Ο μικρός αδερφός

Μια χωρισμένη νεαρή μητέρα φτάνει από τη Ακτή Ελαφαντοστού μαζί με τα δύο ανήλικα παιδιά της στο Παρίσι και ξεκινά από το μηδέν τη νέα της ζωή. Στην πορεία όμως τα πράγματα δεν έρχονται ακριβώς όπως τα περίμεναν τα μέλη της δεμένης – και αγαπημένης αν μη τι άλλο- οικογένειας.

Η δεύτερη μόλις ταινία της Λεονόρ Σεράιγ πιστοποιεί τη στόφα μιας ταλαντούχου και ψαγμένης δημιουργού που θα μας απασχολήσει πολύ σοβαρά στο μέλλον. Από το ντεμπούτο της το 2017 «Μια νεαρή γυναίκα» η Σεράιγ είχε φανερώσει την ικανότητα της στο να συνθέτει αυθεντικούς χαρακτήρες, με έντονα συναισθήματα και δυνατές προσωπικότητες.

Ένας τέτοιος χαρακτήρας είναι και η νεαρή μητέρα που βρέθηκε από νωρίς σε μειονεκτική θέση στη ζωή αλλά με το που πατάει το πόδι της στην Γαλλία των 80ς, αποφασίζει να πάρει το αίμα της πίσω. Όμως οι συνθήκες δεν την ευνοούν. Τα εμπόδια πληθαίνουν όσο περνά ο καιρός και το μεγάλωμα δύο παιδιών όταν δεν έχεις καμιά οικονομική άνεση, μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι.

Το προτέρημα της αφήγησης είναι πως παρότι τούτη η ιστορία τριπλής ενηλικίωσης θα μπορούσε να μεταβληθεί σε ένα αβάσταχτο μελό, αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Ακόμη και στις πιο σκληρές στιγμές επιβίωσης ήσυνειδητοποίησης του «ποιος είμαι και ως που μπορώ να φτάσω», οι ήρωες βρίσκουν το σθένος να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια τους και να συνεχίσουν το μοναχικό δρόμο τους.

Χωρισμένο σε τρία μέρη και με μια χρονική περίοδο που καλύπτει σχεδόν τριάντα χρόνια, το καλογραμμένο σενάριο έχει και πολιτικές αρετές καθώς κουμπώνει άψογα τις αλλαγές στη ζωή της οικογένειας με τις αλλαγές που συμβαίνουν στη Γαλλία και την Ευρώπη, με την στροφή σε ένα απάνθρωπο συντηρητισμό και ρατσισμό.

Ένα φιλμ σπάνιας συναισθηματικής ωριμότητας φτιαγμένο με όρους αλάνθαστου ρεαλισμού και χαμηλών πολιτικών τόνων που θα σας κατασυγκινήσει στο υπέροχο φινάλε του.