Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: Είμαι χαμαιλέοντας. Μπορώ να υπάρχω παντού

Προβάλλει στην οθόνη μου, με τ’ ακουστικά στ’ αυτιά και με τη φιγούρα του σκύλου του – που κάθεται ήσυχος δίπλα στον καναπέ – να κάνει τυχαίες παρεμβάσεις στο πλάνο. Αυτήν την οικιακή συνθήκη, ενός Σαββατόβραδου σε καραντίνα από το σαλόνι του σπιτιού του, μοιράζεται μαζί μου ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης. Και μαζί εγκαινιάζουμε μια καινούργια (για μένα τουλάχιστον) διαδικασία συνέντευξης που σε κρατάει σε ψηφιακή απόσταση ασφαλείας από τον άλλον. Μοιάζει παράξενο.

Μαθημένος στην καλή τηλεόραση, κι ύστερα από μια πυκνή παρουσία τόσο θεατρικά όσο και κινηματογραφικά, φέτος έρχεται αντιμέτωπος με την σκηνική σιωπή. Η θεατρική του δραστηριότητα, η επανάληψη της μεγάλης επιτυχίας «Δείπνο ηλιθίων» έχει μπει στο pause, όπως περίπου όλα. Το μόνο παρήγορο που συνεχίζει να του εξασφαλίζει μια ροή εργασιακής κανονικότητας, το τηλεοπτικό γύρισμα.

Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης χτυπάει φέτος τηλεοπτικά εις διπλούν – από τη μια πρωταγωνιστεί στον δεύτερο κύκλο του θριλερικού «Έτερος Εγώ» που κάνει πρεμιέρα στις 11 Δεκεμβρίου στην COSMOTE TV κι από την άλλη στο family comedy του ΑΝΤ1 «Φαμίλια».

Παρά την κατάσταση, επιμένει να λειτουργεί ως φορέας θετικής ενέργειας μιλώντας τρυφερά για τους ανθρώπους γύρω του, τους συναδέλφους του, την δουλειά και τον κόπο στο θέατρο. «Στην, pro covid, εποχή συνήθιζα να πηγαίνω συνέχεια στο θέατρο για να βλέπω τους ηθοποιούς να παίζουν. Το κάνω γιατί πιστεύω ότι τους αξίζει το «μπράβο». Το θεωρώ κάπως σαν υποχρέωση. Ακόμα κι όταν η παράσταση δεν είναι καλή το “μπράβο” μου πηγαίνει στην προσπάθεια».

Έτοιμος για την πρεμιέρα του δεύτερου κύκλου του «Έτερος Εγώ» στην COSMOTE TV ως καθηγητής Εγκληματολογίας Δημήτρης Λαϊνης.

Ο τρόπος που χαιρετάμε. Μου έχει λείψει η αγκαλιά, το φιλί, ο αυθορμητισμός να μπορείς να πας στο σπίτι ενός δικού σου ανθρώπου. Κι επειδή είμαι πολύ βραδινός τύπος και συνηθίζω να κάνω τα μεσάνυχτα τις βόλτες μου με τη μηχανή μου έχει λείψει κι αυτό. Φυσικά, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα είναι η πρώτη χρονιά που δεν δουλεύω στο θέατρο μετά από πολλά χρόνια. Δεν θα μπορούσε παρά να μου λείπει κι αυτό.

Μέσα στην εργασία είμαι πολύ αυστηρός. Οπότε, ακολουθώ ό,τι είδους περιορισμούς μου βάζει η δουλειά. Άλλωστε, μεγαλώνοντας δεν γίνεται να κάνω τις τρέλες που έκανα πιο μικρός· είμαι πολύ πιο συνετός – ακόμα και για ψυχολογικούς λόγους. Δεν επιτρέπω, ας πούμε, σε πράγματα να εισέλθουν ως πληροφορία για να μην με αποσπάσουν από τη δουλειά, είτε θετικά είτε αρνητικά.

