Οι νεκροί δεν πεθαίνουν
Για δεύτερη φορά ο Τζάρμους καταπιάνεται με το genre του τρόμου. Μετά από τα βαμπίρ του «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί» σειρά έχουν τα ζόμπι που βγαίνουν από τους τάφους τους για να μας πείσουν πως… οι νεκροί δεν πεθαίνουν
Υπόθεση
Στην πόλη Σέντερβιλ στην κεντρική Αμερική σχεδόν τίποτε δεν συμβαίνει. Τελευταία όμως κάτι δεν πάει καλά καθώς το φεγγάρι φέγγει πιο έντονα και μοιάζει να έχει κατέβει ανεξήγητα χαμηλά ενώ οι ώρες της ημέρας μπερδεύονται με εκείνες της νύχτας. Επιστημονική εξήγηση δεν υπάρχει αν και οι συνωμοσιολόγοι θεωρούν ότι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή η γη έχει βγει από τον άξονα της. Η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου όταν οι τάφοι ανοίγουν οι νεκροί επιστρέφουν για να φάνε τους ζωντανούς.
Επίθεση στους ζωντανούς
Τ0 1968 τα αιμοδιψή ζόμπι του Τζορτζ Ρομέρο στο ασπρόμαυρο «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών» έσερναν μαζί τους την αλληγορία μιας κοινωνικοπολιτικής κριτικής για τις ανθρώπινες μάζες που δεν έχουν καμιά πολιτική συνείδηση και έχουν μετατραπεί σε άβουλα καταναλωτικά όντα. Ο Τζάρμους συνεχίζει στο ίδιο βιολί – τιμώντας όχι μόνο το συγκεκριμένο φιλμ-τομή στην μυθολογία των ταινιών με ζόμπι αλλά και τις ταινίες «White zombie» με τον Λουγκόζι και «Περπάτησα με ένα ζόμπι» του Τουρνέρ- με τη διαφορά πως χρησιμοποιεί τα ζόμπι του με σατυρικό κυρίως τρόπο («ζόμπι, τα απομεινάρια των υλιστών» ακούγεται σε μια σκηνή) όχι μόνο για να τα χώσει στην βολεμένη αστική τάξη αλλά και στη ρατσιστική και συντηρητική σύγχρονη Αμερική.
Χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας ο πάπας του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά, προβαίνει σε άλλο ένα απολαυστικό ανακάτεμα ειδών (αγαπημένη του συνήθεια από την εποχή του αριστουργηματικού ελεγειακού γουέστερν «Ο Νεκρός») φέρνοντας τους νεκροζώντανους πρωταγωνιστές του δίπλα στα μέτρα ενός νεανικού road θρίλερ – οι νεαροί χιπστεράδες που φτάνουν με μπλαζέ στυλ και αέρα ανωτερότητας στην πόλη μέσα στο αυτοκίνητο του… Ρομέρο- με συνεχή κλεισίματα ματιού σε κορυφαίες στιγμές του φανταστικού («Πόλεμος των άστρων», «Νοσφεράτου», «Αρχοντας των δαχτυλιδιών») και με μια θαυμάσια τελική σεκάνς βγαλμένη από τη μυθολογία του γουέστερν. Κάπως έτσι το «Οι νεκροί δεν πεθαίνουν» αποκτά μια απόκοσμη, ευφάνταστη και απολαυστική πλευρά (σίγουρα από τις πιο κατάλληλες ταινίες για θερινό σινεμαδάκι) που ενισχύεται από το πιο cool καστ που έχουμε δει τελευταία στο σινεμά. Ειδικά ο χαρακτήρας της «εξωγήινης-σκοτσέζας» Τίλντα Σουίντον είναι καλτ από όπου κι αν τον δει κανείς.
