ΠΕΜΠΤΗ
18
ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Κάποια μέρα του Μαρτίου κάπως μουντή, και λίγο βαρετή, από αυτές που το πιο συναρπαστικό που έχεις να κάνεις είναι να αφεθείς σε ένα ατελείωτο “σκρολ” στο TikTok, έπεσα πάνω σε ένα βίντεο της Μαρίνας Σπανού, η οποία χορεύοντας μέσα στο δωμάτιό της μάς αποκάλυπτε ένα από τα κομμάτια του επερχόμενου νέου δίσκου της, που θα κυκλοφορούσε λίγες ημέρες αργότερα στις 26 Μαρτίου.
Είναι γεγονός πως αυτή η πλατφόρμα που αγαπάς να μισείς, εκτός από πλούσιο τρας περιεχόμενο, μάς έχει αν μη τι άλλο χαρίσει υπέροχη μουσική, την οποία πολλές φορές έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε πρώτα εκεί. Η πλατφόρμα διαθέτει μια τεράστια βιβλιοθήκη μουσικής, που “ντύνει” τα βίντεο των χρηστών της – αν και με θολά τα όρια μεταξύ δημιουργού και καταναλωτή, γεγονός που σε βάζει σε σκέψεις περί πνευματικών δικαιωμάτων – και πολλοί νέοι αλλά και καταξιωμένοι καλλιτέχνες γνωρίζουν την επιτυχία μέσω αυτής και των viral βίντεό της. Άλλη συζήτηση, ας μην την κάνουμε εδώ.
Εδώ θα μιλήσουμε γι αυτόν τον νέο δίσκο, που τις τελευταίες δέκα ημέρες παίζει συνεχώς στο ριπίτ στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στο μυαλό μου ακόμη και όταν δεν τον ακούω. Και δεν το παθαίνω συχνά με ολόκληρους δίσκους αυτό. Θέλησα, λοιπόν, να γράψω μερικά λόγια – όχι για να το παίξω καμία ειδικός της μουσικής, άλλωστε δεν είμαι – για τα “25 τετραφωνικά” της Μαρίνας Σπανού.
Αυτός ο ολόφρεσκος δίσκος αποτελεί τη συνέχεια μιας διαδρομής που ξεκίνησε με τον προηγούμενο “Κι Αν Ποτέ Μαραθεί” και περιλαμβάνει 8 τραγούδια (το ένα από αυτά αποτελεί το intro του δίσκου και είναι ένα ερωτικό γράμμα με τίτλο “Δυο Και Κάτι”) τα οποία γεννήθηκαν μέσα στα 25 τετραγωνικά του δωματίου της θέλοντας να διηγηθούν μικρές, ανθρώπινες ιστορίες, στις οποίες ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί.
Κι αυτό έκανε από το πρώτο κιόλας της ξεκίνημα η Μαρίνα Σπανού. Με τη μουσική της ήθελε να μοιραστεί ιστορίες. Το ίδιο έκανε από τα πρώτα της αυτοσχέδια live στον όμορφο πεζόδρομο της Διονυσίου Αεροπαγίτου, όπου μερικές ατμοσφαιρικές βραδιές και μουσικά ραντεβού με φίλους, το καλοκαίρι του 2020, πήραν πολύ σύντομα διαστάσεις συναυλίας κι έτσι η Μαρίνα Σπανού εξελίχθηκε σε μουσικό φαινόμενο.
