Nομίζω ότι τα πρώτα μου ερεθίσματα στην τέχνη κρύβονται μέσα στις σελίδες ενός τόμου της εγκυκλοπαίδειας «Δομή» που λεγόταν «Πινακοθήκη». Είχα πάθει πλάκα με τα χρώματα και τη διαφορετικότητα που ανακάλυπτα. Δεν ξέρω πότε κατάλαβα ότι ήμουν καλλιτεχνικά ανήσυχη. Ετσι ένιωθα και ονειρευόμουν ότι θα γίνω ηθοποιός.
Στη δραματική σχολή μπήκα σε μεγαλύτερη ηλικία απ’ ό,τι συνηθίζεται, γιατί χρειάστηκα παραπάνω χρόνο να το πάρω απόφαση. Μέχρι τότε, η ζωή μου ήταν εργασία και χαρά…
Αναζητούσα ένα χώρο να παρηγορήσω και να παρηγορηθώ τότε εντελώς ασυνείδητα. Τώρα αναγνωρίζω το πώς και το γιατί άνθρωποι και καταστάσεις με οδήγησαν στην ηθοποιό που είμαι τώρα.
Μετά από 18 χρόνια που είμαι σ’αυτήν τη δουλειά, αυτό που κρατώ από την πρώτη μέρα ως σταθερή αξία είναι ότι η αγάπη και η φροντίδα που δίνω στους ρόλους μου να είναι η ίδια, είτε είναι πρωταγωνιστικοί, είτε είναι το «πτώμα της 3ης πράξης».
Όταν σκέφτομαι τη θεατρική μου διαδρομή, αυτό που διαπιστώνω είναι ότι τα «πράγματα» είναι μοιρασμένα, τόσο στην κωμωδία, όσο και στο δράμα. ‘Ηθελα, και εξακολουθώ να θέλω, να έρχομαι σ’ επαφή με όσο γίνεται περισσότερους και διαφορετικούς ρόλους. Νιώθω πολύ τυχερή και ευγνώμων.
Το αρχαίο δράμα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Αν μου επιτρέπεται, νιώθω οικεία μέσα σ’αυτό. Είχα την τύχη να είμαι σε πολύ σπουδαίες παραστάσεις. Το αγαπώ πολύ το αρχαίο δράμα. Πιστεύω ότι είναι το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Το θέατρο δεν είναι 100άρι, είναι μαραθώνιος. Είναι μία πορεία σε εξέλιξη. Τον απολογισμό της θα είμαι ίσως σε θέση να τον κάνω στα 95 μου, όπου και ευελπιστώ να είμαι ακόμα στην σκηνή.
Ως ηθοποιός μου αρέσει πάρα πολύ το παιχνίδι της μεταμόρφωσης. ‘Οσο «σβήνω» τον εαυτό μου και «φωτίζω» το ρόλο, πλησιάζω όλο και πιο πολύ αυτό που ιδανικά έχω στο μυαλό μου για τη δουλειά αυτή.
«Η Συμμορία των 5» είναι η έκτη κατά σειρά συνεργασία με τον Γιάννη Κακλέα. Στη δουλειά μας, που δεν είναι και πολύ σταθερή, είναι ωραίο να ξανασυναντιέσαι με ανθρώπους που ξέρεις ότι σου δημιουργούν εμπιστοσύνη, ασφάλεια και έμπνευση.
Με αφορμή την παράσταση «Η Συμμορία των 5» στην οποία έχω τη μεγάλη χαρά να συμμετέχω φέτος, σκεφτόμουν, αν έπρεπε να παραμείνω στο πεδίο της παραβατικότητας, ο επόμενος μου ρόλος θα ήταν η Μπόνι απ’την ταινία «Mπόνι και Κλάιντ», διότι τα είχε όλα. ‘Ηταν και όμορφη και αστεία και επικίνδυνη και, κυρίως, είχε γκραντ φινάλε!
