MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΣΑΒΒΑΤΟ
08
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ
HOT OR NOT

Hot or Not #152: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Αυτή την εβδομάδα πήγαμε θέατρο, είδαμε σινεμά, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όπως κάθε εβδομάδα θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας, όλα όσα ξεχωρίσαμε.

Monopoli Team | 02.02.2025

Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

(+) «Ανεξάρτητα Κράτη»: Εκεί που το θέατρο συναντά την αλήθεια – και το κράτος απουσιάζει

Ευτυχώς για όλους μας, φαίνεται πως η Αθήνα αυτή την περίοδο διανύει έναν θεατρικό οργασμό. Παραστάσεις πάνε από sold out σε sold out, ανεξάρτητες σκηνές ανεβάζουν αριστουργήματα και άνθρωποι με τρομερό ταλέντο ανεβαίνουν στη σκηνή. Επίσης, τα θέματα ποικίλλουν – αν και, ναι, υπάρχει μια επανάληψη, πράγμα λογικό. Όμως, έχουμε φτάσει στο σημείο όπου μπορούμε να μιλάμε για πολλά από τα ταμπού μας ως κοινωνία και, μάλιστα, ίσως να γελάμε με μερικά από αυτά. Τα «Ανεξάρτητα Κράτη» στο Θέατρο Χώρα είναι από εκείνες τις παραστάσεις που στον Τύπο δεν έχουν γραφτεί πολλά, αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να σταματήσει να μιλάει για αυτήν. Έχω το προνόμιο πλέον να βλέπω πολύ θέατρο – πράγμα που μόνο να το ονειρευτώ μπορούσα παλαιότερα – αλλά, με τη συχνότητα που πλέον παρακολουθώ παραστάσεις, δεν θα σας πω ψέματα: είναι δύσκολο κάτι να σε ταρακουνήσει και να σε κάνει να μετακινηθείς, να εισχωρήσεις μέσα του για όσο διαρκεί η θεατρική πράξη.

Το κείμενο του Τσιοτσιόπουλου και του Παλούμπη, η σκηνοθεσία του τελευταίου και οι ερμηνείες των ηθοποιών (Θάνος Αλεξίου, Στέλιος Δημόπουλος, Βασιλική Διαλυνά, Άλκηστις Ζιρώ, Ελεάνα Καυκαλά, Μάκης Παπαδημητράτος, Στάθης Σταμουλακάτος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος) αυτής της παράστασης, όμως, με καθήλωσαν απόλυτα για 2+ ώρες. Έφταιγε το θέμα, που ήταν τρομερά επίκαιρο; Έφταιγε το γεγονός ότι το έργο διαδραματιζόταν στα γραφεία μιας εφημερίδας; Μπορεί ακόμα να έφταιγε το ότι, για δύο ώρες και κάτι, μια νεαρή δημοσιογράφος πάλευε με πάθος να βρει την αλήθεια – και ήταν διατεθειμένη να παλέψει για αυτήν (a little too close to home). Εν ολίγοις, είχα πολλούς λόγους να «ενωθώ» με το έργο – και, ναι, οι εξαιρετικές ερμηνείες βοήθησαν.
Όμως, η αξία αυτής της παράστασης βρίσκεται στο ότι όποιος περνάει την πόρτα εκείνου του θεάτρου, ανεξαρτήτως φύλου, δουλειάς ή ακόμα και τάξης, θα κληθεί να απαντήσει στην ερώτηση «Υπάρχει κράτος;» – και, βασικά, θα κατακλυστεί με πληροφορίες και αλληγορίες που θα του υπενθυμίσουν πως η τέχνη και η ζωή δεν απέχουν και πολύ, και πως η ελευθερία του λόγου, όσο και αν πιστεύουμε πως είναι δεδομένη, αποτελεί ένα ακόμα προνόμιο που πολύ συχνά δεν μας ανήκει – παρά μόνο η ψευδαίσθησή της.

