Blackhat

Ένας χάκερ, ο Νίκολας Χάθαγουεϊ, ο οποίος εκτίει ποινή 15 ετών σε φυλακή υψίστης ασφαλείας για εγκλήματα στον κυβερνοχώρο, δέχεται μια πρόταση προσωρινής απελευθέρωσής του, υπό τον όρο να συνεργαστεί με την κυβέρνηση και να εξαρθρώσει ένα δίκτυο ηλεκτρονικού εγκλήματος που απειλεί με όλεθρο Αμερικανούς, Κινέζους και ολόκληρο τον κόσμο. Ο Χάθαγουεϊ συμφωνεί να βοηθήσει την κατάσταση, εφόσον δεχθούν να μειωθεί η ποινή του, αλλά θα ανακαλύψει ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα από ό,τι αρχικά νόμιζε.

Ο σκηνοθέτης των “Σκληρών του Μαϊάμι” και του “Τελευταίου των Μοϊκανών” Michael Mann επιστρέφει με μια περιπέτεια- θρίλερ για το κυβερνοέγκλημα. Η αλήθεια είναι, πως με εξαίρεση το ξεκίνημα, όπου η κάμερα λειτουργεί σαν μικροσκόπιο που παρατηρεί τον μικρόκοσμο των τσιπ, η ταινία δεν μπαίνει σε πολύ βάθος μέσα στο θέμα κυβερνοέγκλημα και ψηφιακή τεχνολογία. Ο Mann κάνει στην ουσία αυτό που ξέρει τόσα χρόνια, να γυρίζει περιπέτειες. 

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας δεν είναι κάποιος πλαδαρός τύπος, που κάθεται με πίτσες και μπύρες αμέτρητες ώρες μπροστά στον κομπιούτερ, σπάζοντας κώδικες. Είναι ένα γυμνασμένο παιδί, που εκτός από ιδιοφυΐα στους κομπιούτερ, μπορεί να ρίξει και το ξύλο του, είναι και κακό παιδί και ωραίος, είναι ξανθούλης σαν τον Sonny Crockett των “Σκληρών του Μαϊάμι” (δεν έχει βέβαια τη γοητεία και το στυλ του Don Johnson)… Γενικά, η ταινία έχει περισσότερο ξύλο και μπιστολίδια, παρά hacking, σε μια ταινία που ο σκηνοθέτης αντιγράφει κυρίως τον εαυτό του και ενίοτε και άλλους σκηνοθέτες, σε ταινίες με βία και αίμα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: Πολλοί σκοτωμοί, αλλά λίγη ουσία στη νέα μάτσο περιπέτεια του Michael Mann. Το Blackhat είναι το “ψηφιακό” άλλοθι για μία ακόμα περιπέτεια, στο γνωστό στυλ του σκηνοθέτη. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι συναρπαστικό σαν το “Collateral” ή τον “Τελευταίο των Μοϊκανών”.

Γιώργος Σμυρνής