O «Αφθαρτος» Ντέιβιντ Νταν τα βάζει με το Κτήνος αλλά η μονομαχία τους θα διακοπεί απότομα όταν οι αστυνομικές αρχές καταφέρουν να τους εξουδετερώσουν. Στο ίδρυμα υψίστης ασφαλείας που κλειδώνονται μαζί με τον Mr Glass θα έρθουν αντιμέτωποι με μια τρομακτική αλήθεια που συνδέει τις ζωές όλων τους.
Ο Μ.Νάιτ Σιάμαλαν έχει τη δυνατή ιδέα όχι απλώς να φέρει στο ίδιο πλάνο τους πιο αναγνωρισμένους χαρακτήρες της φιλμογραφίας του αλλά και να κάνει το «Glass» σίκουελ τόσο του «Άφθαρτου» από το 2000 όσο και του «Διχασμένου» από το 2016. Στην ευρηματική αυτή πατέντα προσθέστε και το κλείσιμο (;) της άτυπης τριλογίας των σούπερ ηρώων, με ένα αμφιλεγόμενο φινάλε πάντως το οποίο αποδυναμώνει αρκετά την αξία του φιλμ. Όμως αυτός ακριβώς είναι ο Σιάμαλαν.
Ο ινδός σκηνοθέτης που στα 29 του χρόνια με την δεύτερη κιόλας ταινία του, την αριστουργηματική «Έκτη Αίσθηση» κατέκτησε την κορυφή του Ολύμπου (μαζί με τις δύο οσκαρικές υποψηφιότητες για το σενάριο και τη σκηνοθεσία) αλλά έκτοτε δεν ξαναπάτησε εκεί. Από τότε, το 1999, κάθε φορά ουσιαστικά αντιγράφει την ίδια ιστορία (μια υπόθεση ανατριχίλας που καταλήγει σε μια συνταρακτική ανατροπή) με έμφαση στο θέαμα και αδιαφορία για τις σεναριακές ατασθαλίες που σε ορισμένες περιπτώσεις εξοργίζουν το θεατή με την αφέλεια τους.
Το ίδιο γίνεται και εδώ: το σχόλιο για το κόμικ σύμπαν συνδέεται ικανοποιητικά με το ψυχισμό και τις ιδιαιτερότητες του κάθε ήρωα (και οι τρεις κουβαλούν βαριά τραύματα από την προσωπική ζωή τους), η σκηνοθεσία είναι μεγαλοπρεπής και ενθουσιώδης αλλά στην κρίσιμη ώρα, ο ινδός διαλύει ότι καλό έχει χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ίσως είναι η έλλειψη πνευματικού βάθους, ίσως η υπερβολική φιλοδοξία του να κάνει κάτι πραγματικά μνημειώδες. Η ουσία όμως είναι μία: το φιλμ για τα 3/4 του είναι ένα χορταστικό και πειστικό στις βασικές αρχές του ψυχολογικό θρίλερ που δένει υποδειγματικά με το δράμα χαρακτήρων που κρύβεται κάτω από τις ενδυμασίες των ηρώων αλλά αυτό το τελευταίο ημίωρο πετάει στον καιάδα του ναρκισσισμού και της αμετροέπειας τις θετικές πρώτες εντυπώσεις για χάρη μιας ανεγκέφαλης θεωρίας συνωμοσίας που σαν μαύρη τρύπα ρουφά τα πάντα μέσα της.