Μου έχει λείψει η αγκαλιά, το φιλί, ο τρόπος που χαιρετάμε

Ξεκινάει από κάτι πολύ βασικό: Από τον τρόπο που αναπνέω. Προσπαθώ να βάζω στην άκρη τα προβλήματα και το πιο βασικό πράγμα είναι πως έχω αντιληφθεί ότι ο χρόνος είναι ένα προσωπικό αγαθό οπότε πρέπει να λειτουργείς μέσα σε αυτόν, με μεγάλη ευγένεια και αγάπη. Γιατί η χθεσινή μέρα δεν θα έρθει ξανά. Άρα θέλω να είμαι όσο το δυνατόν πιο ανοιχτός στα πράγματα, ανοιχτός ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό και στα λάθη μου – από εκεί που ξεκινούν όλα.

Επαναλαμβάνω στον εαυτό μου μια ωραία ατάκα που έλεγε ένας αγαπημένος μου ήρωας, ότι «κάθε μέρα που περνάει γίνομαι πιο όμορφος. Δεν μπορώ να περιμένω την αυριανή μέρα να έρθει». Γελάω μ’ αυτή την ατάκα και πιστεύω πως όντως κάθε μέρα είναι ένας άλλος κόσμος. Μπορεί να είναι και κάτι εντελώς ουδέτερο, αλλά σίγουρα θα είναι καινούργιο. Έχω αποδεχθεί ότι το μόνο που μας προδίδει σταθερά και αδιαπραγμάτευτα είναι ο χρόνος. Οπότε, ακόμα κι αν συνειδητοποιήσουμε κάποια πράγματα κάπως αργά, είναι σημαντικό να αξιοποιήσουμε όσο χρόνο έχουμε στη διάθεση μας για να φτύσουμε τα λάθη μας, να πάμε παρακάτω και να επικοινωνούμε καλύτερα με τους ανθρώπους και με τον εαυτό μας.

«Επαναλαμβάνω στον εαυτό μου μια ωραία ατάκα που έλεγε ένας αγαπημένος μου ήρωας, ότι «κάθε μέρα που περνάει γίνομαι πιο όμορφος. Δεν μπορώ να περιμένω την αυριανή μέρα να έρθει. Γελάω μ’ αυτή την ατάκα και πιστεύω πως όντως κάθε μέρα είναι ένας άλλος κόσμος» σημειώνει.

Πολύ. Αντιλαμβάνομαι τη ζωή πολύ θετικά.

Νομίζω ότι πάει καλά το πράγμα – χωρίς να σχολιάσω την εξωτερική μου όψη. Αλλά νομίζω ότι και τα καλά και τα υπέροχα και τα δύσκολα και τα χάλια ήρθαν σε μια σωστή στιγμή. Μπόρεσα να σταθώ απέναντι τους. Για τους δικούς μου λόγους, δεν θα άλλαζα πράγματα στη ζωή μου· μου αρέσει έτσι όπως είναι.

Προσπαθώ. Αν και ασυνσαίσθητα ο ευατός μας, μας βάζει φρένο.

Είναι αλήθεια πως τα τελευταία 100 χρόνια η ανθρωπότητα δεν έχει ξαναζήσει κάτι αντίστοιχο. Είναι τραγικό αυτό που έχει συμβεί στον κόσμο και τραγικό το πως αντανακλάται στον καλλιτεχνικό κλάδο – ακόμα και καθαρά βιοποριστικά να το δει κανεις. Υπάρχουν συνάδελφοι αυτή τη στιγμή που βρίσκονται κάτω από το χείλος του γκρεμού. Αισθάνομαι πως ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε ένα ουσιαστικότερο και καλύτερο αύριο για το επάγγελμα μας. Κάτι το οποίο θα στηρίζει επί της ουσίας εκείνους τους εργαζόμενους που δίνουν τη ζωή τους στη δουλειά αυτή. Μέσα από αυτό το αδιέξοδο, πρέπει να σκεφτούμε μιαν επαγγελματική ανασυγκρότηση στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το επάγγελμα. Και πιθανώς οι τελευταίες εκλογές στο ΣΕΗ να δίνει μεγαλύτερη ελπίδα σε αυτό.

