Τόλης Παπαδημητρίου: Το μόνο αντίδοτο στην υστερία που ζούμε είναι το γέλιο

Μετά από τέσσερις επιτυχημένες σεζόν και έπειτα από ένα «σύντομο» διάλειμμα για μια πανδημία, η «Μαύρη Σαμπούκα» ξαναχτυπά στην «Golden Label» εκδοχή της στο θέατρο Βεάκη. Ο Τόλης Παπαδημητρίου «εμβολίασε» το κείμενο, που για τέσσερις συνεχόμενες σεζόν πριν την πανδημία σημείωνε συνεχή επιτυχία, και μαζί με τον Αντώνη Στάμο μάς παρουσιάζουν ξανά μια κωμωδία για τη φιλία, το λάθος timing και τα μεγάλα σουξέ!

Με την αφορμή αυτή, εμείς μιλήσαμε με τον «εγκέφαλο» πίσω από τη σαρωτική κωμωδία που επέστρεψε στη θεατρική σκηνή και μάς είπε όλα όσα θέλαμε να μάθουμε γι’ αυτή τη δυναμική επιστροφή, σε μια χρονική συγκυρία που ο κόσμος έχει ανάγκη το γέλιο – και όχι μόνο.

Νιώθω πως έχει να μας πει αυτό που είχε να μας πει πάντα. Η «Μαύρη Σαμπούκα» αφηγείται την ιστορία δυο ανθρώπων που από το πουθενά γίνονται κολλητοί. Μας μιλάει για τη φιλία, την ανάγκη να εκφραστούμε, την ανάγκη να έρθουμε κοντά και να ταυτιστούμε. Όλα αυτά με γέλιο. Με μια διάθεση – πάρτι που τώρα στην μετά- Covid εποχή, έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.

Η «Μαύρη Σαμπούκα» γεννήθηκε πριν 5 χρόνια, όταν αποφάσισα να πω μια ιστορία για δυο φίλους. Τότε ανεβάζαμε στο θέατρο ένα άλλο θεατρικό μου έργο, τη «Βίλα Αμαλίας» στο οποίο συμμετείχε και ο Αντώνης Στάμος. Εκεί – και ζώντας καθημερινά επί σκηνής τη χημεία μας με τον Αντώνη- σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να παίξουμε ένα έργο οι δυο μας. Στη συνέχεια με συνεπήρε το γράψιμο και βγήκε αυτό που βγήκε…

Ο τίτλος προέκυψε από ένα εσωτερικό αστείο που είχαμε με ένα φίλο μου, έφηβοι τότε. Θεωρούσαμε τη «Μαύρη Σαμπούκα» ένα από τα «χειρότερα» ποτά… Και όταν έγραφα – δεν ξέρω πώς- το θυμήθηκα…

Ο Τόλης Παπαδημητρίου πρωταγωνιστεί μαζί με τον με τον Αντώνη Στάμο στην παράσταση «Μαύρη Σαμπούκα» στο θέατρο Βεάκη.

Την πρώτη φορά που παρουσιάσαμε το έργο ανακάλυψα το πόσο «φλύαρος» μπορώ να γίνω σε ό,τι αφορά το κείμενο. Που βέβαια, προέκυπτε απ’ την ανάγκη μου να πω όλα αυτά που ήθελα. Και ήταν πολλά. Όπως και σήμερα είναι πολλά. Αλλά τώρα, ανακαλύπτω πόσο περιεκτικό μπορεί να γίνει ένα κείμενο και πόση αξία έχει να κρατάς μόνο τα καλά. Αυτά σε δημιουργικό επίπεδο. Σε προσωπικό ανακάλυψα και τότε και τώρα πόσο σημαντικό είναι για μένα να έχω φίλους.

Στο κείμενο, στον τρόπο που το ερμηνεύουμε και στην εξαιρετική χημεία που έχουμε με τον Αντώνη Στάμο.

Μου αρέσει να βλέπω δουλειές που έχουν προκύψει από γνήσιο όραμα.

Ο Βλάσης Κουρούπας που ερμηνεύω είναι: Έξω καρδιά, αυθόρμητος – σε βαθμό κακουργήματος – και πολύ δοτικός.

Είμαι κι εγώ δοτικός -θέλω να πιστεύω- και είμαι καλός φίλος όπως κι εκείνος.

Φυσικά. Δυο χρόνια τώρα βιώνουμε την απόλυτη τρέλα. Εγκλεισμοί, μάσκες, αντισηπτικά, «μαρκούτσια» στη μύτη και δε συμμαζεύεται. Πιστεύω πως το μόνο αντίδοτο σ’ αυτή την υστερία είναι το γέλιο. Κάτι που θα μας κάνει να νιώσουμε ξέγνοιαστοι, ανέμελοι. Κάτι που να μας ελευθερώσει. Μια καλή θεατρική κωμωδία μπορεί να το κάνει αυτό.

Έχω ανάγκη να βλέπω καλές δουλειές. Δουλειές με μεράκι. Με ταλέντο. Είτε στο θέατρο, είτε στο σινεμά είτε στην τηλεόραση. Μου αρέσει να βλέπω δουλειές που έχουν προκύψει από γνήσιο όραμα.

Δεν είναι εύκολο να κρατάει κανείς το χιούμορ του μέσα σε όλα αυτά που ζούμε. Αλλά για μένα είναι απαραίτητο. Το χιούμορ είναι ελπίδα.

Η συγγραφή για την τηλεόραση έχει πολλές διαφορές με αυτήν στον θέατρο. Ειδοποιός διαφορά είναι η ταχύτητα. Στην τηλεόραση οφείλει κανείς να είναι γρήγορος. Δυστυχώς, η τηλεόραση δεν θα περιμένει την έμπνευση. Το αντίθετο, μπορεί. Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν άλλοι κανόνες στα δύο είδη όμως ένα είναι κοινό: Πρέπει να πούμε μια ιστορία. Που να αφορά. Να γίνει παρέα στο θεατή. Κι αν είναι κωμωδία χρειάζεται με κάποιο τρόπο να είναι αστεία.

Νομίζω πως είναι ένας αυτόματος μηχανισμός που με βοηθάει να βλέπω μια κωμωδία σε οτιδήποτε. Είναι ένα είδος διαστροφής αυτό που ή τό ‘χεις ή δεν τό ‘χεις. Κι εγώ που τό ‘χω όμως όταν όλα πάνε όπως πάνε, το χάνω. Δεν είναι εύκολο να κρατάει κανείς το χιούμορ του μέσα σε όλα αυτά που ζούμε. Αλλά για μένα είναι απαραίτητο. Το χιούμορ είναι ελπίδα.

Εννοείται. Δεν θα μπορούσα να μείνω ανεπηρέαστος από όλο αυτό. Ψυχολογικά υπάρχει ένα μπούχτισμα. Ένα «φτάνει πια!». Που βέβαια – όπως μας έχει δείξει η ιστορία – μπορεί να αποτελέσει αφορμή για πολύ ωραία ξεκινήματα.

Συνταγή όχι, δεν υπάρχει. Διάθεση χρειάζεται να υπάρχει, έμπνευση, «κωμική φλέβα» και πολλή δουλειά.

Σχέδια έχω πολλά. Επιθυμίες ακόμα περισσότερες. Σίγουρα θέλω να συνεχίσω τις θεατρικές δουλειές αλλά και τις τηλεοπτικές. Ένα καινούργιο μου θεατρικό θέλω πολύ να ανεβάσω. Και να κάνω μια τηλεοπτική σειρά που τη δουλεύω καιρό τώρα. Πιστεύω πολύ σ’ αυτή!