Να πάτε να δείτε τα «Ανεξάρτητα Κράτη», όσο αργά κι αν βρείτε εισιτήριο – και όχι μόνο μία φορά. Την απάντηση στην ερώτηση θα την πάρετε σίγουρα – ίσως, πάλι, να την ξέρετε ήδη. Όταν τελείωσε το έργο γυρνάω στην Ευδοκία και της λέω «είδαμε μόλις την καλύτερη παράσταση της χρονιάς – Γενάρη μήνα;».
Μαρία Βαλτζάκη

(+) «Queer», ένα worth watch που άξιζε την αναμονή

Ο Luca Guadagnino υπόσχεται ατμόσφαιρα, ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή, συμβολισμό και αισθητική στην νέα ταινία Queer. Ένα παράτολμο όραμα σε ένα σχετικά φλατ σενάριο, και από την μέση κι έπειτα μια προσέγγιση όλο και περισσότερο σουρεαλιστική, ο Guadagnino ρισκάρει και σερβίρει κάτι ασυνήθιστο που δεν χρειάζεται τελικά αποκωδικοποίηση αλλά είναι που θα σε πιάσει και τι θα πιάσεις. Ο Daniel Craig είναι πραγματικά αποκάλυψη, σε έναν ρόλο που φαίνεται να έχει δουλέψει και ο Drew Starkey είναι άξιος συνοδοιπόρος στον χάρτη του ήρωα του Craig, δίνοντας λίγο από την ομορφιά και την νεανικότητά του στο φιλμ. Αινιγματικό οπωσδήποτε και συμβολικό σε πολλά σημεία, το Queer μιλάει για τον έρωτα, το παράξενο, το υπερβατικό, τον εθισμό, την συντροφικότητα και την μοναξιά χωρίς ποτέ να τα ονομάσει αλλά δημιουργώντας πλαίσια για ερμηνεία και φαντασία. Worth watch, πέρα από το συμβατικό μια διαφορετική πρόταση από τον σκηνοθέτη που μας έχει συνηθίσει σε ωραίες δουλειές.
Λίνα Ρόκα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑQueer12.09.2018

(+) Με την «Αστερομάτα» και τα αεροπορικά στην τσέπη είμαστε έτοιμοι να πετάξουμε για Ελβετία!

To βράδυ της Πέμπτης 30/1 η Ελλάδα πήρε την απόφασή της. Ομόφωνα κριτές και κοινό αποφάσισαν για το ποιος θα μας εκπροσωπήσει στη φετινή Eurovision: η Κλαυδία και η μελωδική Αστερομάτα’ της! Δυνατό κομμάτι με προοπτικές που – fingers crossed εδώ! – προσευχόμαστε να πάει καλά, κυρίως για να σταματήσει αυτή η τακτική της απευθείας ανάθεσης. Κακά τα ψέματα έχει κουράσει λίγο τόσα χρόνια. Νομίζω τώρα διασκεδάσαμε σαφώς περισσότερο την όλη διαδικασία. Και μάς έδωσε και την ευκαιρία εξάλλου να δούμε κι άλλα ‘διαμαντάκια’. Πέρα από την Ευαγγελία που ήδη ήταν γνωστή στο ευρύ κοινό-εκρηκτικό το ‘Vale’, το ήθελα κι αυτό για να είμαι ειλικρινής-ξεχώρισα δύο ακόμη συμμετοχές. Barbz – τι φωνή ήταν αυτή παιδιά! – μου θύμισε κάτι από Billie Elish στο στιλ. Το κορίτσι έχει δυνατότητες να κατακτήσει ένα διεθνές κοινό και σίγουρα θα άρεσε στους Ευρωπαίους, ωστόσο έχει αποδειχθεί πια ότι οι Έλληνες αγαπάμε λίγο περισσότερο τα έθνικ στοιχεία. Αλλά και Dinamiss να μην ξεχάσω. Φοβερό ντουέτο, εκρηκτική σκηνική παρουσία-ελπίζουμε να τις θαυμάσουμε και στο μέλλον. Όσο για Έλενα και Σάκη τώρα, τι να πει κανείς; Σαν να μην πέρασε χρόνος από πάνω τους. Αφού θυμηθήκαμε και λίγο από τα περσινά μεγαλεία με τη Μαρίνα Σάττι και το ‘Ζάρι’ της, οι δυο καλλιτέχνες ανέβηκαν στη σκηνή και απέδειξαν γιατί είναι οι δύο Έλληνες ‘θρύλοι’ του διαγωνισμού. Δεν σας κρύβω ότι η μνήμη μου με πήγε πίσω στο καλοκαίρι που το ‘Shake it’ ακουγόταν σε κάθε πάρτυ, αλλά και σε εκείνη τη νύχτα που η Ελλάδα έγινε ένα και τραγουδούσε με σημαίες στους δρόμους το ‘My Number One’. Θα τις ξαναζήσουμε άραγε τέτοιες στιγμές; Το θέλουμε. Σίγουρο αυτό. Τέλος πάντων, να μας έχει ο Θεός καλά και για τα επόμενα που θα ‘ρθουν. Για την ώρα…καλή επιτυχία Κλαυδία!
Μιλένα Αργυροπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑEurovision 2025: Όσα μάς άρεσαν και όσα μάς έλειψαν από τον Εθνικό Τελικό12.09.2018

(-) «Η αισθηματική αγωγή – Ερευνώντας ένα αρχείο ρωγμών»: Ατελέσφορη προσπάθεια

@Γιάννης Μπερέρης.