Ναι, η αλήθεια μου είναι το θέατρο και οι συνάδελφοι μου. Μπορώ να λειτουργήσω με όλους τους συναδέλφους αρκεί να έχουν αγάπη στην καρδιά τους και ταλέντο μήπως και με κάνουν καλύτερο σ’ αυτό που κάνω. Δεν μπήκα στην διαδικασία να πιστέψω ότι είμαι ο Πέερ Γκυντ ή ο Μικρός Πρίγκιπας. Από τη στιγμή, λοιπόν, που ανήκω στη θεατρική οικογένεια, αυτή η οικογένεια πρέπει ν’ αποκτήσει ταυτότητα.

Έχω αποδεχθεί ότι το μόνο που μας προδίδει σταθερά και αδιαπραγμάτευτα είναι ο χρόνος

Μάλλον ήρθαν πολλά μαζί και με συνάντησαν. Ίσως κι εγώ ήθελα να τα συναντήσω. Σιγά – σιγά με τα χρόνια έχω αποφασίσει να ζω περισσότερο, να μην υπολογίζω τα πράγματα. Κι αυτή είναι και η χαρά του θεάτρου, αυτό το μοίρασμα που έχει τόσες πολλές διαφορετικές επιλογές: Άλλοι κάνουν θέατρο ερασιτεχνικά, άλλοι σπουδαία επαγγελματικά, άλλοι το κάνουν με έναν πολύ προσωπικό τρόπο.

Ναι, το ομολογώ.

Θέλω να θαυμάζω το παραμύθι. Ν΄ανοίγω τη σελίδα και να φαντάζομαι ένα μεγάλο κόσμο. Να θαυμάζω τους ανθρώπους με τους οποίους συμπράττω και να αισθάνομαι καλά την ώρα που λειτουργεί όλο αυτό.

«Υπάρχουν συνάδελφοι αυτή τη στιγμή που βρίσκονται κάτω από το χείλος του γκρεμού. Αισθάνομαι πως ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε ένα ουσιαστικότερο και καλύτερο αύριο για το επάγγελμα μας» τονίζει.

Μου συμβαίνει συχνά να ζω αντιφάσεις. Είναι ο πλούτος και η χαρά της δουλειάς μου αυτός. Πέρυσι, ας πούμε, έκανα το «Δείπνο ηλιθίων» και το «Πόλεμος και Ειρήνη». Κι έτσι φέτος από τη μια, εργάζομαι για την επίλυση εγκλημάτων στο «’Ετερος Εγώ» στην COSMOTE TV κι από την άλλη είμαι πατέρας τεσσάρων τέκνων με απίστευτη χαρά και φως στην «Φαμίλια» του ΑΝΤ1. Κάθε φορά λοιπόν, βρίσκω τον εαυτό μου, στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι και στην ιστορία την οποία αφηγούμαι. Ο «Έτερος Εγώ» είναι μια πολύ προσωπική προσπάθεια που ξεκίνησε με τον Σωτήρη Τσαφούλια πριν από οκτώ χρόνια. Κι είναι ένας σκοτεινός κόσμος. Από την άλλη, η «Φαμίλια» είναι μια εργασιακή συνθήκη σπάνια· είχα πολύ καιρό να πάω σ’ ένα γύρισμα και να ρουφάω θετική ενέργεια που μου είναι αναγκαία στη ζωή.

Δεν ήμουν ποτέ σνομπαρία, δεν βάζω ταμπέλες, ούτε στους άλλους ούτε στον εαυτό μου. Για μένα έχει σημασία να κάνω κάτι και να το κάνω με αγάπη. Το πολύ – πολύ σε κάποιους να μην αρέσει. Αλλά και πάλι, η αγάπη το κάνει να λειτουργήσει για τους περισσότερους. Γενικά, όμως, στην Ελλάδα είμαστε αφοριστικοί στον τρόπο που κρίνουμε τα πράγματα. Θυμάμαι όταν είχε βγει το «Έτερος εγώ» κάποιοι είχαν βαλθεί όλοι να το συγκρίνουν με το «Seven». Φαντάσου να τα διάβαζε αυτά ο Ντέιβιντ Φίνστερ, τι γέλιο θα είχε ρίξει. Τέλος πάντων, αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα, οι ταμπέλες πάνε περίπατο.