Ακολούθησαν τα official live σε μεγάλα αθηναϊκά stages, όμως για τη Μαρίνα Σπανού τα μουσικά ραντεβού με μια κιθάρα που κάποτε έδινε στην πιο όμορφη διαδρομή της Αθήνας, που ξεκινά από το Μουσείο της Ακρόπολης και καταλήγει στο Θησείο, θα είναι πάντα «το σημείο εκκίνησης και επαναπροσδιορισμού» της και τα τραγούδια της θα είναι πάντα όλα όσα την πνίγουν και θέλει να τα μοιραστεί. Και το πετυχαίνει. Γι΄αυτό και σε κάθε live της κουβαλάει μαζί της και κάτι από την ατμόσφαιρα που είχαν τα live εκείνα στην Αρεοπαγίτου…
Το φωτεινό αυτό κορίτσι με τη βελούδινη φωνή που με ταξίδεψε νοερά καιρό πριν με ένα τραγούδι της στην πιο αγαπημένη μου γειτονιά της Αθήνας, την Πλάκα (ο δίσκος “Κι Αν Ποτέ Μαραθεί” είναι αφιερωμένος σε μερικές από τις πιο όμορφες γειτονιές της πόλης), διαθέτει αυτόν τον αυθορμητισμό και την ενέργεια που δεν οφείλονται μόνο στο γεγονός ότι είναι μόλις 20 χρονών, αλλά στο ότι αγαπάει τόσο πολύ αυτό που κάνει και αυτό το εκπέμπει. Με μητέρα μουσικό, η μουσική ήταν κάτι που τη συντρόφευε από μικρή, και τελικά δεν την αποχωρίστηκε αλλά αποφάσισε να γίνει ακόμη μεγαλύτερο μέρος της. Κάπως έτσι έφτιαξε το μουσικό της σύμπαν, έγινε η αγαπημένη μας storyteller και μάς καλεί να γίνουμε κάθε φορά μέρος αυτού του σύμπαντος.
Το εξώφυλλο του δίσκου είναι σε εικονογράφηση της Μαρίνας Σπανού.
Αρκούν μόλις 25 τετραγωνικά για να ανθίσει τόσο ταλέντο; Ταλέντο με τέτοια δυναμική που μπορεί και ξεπερνά τους τέσσερις τοίχους αυτού του μικρού “καταφυγίου” μέσα στο σπίτι και βρίσκει τον δρόμο να τρυπώσει μέσα στις καρδιές μας. Από αυτόν τον νέο δίσκο δεν ξέρεις πραγματικά ποιο κομμάτι να ξεχωρίσεις. Το χαρούμενο “Καρτ Ποστάλ” που θέλεις απλά να το βάλεις στη διαπασών και να χορέψεις μέχρι τελικής πτώσης σαν να μη σε βλέπει κανείς; Το μελαγχολικό “Αερικό”, που αγγίζει την ψυχή απαλά σαν χάδι; Ή το ταξιδιάρικο “Μικρό Μπαλκόνι”; Την “Πάνινη Τσάντα” με τον στίχο “να συνηθίσω την πόλη χωρίς να σε σκέφτομαι” που μάς πόνεσε; Τον τρυφερό “Τζέρυ” ή τον νοσταλγικό “Αύγουστο”; Το “Όσα δεν πρόλαβα να πω” και εκείνο το “τελευταίο ποτό” που όλοι έχουμε βιώσει, ή το “Δύο και κάτι” σκέτη ποίηση; (Όχι δεν κλαίω εγώ, εσείς κλαίτε!)
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην δεις τον εαυτό σου σε κάποιο από αυτά τα κομμάτια. Όλα τόσο ξεχωριστά, σου φέρνουν στο μυαλό όλους εκείνους τους έρωτες, τα φλερτ, τους χωρισμούς, τις στεναχώριες, τα γέλια και τα κλάματα, τους χορούς και τις ματαιώσεις. Όλα όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ, γίνονται τώρα αυτές οι καρτ ποστάλ που θα “ντύσουν” σίγουρα το δικό μου φετινό καλοκαίρι!
Μήπως η ρομαντική αυτή πλευρά της μουσικής είναι αυτό που πραγματικά χρειαζόμασταν αυτή τη στιγμή; Σίγουρα πάντως μας βοηθά να ξεφύγουμε από αυτή τη ματαίωση που πολλές φορές μας κάνει να νιώθουμε όλη αυτή η δυστοπία της εποχής μας. Ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να μάς “ζεστάνει”, καθώς περιμένουμε το καλοκαίρι να έρθει να πάρει την “ασχήμια” μακριά με την ξεγνοιασιά του και τότε θα είμαστε έτοιμοι να βάλουμε εμείς τη δική μας συνέχεια σε αυτές τις ιστορίες…