Η σκηνοθετική γλώσσα του Παντελή Φλατσούση αγαπάει να φέρνει τους ηθοποιούς ως ένα υλικό θεάματος μέσα και γύρω από δραματουργικό του αντικείμενο. Και το αντικείμενο αυτό, σχεδόν πάντα, διερευνά μια ιστορική στιγμή και το αποτύπωμα της. Αυτή τη φορά, ανατρέχοντας σε ένα κλασικό πεζογράφημα από τον Γκουστάβ Φλωμπέρ, ο Φλατσούσης καταπιάστηκε με την επανάσταση του 1848 στη Γαλλία, όπου οι Παριζιάνοι  – κυρίως το εργατικό δυναμικό – εξεγέρθηκαν κατά του συντηρητισμού, οδηγώντας στην Β΄ Γαλλική Δημοκρατία.

Τοποθέτησε, λοιπόν, ένα μικρό σύνολο ερμηνευτών – Βαγγέλης Δαούσης, Χρήστος Διαμαντούδης, Γιώργος Κριθάρας, Ηλιάνα Μαυρομάτη και Ντέμπορα Οντόγκ  – στο ρόλο μιας ερευνητικής θεατρικής ομάδας που αναζητεί το επόμενο της εγχείρημα και μελετώντας τον Φλωμπέρ απορροφάται από την γοητεία της «Αισθηματικής αγωγής» που παλινδρομεί ανάμεσα στο ρομάντζο και την κοινωνική και ιστορική καταγραφή. Στην παράσταση, τα πρόσωπα γίνονται αφηγητές, σχολιαστές και συχνά φορείς των ρόλων με κεντρικό άξονα τον ανεπίδοτο έρωτα ενός ξεπεσμένου αστού την ώρα που η γενιά του και χώρα του δονείται.

Συνυπολογίζοντας την δυσκολία του εγχειρήματος και παρά την έντιμη προσπάθεια του σκηνοθέτη στη θεατρική διασκευή του κειμένου (σε συνεργασία με την Παναγιώτα Κωνσταντινάκου), ελάχιστα πράγματα λειτουργούν στην παράσταση. Το κυριότερο πρόβλημα να εντοπίζεται στην, δίχως έμπνευση, σχέση των ηθοποιών με τους ήρωες αλλά και μεταξύ τους όσο και στην πλαδαρή προσπάθεια σύνδεσης της ματαίωσης της γενιάς του Φλωμπέρ με τη δική μας. Κάποιες ενδιαφέρουσες στιγμές γύρω από το multimedia κομμάτι της σκηνοθεσίας (live κινηματογράσιση, animation κ.α.) δεν βοήθησαν την προσπάθεια να αναπνεύσει.
Στέλλα Χαραμή

(-) Νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, συζήτηση κομμένη!

Πηγή: Unsplash

Γιατί αφιερώσαμε μία ολόκληρη εβδομάδα τηλεοπτικού χρόνου για να αναπαράγουμε μία συζήτηση που δεν θα έπρεπε καθόλου να γίνεται, για ένα θέμα που έχει κλείσει βάσει νόμου, θα με κάνει πάντα να απορώ σαν να συμβαίνει πρώτη φορά. Δεν νομίζω να μην έχει ήδη καταλάβει ο οποιοσδήποτε ότι αναφέρομαι στο θέμα της απαγόρευσης των αμβλώσεων, το οποίο έθιξε πρώτος ο ευρωβουλευτής της Νίκης, Νίκος Αναδιώτης, στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ως πρόταση λύσης απέναντι στο δημογραφικό και κατ’ επέκταση στην «επιβίωση της Ευρώπης». Φυσικά και θα κρινόταν η άποψή του ως προς το γιατί ΠΡΕΠΕΙ να θεωρείται προβληματική, ωστόσο στη χώρα μας οι αμβλώσεις είναι νόμιμες από το 1986. Και η όποια συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα μπορούσε να λήξει εδώ. Αλλά όχι.

