Η υπόθεση
Ο Ρώσος Ρούντολφ Νουρέγιεφ στα 23 του χρόνια το 1961, κατά την κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, όντας ο κορυφαίος χορευτής μπαλέτου στον πλανήτη επιλέγει να αυτομολήσει στη Δύση και ζητάει πολιτικό άσυλο στη Γαλλία σοκάροντας όλο τον κόσμο.
Ο δρόμος προς την ελευθερία
Η ταινία του Φάινς «Νουρέγιεφ: Το Λευκό Κοράκι» δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας στο είδος της καλλιτεχνικής βιογραφίας και βρίσκεται στο όριο του ακαδημαϊσμού. Όμως ο σπουδαίος ηθοποιός στην τρίτη σκηνοθετική δουλειά του (και ο σαιξπηρικός «Κοριολανός» και η «Αόρατη γυναίκα» από την προσωπική ζωή του Ντίκενς γυρίστηκαν μέσα στην τρέχουσα δεκαετία) αποδεικνύει ξανά συνέπεια και άποψη στο θέμα με το οποίο καταπιάνεται. Η ματιά του Φάινς πάνω στον Νουρέγιεφ δεν είναι ούτε αγιογραφική ούτε αποστασιοποιημένη.
Διαθέτει αντικειμενικότητα στις σκληρές στιγμές αλλά και ζεστασιά όταν απαιτείται προκειμένου να έχουμε πλήρως σχηματισμένη την εικόνα του ανθρώπου-καλλιτέχνη. Ψάχνοντας βαθιά να βρει τα ψήγματα όχι τόσο του ατόφιου καλλιτεχνικού ταλέντου, όσο τα σημάδια που σχημάτισαν την εγωιστική φύση ενός master του χορού (ουκ ολίγες φορές γινόμαστε μάρτυρες ενός εγωιστή και κακομαθημένου σταρ), στέκεται κυρίως στα στιγμιότυπα της παιδικής ηλικίας. Στο ψυχρό αποχαιρετισμό της μητέρας που τον αφήνει στα χέρια των δασκάλων χορού, στα φτωχά παιδικά χρόνια και την ταπεινή καταγωγή, στη γέννηση του στο τρένο που τον όρισε μια για πάντα αφού χάρη στο συμβάν αυτό «μπορούσε να ζήσει οπουδήποτε».
Οι πιο πονηροί ή ψυλλιασμένοι θα σκεφτούν ίσως ότι πίσω από την ιστορία του Νουρέγιεφ ο Φάινς βρίσκει την ευκαιρία να τα βάλει με το σοβιετικό καθεστώς. Η αλήθεια είναι πως οι αξιωματούχοι της ΕΣΣΔ και οι πράκτορες της KGB παρουσιάζονται αρκετά σχηματικά ως οι «κακοί» που επιχειρούν να περιορίσουν την νεανική ορμή του ήρωα και φυσικά δεν διστάζουν να τον καταδικάσουν μετά από την «απόδραση» του ως προδότη του έθνους. Όμως ο μέντορας του Πούσκιν (τον υποδύεται ο ίδιος ο Φάινς) τον υπερασπίζεται λέγοντας ότι δεν ήταν προσχεδιασμένη η πράξη του αφού «πολιτικά δεν ξέρει τίποτα ο Ρούντι». Κι αυτή είναι η αλήθεια. Ο Νουρέγιεφ δεν ασχολείται με την πολιτική. Τον ενδιαφέρει μόνο να τελειοποιήσει την τέχνη του ως χορευτής («ο χορός δεν είναι μόνο κανόνες και τεχνική» λέει κάποια στιγμή), λατρεύει να περνά καλά και να ερωτοτροπεί με άντρες και γυναίκες, να ζει για την κάθε στιγμή. Κυρίως θέλει να είναι ελεύθερος.Τον Νουρέγιεφ υποδύεται ο νέος ουκρανός χορευτής Όλεγκ Ιβένκο που με το αδάμαστο στυλ και την εμφάνιση του θυμίζει αρκετά τον Νουρέγιεφ.