Δεν ήμουν ποτέ σνομπαρία, δεν βάζω ταμπέλες, ούτε στους άλλους ούτε στον εαυτό μου

Καμία ταμπέλα δεν μου έχουν βάλει γιατί είμαι χαμαιλένοντας. Μπορώ να υπάρχω παντού.

Ως έφηβος μου συνέβαινε το αντίθετο: Δεν μπορούσα να υπάρξω πουθενά. Ήμουν προβληματικός σε κάποια πράγματα. Και στην πορεία, μέσα από ένα θεατρικό εργαστήρι στο σχολείο, βρήκα μια οικογένεια ν’ ανήκω. Βρήκα ένα παραμύθι ευαισθησίας για να μπω μέσα και να βάλω ν’ ακουμπήσω τα κόμπλεξ και τις αγωνίες μου. Τώρα, αν κάνω καλά ή όχι τέχνη, δεν το ξέρω – σκοπός μου είναι να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Κι αυτό σημαίνει να εμπιστεύομαι τα βαθύτερα αισθήματα μου στο θέατρο.

Δηλώνει πως «δεν είναι και ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο».

Πιστεύω πως ό,τι είναι να συμβεί, θα συμβεί. Κι επίσης όσα αποφεύγεις πάλι θα έρθουν να σου χτυπήσουν την πόρτα. Το θέμα είναι πως έχεις προετοιμάσει την ψυχή σου για να τα αντιληφθείς. Ευτυχώς, Θεέ μου, οι γονείς μου ήταν τέτοιοι άνθρωποι, ήταν χύμα κι έξω καρδιά και μου έμαθαν ν΄αναγνωρίζω και να παρατηρώ τα σημάδια. Και μπόρεσα να περπατήσω αυτό το μονοπάτι ζωής – με όλα μου τα στραβά και τα ανάποδα. Γιατί δεν είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο.

Έγινα ψώνιο με τη δουλειά μου κι όχι με το Εγώ μου. Φανατίστηκα με τους συνανθρώπους μου, με τους συναδέλφους μου κι όχι με την πάρτυ μου.

Ναι, 100%.

Έγινα ψώνιο με τη δουλειά μου κι όχι με το Εγώ μου

Στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου – βιοποριστικά ή ψυχολογικά – ερχόταν κάτι από μόνο του και με συναντούσε· και μου έδινε μια στην πλάτη. Εκεί όπου έλεγα όλα είναι μαύρα, ερχόταν η ζωή και μου έλεγε «πάρε κι αυτό». Είναι οι στιγμές που έρχονταν οι δικοί μου άνθρωποι, η μάνα μου, η γιαγιά μου, ο πατέρας μου, τ’ αδέρφια μου, η μητριά μου και μου έλεγαν «δεν έγινε και κάτι σοβαρό». Και με έπειθαν ότι σοβαρό είναι η αντίληψη να μπορείς να δίνεις, να αντιλαμβάνεσαι, να γεύεσαι, να είσαι παρών. Να έχεις αξίες. Και ευτυχώς έχω αξίες. Όσο και να με πληγώνουν – αγαπάω, καταλαβαίνω, παθιάζομαι με τους φίλους μου, με τα χόμπι μου, με το σκύλο μου, με τη δουλειά μου και μεγαλώνοντας μπορώ και συγχωρώ.

Ο «Έτερος Εγώ» είναι μια πολύ προσωπική προσπάθεια που ξεκίνησε με τον Σωτήρη Τσαφούλια πριν από οκτώ χρόνια. Κι είναι ένας σκοτεινός κόσμος.

