Οικογένεια Μπελιέ

Όλοι στην οικογένεια της Πολά είναι κωφοί εκτός από εκείνη. Όχι ότι αυτό είναι πρόβλημα: ο πατέρας της είναι υποψήφιος δήμαρχος, η μητέρα της τον υποστηρίζει και ο 14χρονος αδερφός της είναι ερωτευμένος με την καλύτερή της φίλη! Το μεγαλύτερο πρόβλημά της είναι η πολυάσχολη καθημερινότητά της, αφού βοηθά την οικογένειά της στη φάρμα, ενώ γίνεται μέλος της σχολικής χορωδίας, όπου όλοι εντυπωσιάζονται με την φωνή της. Ο καθηγητής της αποφασίζει να την προετοιμάσει για έναν διαγωνισμό τραγουδιού – πώς όμως θα ακολουθήσει ένα όνειρο που δεν μπορεί να καταλάβει η οικογένειά της;

Το έργο είναι μια γλυκόπικρη κομεντί στην γαλλική επαρχία, έξυπνα στημένη και με αρκετή αλήθεια μέσα της. Στοιχεία συγκινητικά και κάπως δραματικά αναμειγνύονται με πιο εύπεπτα κωμικά ευρήματα και εφηβικούς έρωτες. Η προσπάθεια να γίνει το έργο εμπορικό (για τα γαλλικά τουλάχιστον δεδομένα) δεν κρύβεται. Δεν πέφτει όμως στην παγίδα του εξωραϊσμού της πραγματικότητας. Υπάρχουν στοιχεία που κάνουν τους ήρωες ρεαλιστικούς, ακόμα και πικρόχολους.

Υπάρχουν δυναμικές αντιθέσεις που προωθούν την ιστορία. Το χάσμα ανάμεσα στους έφηβους και τους μεγάλους, τονίζεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι η κόρη όχι μόνο μιλάει, αλλά είναι και σπουδαία τραγουδίστρια. Κι όχι μόνο αυτό. Ενώ τα παιδιά έχουν ανάγκη τους γονείς, εδώ υπάρχει αντιστροφή. Οι κωφάλαλοι γονείς έχουν ανάγκη την κόρη τους, καθώς λειτουργεί και ως διερμηνέας τους σε έναν κόσμο ανθρώπων που μπορούν να μιλήσουν. 

Ένα μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της ταινίας, που ίσως να είναι κι ένας κρυφός άσσος στο μανίκι, είναι η ποιότητα των ερμηνειών. Και οι δυο ηθοποιοί που παίζουν τους γονείς της πρωταγωνίστριας  (η Karin Viard και ο Βέλγος François Damiens) δεν είναι στην πραγματικότητα κωφάλαλοι. Όμως είναι απολύτως πειστικοί στους ρόλους τους. Τόσο που ίσως να χρειάζεται κάποιος να γνωρίζει το βιογραφικό τους, για να καταλάβει ότι μιλούν κανονικά. 

Κι η πρωταγωνίστρια Louane Emera, που παίζει την έφηβη με την χαρισματική φωνή, που μεγαλώνει με δυο γονείς κι έναν αδερφό κωφάλαλους, αποδίδει καλά τόσο στο φωνητικό, όσο και στο υποκριτικό κομμάτι. Η κοπέλα αυτή είχε συμμετάσχει στο γαλλικό «Voice» το 2013. Έφτασε ψηλά, χωρίς να καταφέρει πάντως να κερδίσει και από εκεί την πρόσεξε ο σκηνοθέτης έτσι και της έδωσε τον ρόλο. Για να πω την αλήθεια, αμφιβάλλω αν θα κέρδιζε και το ελληνικό «Voice». Ξέρει, πάντως, να τραγουδάει και να βγάζει συναίσθημα με τη φωνή της, ενώ είναι αρκετά καλή ηθοποιός. Επομένως, ταιριάζει στον ρόλο.  

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Μια συγκινητική και τρυφερή ταινία, με αρκετά εμπορικά χαρακτηριστικά, αλλά αρκετή γοητεία και καλές ερμηνείες. Βλέπεται και ακούγεται εξίσου ευχάριστα.

Γιώργος Σμυρνής