέπω…

Βλέπω ταινίες που θα βρουν αμέσως παγκόσμια διανομή κόβοντας αμέτρητα εισιτήρια και ενδεχομένως θα φτιάξουν μια ολόκληρη μυθολογία και βλέπω και έργα τέχνης που θα μείνουν τυλιγμένα στα αρνητικά τους σελιλόιντ μετά την μία και μοναδική τους προβολή στο φεστιβάλ.

Βλέπω χρυσά βραβεία να ετοιμάζονται και βλέπω χρυσούς καλλιτέχνες να παλεύουν με την αισθητική μα γρήγορα λησμονούνται ως έργα άσκησης ύφους.

Βλέπω σιδερωμένα μαύρα κοστούμια, με δύο και τρεις διαπιστεύσεις κρεμασμένες από τον λαιμό να περπατάνε ευθυτενή και βλέπω και καλλιτέχνες σε μια γωνιά να πίνουν τον καφέ τους σε πλαστικό ποτήρι.

Βλέπω κοριτσάκια φτιαγμένα καθ’ εικόνα και ομοίωση των αστεριών του σινεμά να περιμένουν εκστατικά στο κόκκινο χαλί να εμφανιστεί το ίνδαλμα τους και βλέπω κοπέλες αργά και μεθοδικά να μελετούν το πρόγραμμα του φεστιβάλ και να διαλέγουν μια ταινία των «Οριζόντων» ή της «Εβδομάδας της κριτικής» ή των «Giornate degli Autori».

Βλέπω παρέες που λίγα τους ενώνουν να πίνουν prosecco στο μπαλκονάκι του «Al Leone d’ Oro» ή στην ταράτσα του εστιατορίου να δίνονται επαγγελματικά δείπνα και βλέπω βιαστικούς σινεφίλ με μια πρόχειρη pizza στο χέρι – που κι αυτή την ακριβοπλήρωσαν – να τρέχουν για την προβολή που μόλις άρχισε στη «Sala Perla» του Palazzo del Casino.

Βλέπω κατάμαυρες λιμουζίνες με τα αρχικά της Mostra τυπωμένα στις πόρτες τους, να γυαλίζουν κάτω από τους τεράστιους προβολείς και βλέπω ανθρώπους με τα πόδια ή τα ποδήλατα τους να προσπαθούν να ξεκουραστούν στα γρασίδια ανάμεσα στις 300 και βάλε πρεμιέρες.

Βλέπω ανθρώπους να παρακολουθούν την ταινία γεμάτους εγρήγορση και σκέψη, απολαμβάνοντας την γλώσσα της εικόνας, το φως που έρχεται και δημιουργεί μυθοπλαστικά συναισθήματα και βλέπω ανθρώπους να σηκώνονται όρθιοι χειροκροτώντας μόλις μπαίνουν μέσα οι παραγωγοί, πριν ακόμη η ταινία ξεκινήσει.

Βλέπω τους καραμπινιέρους να προσπαθούν να επιδείξουν έργο και βλέπω τη σεκιούριτι της Mostra να τους εμποδίζει λέγοντας «εδώ είναι η διοργάνωση μας και εμείς ελέγχουμε τον χώρο.»

Βλέπω αφίσες των ταινιών με κράχτες τα πρωταγωνιστικά ονόματα να κοσμούν τον περίγυρο του Palazzo del Cinema και βλέπω φίλους δημιουργών να μοιράζουν κάτι φωτοτυπημένα αντίγραφα των ταινιών τους και αναρωτιέμαι που δεν βλέπω ισότητα.

Βλέπω άδειες συνεντεύξεις τύπου όταν μέσα βρίσκεται κάποιος πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης και βλέπω το αδιαχώρητο όταν εμφανίζεται ο Johny Depp με τα tatoo και τα χρυσά του δόντια.

Βλέπω (μα δεν τους βλέπω) τους κριτικούς της κάθε Variety να γράφουν καθημερινά ρεπορτάζ, ανεβοκατεβάζοντας trends και ταλέντα και βλέπω νέους ανθρώπους στα laptop και τα τηλέφωνα να στέλνουν ιδρωμένοι και κουρασμένοι πυρετωδώς τις ιστορίες τους.

Βλέπω (πάλι) ανθρώπους με κατάμαυρα σακάκια και πέντε κρεμασμένους φωτογραφικούς φακούς σαν πολεμικοί ανταποκριτές να δίνουν μονίμως χειραψίες και ερασιτέχνες (εραστές της τέχνης) φωτογράφους με μια κάμερα φιλμάτη να κάνουν ενσταντανέ την ατμόσφαιρα μιας διχασμένης αισθητικά Βενετίας.

Βλέπω ταινίες να παίζονται στην Gran Sala και ταινίες να παίζονται σε μικρές αίθουσες με προτζέκτορα και πανί, σαν κρυφή λέσχη σινεφίλ.
Όλοι ικανοποιημένοι, όλοι ευχαριστημένοι. Και οι μεν και οι δε. Τα κανάλια της Βενετίας μοιάζουν να υποδέχονται τους πάντες, τον καθένα σε μια από τις δυο όχθες.

Κάπου διάβασα: «Ο Ρεμπράντ μπορούσε να ζωγραφίσει τους πολυάσχολους μικροαστούς σαν άραζαν μετά το γεύμα τους αλλά τα μεσάνυχτα όταν εκείνοι αναπαύονταν , ο γερο Ρεμπράντ έμενε ξύπνιος και εργάζονταν βάζοντας ελαφρές πινελιές σκότους πάνω στους καμβάδες του» και σκέφτομαι τι είναι αυτό που απομένει.

Τα φημισμένα φεστιβάλ κινηματογράφου (και κάθε τέχνης) είναι η γιορτή της όρασης. «Το σώμα υπάρχει μόνο για χάρη των ματιών», έλεγε ο Jim Morisson στις θρυλικές «Σημειώσεις για την όραση». Τι βλέπω… Ό,τι μας μαθαίνει ο κινηματογράφος. Την οπτική εικόνα να γίνεται αλήθεια – και αυτή 24 φορές το δευτερόλεπτο, σύμφωνα με τον Godard -.

Αυτά είναι τα λαμπρά διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ, θα μου πείτε.

Βλέπω λοιπόν την χλιδή.
Αλλά πρωτίστως βλέπω σινεμά!