Σε όλα. Γιατί κάθε χρόνος που περνάει με συντροφεύει ένα άλλο θεατρικό σπίτι, με τις δικές του θεατρικές αξίες και αρχές. Σε όλους τους ανθρώπους που έχω συναντησει κάτι οφείλω και σίγουρα οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Ναι, αλλά μπορώ να γίνω και πολύ σκοτεινός.

Όταν ήμασταν μικροί ένας φίλος μου άρχισε να με αποκαλεί Γκαστόνε, επειδή έβρισκα χρήματα στο δρόμο. Μπορεί αυτή να είναι μια παιδική ανάμνηση αλλά, επί της ουσίας, θα ήμουν αγενής και ασεβής σε όσα έχω ζήσει στη ζωή μου μέχρι τώρα αν έλεγα το αντίθετο. Και είμαι τυχερός γιατί εκείνο που ονειρεύτηκα ως παιδί το ζω.

«Σοβαρό είναι η αντίληψη να μπορείς να δίνεις, να αντιλαμβάνεσαι, να γεύεσαι, να είσαι παρών. Να έχεις αξίες. Και ευτυχώς έχω αξίες» σημειώνει ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης.

Που και που, γράφω κι εγώ. Το παλεύω.

Κάπου εδώ πίσω (δείχνει τη βιβλιοθήκη του). Είναι σενάρια και θεατρικά έργα αλλά προς το παρόν παραμένουν προσωπικά. Δεν έχουν ακόμα τα σωστά σημεία στίξης! Δεν είναι η ώρα τους για να βγουν προς τα έξω. Δεν βιάζομαι γι’ αυτά, θέλω να είμαι πολύ ήρεμος όταν αποφασίσω να τα δώσω και σε άλλους να τα διαβάσουν.

Σίγουρα ψυχοθεραπευτική. Πολλά πράγματα που δεν μπορώ να εκφράσω αλλιώς κάθονται πάνω στο μολύβι μου. Βλέπεις, γράφω ακόμα με μολύβι, ξύστρα και όλα αυτά. Το έκανα πάντα· είχα πάντα τετράδια και έγραφα. Σκόρπια από εδώ κι από εκεί.

Έγραφα ποιήματα και ιστορίες για παιδιά. Αγαπώ πολύ το παιδικό παραμύθι και μου αρέσει να παίζω όλους τους ήρωες. Το παιδικό θέατρο είναι το μοναδικό πράγμα που έχω φοβηθεί να παίξω, αλλά ονειρεύομαι τη στιγμή που θα το κάνω.

Το παιδικό θέατρο είναι το μοναδικό πράγμα που έχω φοβηθεί να παίξω, αλλά ονειρεύομαι τη στιγμή που θα το κάνω.

Στο κάπνισμα. Στα ωραία πράγματα. Και στο ότι αγαπούσα τα ταξίδια. Έβλεπα τη γη σαν ένα χάρτη απλωμένο κι έλεγα πως εγώ θα περάσω έστω και μια φορά από κάθε τόπος.

Ναι – με εξαίρεση τους τελευταίους μήνες. Κι αυτό μου έδινε μια τόλμη. Δεν φοβόμουν εύκολα, δεν με σταμάταγε τίποτα.

Ο,τι φοβάμαι μου προκαλεί ένα σεβασμό. Για παράδειγμα, λατρεύω τη μοτοσυκλέτα μου, ξέροντας πως είναι κάτι πολύ επικίνδυνο, αλλά αυτός ο φόβος δηλώνει το σεβασμό μου στη ζωή. Άρα, οδηγώ με απόλυτο σεβασμό κι έτσι μπορώ να κάνω παραπάνω βόλτες. Να μία διαστροφή μου.

Κάνω όνειρα για υγεία, αγάπη, για θάλασσα, και για κάποια props ρόλων που θα περιμένω καμιά δεκαριά χρόνια για να παίξω.

Μόνο για να εκφραστώ όταν θα αισθανθώ έτοιμος. Όταν είναι η ώρα τους.

