Τρεις πενηντάρηδες, μπαμπάδες βλέπουν την ήσυχη ζωή τους να τινάζεται στον αέρα με τα καμώματα των κοριτσιών τους: Η Βαλεντίνα, η κόρη του δικηγόρου Αρτούρο, παρατάει τον γαμπρό την ημέρα του γάμου τους, για τα μάτια της Άλεξ, μιας ακτιβίστριας μαύρης κοπέλας, βίγκαν και αντικαπνίστριας!
Η Μάρτα, η κόρη του αστυνομικού Αντόνιο, τα’ χει φτιάξει με τον Σιμόνε, ένα ζόρικο ράπερ, που καπνίζει χασίς και τα χώνει με τη μουσική του στους «μπάτσους», ενώ η Σάρα, η κόρη του Πόλι, ετοιμάζεται να φύγει για τις ΗΠΑ και να χαρεί τον έρωτά της με τον Λουίτζι, ένα γυναικά, πρώην συμμαθητή και συνομήλικο του πατέρα της.
Καμιά ελπίδα για τους συντηρητικούς μπαμπάδες
Ok το έργο το έχουμε ματαδεί σε πολλές εκδοχές. Ταξικές, φυλετικές, στρατευμένες, κοινωνικοπολιτικές κλπ διαφορές χρησιμεύουν ως πρόσχημα για να βγει το πολυπόθητο γέλιο. Το κοινό στοιχείο σε όλες τις παραπάνω συνθήκες είναι φυσικά η σάτιρα αλλά το τρικ δεν είναι πάντα εύκολο να «πιάσει».
Στο μεγαλύτερο μέρος του κοινού που αρέσκεται το αποσπασματικό, ρηχό και κακόγουστο στοιχείο της ανάλαφρης επιθεώρησης, το φιλμ ίσως και να «μιλήσει». Οι υπόλοιποι θα γελάσουν μόλις και μετά βίας σε δύο τρεις σκηνές αλλά ως εκεί καθώς σε πολλές καταστάσεις (ο τρόπος πχ που εκβιάζουν οι τρεις μπαμπάδες τον ράπερ είναι μια ωδή στην ανθρώπινη βλακεία) πραγματικά μένεις άφωνος με τις ανεγκέφαλες ιδέες ενός άθλιου σεναρίου που δεν σκέφτεται καν να κρατήσει τα προσχήματα μιας φυσιολογικής καθημερινότητας.