Βασικά δικαιώματα που θα έπρεπε να θεωρούνται σήμερα δεδομένα ξαφνικά τίθενται υπό αμφισβήτηση γιατί εκπρόσωποι των μίντια θεώρησαν πως μπορούν να πιαστούν από τη δοθείσα αυτή αφορμή και να ζητήσουν να τοποθετηθούν, σχετικά με αυτό το ζήτημα, άνθρωποι που καμία σχετική αρμοδιότητα δεν έχουν ώστε να μας ενδιαφέρει τόσο η τοποθέτησή τους. Είμαι σίγουρη πώς ξέρουν όλοι σε ποιες τοποθετήσεις αναφέρομαι και δεν θα μπω στη διαδικασία να τις αναπαράγω εδώ με ονόματα. Αυτό που βλέπω είναι πως για μία ακόμη φορά ο τηλε-κανιβαλισμός κερδίζει, αποδεικνύοντας περίτρανα την καθόλου αθώα σκοπιμότητά του. Και μάλιστα το γεγονός πως όλη αυτή η συζήτηση μονοπώλησε το ενδιαφέρον των μίντια την εβδομάδα αμέσως μετά τη μεγάλη διαδήλωση για τα Τέμπη, εμένα μόνο να με πονηρεύει μπορεί.

Αυτό που θα έπρεπε να μάς απασχολεί σήμερα είναι πώς θα εξασφαλίσουμε δωρεάν και ασφαλείς αμβλώσεις για όλες μας. Το να επιβάλλεις τη γονεϊκότητα σε όλους χωρίς να εξετάζεις τίποτα επιμέρους, λύνει μονάχα αριθμητικά το ζήτημα. Αλλά αυτό κρύβει κινδύνους και αυτό μπορείς εύκολα να το καταλάβεις ρίχνοντας μια ματιά στις ειδήσεις που φτάνουν στα αυτιά μας καθημερινά για κακοποιήσεις και δολοφονίες παιδιών από τους ίδιους τους γονείς τους. Ας το ξανά σκεφτούμε, λοιπόν.
Ευδοκία Βαζούκη

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑΑπό τον Αναδιώτη στον Σερβετάλη: Όταν άλλο ένα βασικό δικαίωμα αμφισβητείται σε τηλεοπτική μετάδοση12.09.2018

(-) Αντίο, Καγιαμπή: Όταν ο υπερτουρισμός δεν αφήνει τίποτα όρθιο

Φωτογραφία Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Τολμώ να πω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στο Ηράκλειο Κρήτης που να μην ξέρει τον καφενέ του Καγιαμπή. Ακόμα κι εγώ που δεν είμαι από το Ηράκλειο (αλλά το έχω επισκεφτεί άπειρες φορές) άκουγα συνέχεια για τον υπέροχο κύριο Μήτσο Καγιαμπάκη και όταν επισκέφτηκα πρώτη φορά το καφενείο που έχτισε πρίν από σχεδόν 25 χρόνια, κατάλαβα γιατί. Αυτός ο χώρος είναι τόσο φιλόξενος, ακριβώς γιατί ο ίδιος ο “Καγιαμπής” τον γεμίζει με την ευγενική παρουσία του, μιλώντας σε όλους σαν να τους ήξερε από πάντα, απαντώντας σε κάθε απορία για το φοβερό αρχείο του. Ναι, αυτός δεν είναι ένας απλός καφενές, είναι ένα ζωντανό ιστορικό αρχείο με πάνω από 1.800 κομμάτια – από αφίσες και αποκόμματα εφημερίδων μέχρι πίνακες και φωτογραφίες – και δεν μπορείς παρά να το θαυμάσεις όσο πίνεις κρασί και δοκιμάζεις τους μεζέδες του. Δυστυχώς, το σημείο αυτό, που με την ταυτότητά του έδινε ψυχή και νόημα στο Ηράκλειο, θα κλείσει οριστικά στις 28 Φεβρουαρίου, για να χτιστεί στη θέση του ένα ακόμη πολυτελές ξενοδοχείο, όπως τα πολλά που έχουν χτιστεί παντού σε όλο τον νομό του Ηρακλείου – και σε όλη τη χώρα μάλλον, μιας και τίποτα δεν είναι ασφαλές μπροστά στην ακόρεστη δίψα για κέρδος. Ποιος ξέρει για πόσα ακόμα ιστορικά σημεία θα “θρηνήσουμε”, πόσα σούπερ μάρκετ και ξενοδοχεία θα χτιστούν στη θέση τους.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑΣκληροί Αποχαιρετισμοί, το Ιντεάλ μας12.09.2018

Περισσότερα από ΕΙΔΑΜΕ / Παραστάσεις