Παραδέχεται πως «δεν ήμουν συντροφικός, μεγαλώνοντας έγινα. Έχω υπάρξει πολύ μοναχικός. Έχω στερηθεί πράγματα. Όπως έχω στερήσει κι εγώ αγκαλιές».

Το έχω σκεφτεί κι αν μου δοθεί η ευκαιρία θα το κάνω με χαρά. Αν έρθει να με συναντήσει καλώς· αλλιώς γιατί να το παιδεύω;

Δεν είμαι ο τύπος της πρώτης ή της δεύτερης διαδικασίας. Έχει να κάνει και με τη στιγμή.

Στην Ελλάδα. Για τη γλώσσα, για τους ανθρώπους, για τον ήλιο, για τα χρώματα, για τις μυρωδιές, για τις εποχές. Όλα τα ουσιαστικά μου βιώματα είναι εδώ.

Ό,τι φοβάμαι μου προκαλεί ένα σεβασμό. Για παράδειγμα, λατρεύω τη μοτοσυκλέτα μου ξέροντας πως είναι κάτι πολύ επικίνδυνο, αλλά αυτός ο φόβος μου δηλώνει το σεβασμό μου στη ζωή

Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν τεσσάρων χρονών. Κι όμως το σπίτι του ενός ήταν πάντα ανοιχτό για τον άλλο, με απόλυτο σεβασμό κι αγάπη. Ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, όταν η μητέρα μου έρχεται στην Ελλάδα επισκέπτεται τον πατέρα μου και το αντίστροφο· κι ενώ η μητέρα μου έχει παντρευτεί άλλες δύο φορές και ο πατέρας μου άλλη μία. Σέβονται το χώρο και το συναίσθημα του άλλου κι αυτό υπήρξε λυτρωτικό για μένα. Δηλώνει, λοιπόν, ότι το σπίτι, η οικογένεια, εμείς, εγώ, είμαστε ανοιχτοί. Έτσι γαλουγήθηκα και νομίζω πως είναι σημαντικό.

Δεν είχα εύκολα χρόνια στην εφηβεία μου αλλά είχα πάντα τη στήριξη τους. Μπλόκαρα τον εαυτό μου κι εκείνοι ήταν πάντα δίπλα μου για να με ξεμπλοκάρουν.

Δεν ήμουν συντροφικός, μεγαλώνοντας έγινα. Έχω υπάρξει πολύ μοναχικός. Έχω στερηθεί πράγματα. Όπως έχω στερήσει κι εγώ αγκαλιές. ‘Ισως είναι καλό να θυσιάζεις κάποια πράγματα και να αντιλαμβάνεσαι το κόστος να σου λείπουν και να τα χρειάζεσαι. Πλέον, σκέφτομαι πως οφείλω να παίξω κάποιες παραστάσεις για ένα πλάσμα ακόμα.

Ναι, λάθος λέξη. Θα το κάνω με μεγάλη χαρά, αν έρθει.

«Στη ζωή μου ήμουν πάντα ο πρωταγωνιστής, αλλά τελικά όσο μεγαλώνεις οι ρόλοι μικραίνουν» λέει.

Τώρα μιλάς στον Πυγμαλίωνα – the new edition. Αυτά ήταν περίεργα, κάπως ρομαντικά, σκοτεινά, χαζά, κουτά πράγματα. Τα ‘χω αφήσει πίσω μου. Ας ανοίξουμε λίγο παραπάνω.

Μπήκε ο χρόνος στο μυαλό μου. Ηρέμησα, είπα «ok». Άλλαξε η διαδρομή στα πράγματα. Στην ζωή μου ήμουν πάντα ο πρωταγωνιστής, αλλά τελικά όσο μεγαλώνεις οι ρόλοι μικραίνουν. Έρχεται το θέατρο από μόνο του και σε διδάσκει ν΄αρχίσεις να δίνεις χώρο. Δεν είμαι δα τόσο μεγάλος, αλλά μου αρέσει που μπαίνω σε μια διαδικασία να βάλω τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα – ή σε τρίτη.