Σκιές στο σκοτάδι

Παντρεμένο ζευγάρι βρετανών κατασκόπων καλείται να αποκαλύψει την ταυτότητα του προδότη πράκτορα ο οποίος σχεδιάζει να πουλήσει ένα μυστικό υψίστης σημασίας για την παγκόσμια ειρήνη στους ρώσους.

Όλοι θυμόμαστε το προ 20ετίας κατασκοπικό ρομάντζο με τους Μπραντζελίνα «Ο κύριος και η κυρία Σμιθ» που είχε πρωταγωνιστές ένα παντρεμένο ζευγάρι κατασκόπων που πάλευε να κρατήσει τα επαγγελματικά του ζητήματα μακριά από τον γάμο του. Αντίστοιχα κι εδώ οι Κάθριν και Τζορτζ Γουντχάουζ επιχειρούν να κρατήσουν τη νοσηρή πλευρά της δουλειάς τους μακριά από την οικογενειακή εστία τους και να διατηρήσουν τον ερωτισμό και την ειλικρινή (;) αγάπη που τους δένει. Πληθωρική, φανταχτερή, εξωστρεφής και υπερδραστήρια η πρώτη μοιάζει να συμπληρώνεται ιδανικά με τον εσωστρεφή, λιγομίλητο και ιδιοφυή Τζορτζ που «σιχαίνεται τα ψέματα».

Τα ψέματα όμως είναι η πηγή, η βάση και όλο το οικοδόμημα όχι μόνο για το πρωταγωνιστικό ζευγάρι αλλά για όλους τους συναδέλφους τους. Το πώς αναπτύσσεται το πανέξυπνο ζευγάρι του Κεπ γύρω από τη συνθήκη λειτουργικότητας ψέματος – αλήθειας είναι απέραντα διασκεδαστικό. Με τρόπο που δεν σταματά να μας εκπλήσσει, οι Σόντερμπεργκ-Κεπ κατασκευάζουν μια αντισυμβατική κατασκοπική περιπέτεια, όπου η πρωτοτυπία έρχεται και κουμπώνει στα σημεία της σύνδεσης του ρομάντζου με το θρίλερ. Χωρίς να καταφεύγει σε ευκολίες ή κλισέ τύπου «Επικίνδυνη αποστολή» (ο Κεπ ήταν ο σεναριογράφος μεταξύ άλλων και στο πρώτο φιλμ της σειράς) το «Σκιές στο σκοτάδι» αφηγείται ένα διαφορετικό παιχνίδι κατασκόπων όπου η ψυχανάλυση και το ερωτικό στοιχείο αποτελούν τους πυλώνες μιας απύθμενα καταπιεσμένης και προβληματικής μικροκοινότητας.

Οι κατάσκοποι του φιλμ είναι σαφώς οι πλέον ανθρώπινοι και ευάλωτοι που έχουμε δει στην ιστορία του σινεμά, διατηρώντας μια εκλεκτική συγγένεια με τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες του Τζον Λε Καρέ («Και ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι» παρά με τις χάρτινες φιγούρες του Ιαν Φλέμινγκ.