ΠΕΜΠΤΗ
12
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Ανακάλυψα την Μαρίνα Σπανού λίγο πριν τον υπόλοιπο κόσμο – τυχαία στο Instagram – , λίγο πριν από μία παγκόσμια πανδημία, το 2019. Αν και τη περίοδο που εκείνη σύχναζε στην Αρεοπαγίτου δεν έμενα ακόμα μόνιμα στην Αθήνα, παρακολουθούσα με τρομερή θερμή την καλλιτεχνική της ύπαρξη να σχηματίζεται, σιγά αλλά σταθερά. Όταν το 2020 κυκλοφόρησε την Ομόνοια, στο προφίλ της στο YouTube, ούτε που θυμάμαι πόσες φορές την μέρα έπαιζε στο repeat μέσα στο σπίτι μου στο Ηράκλειο. Ήμουν τρομερά ενθουσιασμένη – και περήφανη βασικά – γι’ αυτό το κορίτσι που επιλέγει αποφασιστικά την θέση του σε αυτό τον κόσμο, καλλιτεχνικά, και να έχει τόσο μα τόσο ταλέντο. Όταν μετακόμισα στην Αθήνα το πρώτο της live στο Fuzz ήταν η πρώτη συναυλία που πήγα τελείως μόνη μου, και δεν ένιωσα ούτε στιγμή μόνη μου. Από τότε, και μέχρι περίπου ένα χρόνο πριν, δεν έχασα live της. Με φίλους, με φίλες, με αγνώστους – ήμουν μονίμως εκεί να την ακούω να τραγουδάει το «Λουλούδι του Δρόμου» και να κλείνει τα live της πάντα με το «Κουκάκι».
Όλη αυτή η εξιστόρηση μοιάζει εξαιρετικά μη σημαντική• όμως, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να την ξανά δω μετά από περίπου 1,5 χρόνο, μήνα Αύγουστο, και μάλιστα στο Ηράκλειο της Κρήτης – η συνθήκη έμοιαζε αρκετά σημαντική για ενός τύπου reunion. Στην παραλιακή του νομού Ηρακλείου – δίπλα στη θάλασσα (κυριολεκτικά) – στην περιοχή της Αμμουδάρας, στο πολυχώρο Τεχνόπολης δόθηκε το «ραντεβού». Οφείλω να παραδεχτώ πως δεν περίμενα να έχει ακραία πολύ κόσμο. Ήταν 30 Αυγούστου, στο Ηράκλειο, και η Μαρίνα είχε ξανά υπάρξει στο νησί λίγους μήνες πριν. Ναι, δεν θα μπορούσα να έχω πέσει πιο έξω (προς υπεράσπιση μου έχω πολλά χρόνια να πάω σε συναυλία στην Κρήτη και δεν ήξερα «το κοινό της»).Βρισκόμουν εκεί στις 8:20 και μέχρι τις 9:15 περίπου που βγήκε, ο χώρος ήταν γεμάτος! Αφήστε με να σας φτιάξω λίγο το σκηνικό. Άνθρωποι κάθε ηλικίας και φύλου, οφείλω να παραδεχτώ, πολύ ωραία ντυμένοι – με λουλουδάτες φούστες, λινά top και τιραντένια αέρινα φορέματα -, καρδιές σε χαρτιά και σημειώματα σε μικρά πανό, παγωμένες μπύρες, υγρασία και αλατισμένη ατμόσφαιρα. Αυτή η ομορφιά μιας καλοκαιρινής περιοδείας.
Η Μαρίνα βγήκε παίζοντας την «Πλάκα» και εγώ είδα μπροστά μου ένα κορίτσι που δεν παίζει πια το πρώτο του live. Είναι απόλυτα παρούσα στην σκηνή, κουνιέται στον ρυθμό σχεδόν σαν τις χορδές της κιθάρας της – της Κιάρα (ναι, αυτό είναι το όνομα της) – , είναι πιο σίγουρη για την φωνή της και πολύ πιο ομιλητική με το κοινό της. Υπάρχουν όμως και πράγματα που δεν άλλαξαν καθόλου – and thank God. Η ζεστασιά που κουβαλάει το βλέμμα της όταν πλανιέται στο κοινό, η αγάπη που κουβαλάει για κάθε στίχο που βγαίνει από το στόμα της, η συγκίνηση για όλες τις ιστορίες που έχει πει – και που πλέον λέμε και εμείς, το ταλέντο της, τα στρας στα μάτια, το boho ντύσιμο και τα μακριά σγουρά μαλλιά της.
Η Μαρίνα στο Ηράκλειο τραγουδούσε ανάμεσα σε δύο θάλασσες – μία γεμάτη αλμυρό νερό και μία γεμάτη ανθρώπους..
Μας πήγε από την «Πλάκα» στο «Παγκράτι» και από την θάλασσα του «Αυγούστου» στα «25 τετραγωνικά» της. Μαζί με τον Γιώργο, τον Διονύση, τον Κωστή και τον Αποστόλη – την μπάντα της – διασκευάσαν κομμάτια που πλέον είναι σταθερές αξίες στα live της, όπως η «Μπανιστηρτζού», η «Ανδρομέδα» και το «Σιμούν». Το live κύλησε τρομερά αβίαστα και «εύκολα», για το κοινό σίγουρα, αλλά νιώθω και για εκείνη – αυτή την αίσθηση έδινε. Δεν νομίζω πως υπάρχει καλύτερο συναίσθημα στο κόσμο από το να βρίσκεσαι σε μια συναυλία, και ο καλλιτέχνης στην σκηνή να σε κάνει να νιώθεις πως εκείνη την στιγμή το μοναδικό πράγμα που υπάρχει στον κόσμο είναι τα τραγούδια που φωνάζετε με την ψυχή σας – ή τουλάχιστον δεν έχω νιώσει εγώ κάτι που να είναι «περισσότερο». Η αμεσότητα και το φως της Μαρίνας Σπανού είναι ίσως το μεγαλύτερο της «ταλέντο» – και την έχουμε ακούσει όλοι να τραγουδάει…
Λίγο πριν πει τον «Αύγουστο» μας είπε: «Μ’ αρέσουν πολύ οι ιστορίες» – και ξεκίνησε να μας αφηγείται μία-μία όλες εκείνες τις ιστορίες που πήραν ζωή στο δωμάτιο της και πλέον δίνουν ζωή σε πολύ κόσμο εκεί έξω. Όλα αυτά με μία θεατρικότητα, που οφείλω να παραδεχτώ δεν έχω ξαναδεί σε συναυλία της. Η εκφραστικότητα της σε συνδυασμό με τον διαρκεί διάλογο, που συνεχώς είχε με κάποιον από το κοινό ή με κάποιο από τα «αγόρια της» (έτσι χαρακτηρίζει την μπάντα της), η ζωντάνια που έδινε στον κόσμο, ήταν μοναδική. Ώρες ώρες το live γινόταν δευτερεύον και την προσοχή της έκλεβε κάτι που θα έλεγε το κοινό, και από εκεί θα ξεκινούσε μία συζήτηση που ήταν λες και είχαμε πάει όλοι μαζί για μπύρα.
Περίμενα με ενδιαφέρον η αλήθεια είναι, την στιγμή που θα επέλεγε να πει το «Ταξίδι» – το τραγούδι που την έκανε γνωστή σε ένα κοινό που μέχρι τότε δεν την γνώριζε. Κάπου λοιπόν στην μέση του set, καθώς κάθεται στο πιάνο, και ξεκινάει να παίζει την μελωδία του τραγουδιού, μας εξηγεί πως το συγκεκριμένο τραγούδι το είχε πολύ διαφορετικά στο μυαλό της όταν το έγραφε. Ήθελε να είναι μια ήρεμη μπαλάντα – και κάπως έτσι μας το έπαιξε. Έκατσε στο πιάνο και ξεκίνησε να τραγουδάει ένα «Ταξίδι» που, αν και είχε τους ίδιους στοίχους, ήταν ένα άλλο τραγούδι. Δεν ήταν απαραίτητα χορευτικό ή ανεβαστικό και διασκεδαστικό, αλλά σαν εξομολόγηση που είχε την ανάγκη να κάνει – ήταν υπέροχο• και, ναι, μετά το είπε και κανονικά και το τραγουδήσαμε τόσο δυνατά που πιθανότατα μας άκουσαν μέχρι το Ρέθυμνο.
Η βραδιά συνεχίστηκε ακριβώς όπως φαντάζεστε, με βόλτες στις γειτονιές τις Αθήνας, ένα «Αερικό» και μια «Πάνινη Τσάντα». Δυστυχώς όμως, η ώρα κοινής ησυχίας περιόριζε το πρόγραμμα και τα τραγούδια που θα πει η Μαρίνα, και όλο το βράδυ προσπαθούσε να τραγουδήσει όσα περισσότερα μπορούσε. Μια κοπέλα μπροστά – μπροστά την ζήτησε να πει το «Γιασεμί», και ενώ παραδέχτηκε πως το έχουν βγάλει καιρό από το πρόγραμμα των live, της έκανε το χατίρι και το είπε – αμέσως μετά παραδέχτηκε πόσο της είχε λείψει.
Ένα μικρό γλέντι μπροστά από την Μαρίνα και την κιθάρα της.
Σιγά σιγά φτάσαμε στα 4 τελευταία τραγούδια, και από συναυλία της Μαρίνας Σπανού, ο χώρος μετατράπηκε σε Ικαριώτικο γλέντι. Σχηματίστηκαν πολλοί μικροί κύκλοι, ο ένας μέσα στον άλλο, και απλά ξεκινήσαμε να χορεύουμε ικαριώτικο (ή, ας είμαστε ειλικρινείς, ό,τι μπορούσαμε), όσο η Μαρίνα και η μπάντα της έπαιζαν τον «Ικαριώτικο» του Γιάννη Πάριου. Αλλά επειδή η κοπέλα ήξερε που ερχόταν, πολύ γρήγορα το ρεπερτόριο άλλαξε, και μεταφερθήκαμε από τον Πάριο στον Χαρούλη – και στο «Σου μιλώ και κοκκινίζεις». Ο χορός συνέχισε, τα χέρια μας κράτησαν αγνώστους και ίσως για λίγο να ήμασταν σε νησιωτικό γλέντι και όχι σε συναυλία. Ακριβώς για αυτό μάλλον, η Μαρίνα άφησε την «Ικαρία» για το τέλος – το αγαπημένο της νησί – για αποχαιρετισμό. Ή μπορεί και όχι. Γιατί απ’ ό,τι φαίνεται κάποια πράγματα δεν αλλάζουν (και κάπως χαίρομαι για αυτό), και το «Κουκάκι» ήταν το “αντίο” της για άλλη μία συναυλία. Η μόνη διαφορά; Στο τέλος του τραγουδιού εκείνη, παίζοντας πιάνο, και οι μουσικοί της, μας χάρισαν απίστευτα σόλο των οργάνων τους, λες και ήθελαν να παρατείνουν τον χρόνο – να μην τελειώσει ποτέ η στιγμή, και η συναυλία.
Η Μαρίνα Σπανού στο Ηράκλειο,Κρήτης.
Οι συναυλίες της Μαρίνας Σπανού είναι κάτι σαν τις ρομαντικές ταινίες που βλέπουμε στον υπολογιστή μας. Έχουν όμορφο σκηνικό, εξαιρετικό soundtrack, και ξέρεις πως βιώνοντας την εμπειρία τους, σίγουρα θα ερωτευτείς – είτε τους πρωταγωνιστές, είτε την ατμόσφαιρα τους. Ο έρωτας είναι βασική προϋπόθεση. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να περιορίζεται σε ένα πρόσωπο – χρειάζεται απλά να θέλεις να απολαύσεις το συναίσθημα που ξεπροβάλει γύρω σου από παντού. Τώρα, αν το σκηνικό διαδραματίζεται σε ένα νησί, δίπλα στην θάλασσα, είναι η προτελευταία μέρα του καλοκαιριού και ο αέρας μυρίζει αλάτι, είναι ακόμα καλύτερα – γιατί έχεις πάντα κάτι να περιμένεις. Συγκεκριμένα, μπορείς να περιμένεις να δεις την Μαρίνα στην Τεχνόπολη Αθηνών στις 12 Σεπτέμβρη – χωρίς θαλασσινό αλάτι, αλλά (μάλλον) δεν πειράζει.
