Ο Φρανκ και η Λίντσεϊ γνωρίζονται καθοδόν για έναν γάμο στην αμερικανική επαρχία και αντιπαθούν αμέσως ο ένας τον άλλον. Eχουν όμως μερικά κοινά: είναι κυνικοί, μισούν και οι δύο τον γάμο και, κυρίως, τον γαμπρό που εκτός από απεχθής ετεροθαλής αδερφός του Φρανκ, είναι και πρώην αρραβωνιαστικός της Λίντσεϊ.
Το δέσιμο των δύο σταρ έχει καλές και κακές στιγμές. Στις πρώτες ανήκουν η άνεση με την οποία ανταποδίδουν τα βέλη της κακίας ο ένας στον άλλο, καθώς και το κρεσέντο ειλικρίνειας που επιδίδονται καθώς δεν έχουν τίποτα να τους εμποδίσει για να πουν τις ωμές αλήθειες, που αρχίζουν με εκείνη την ατυχή συνάντηση στο αεροδρόμιο όπου η Λίντσεϊ θεωρεί πως ο Φρανκ πάει να της «φάει» τη θέση στην ουρά της αίθουσας αναμονής. Οι κακές στιγμές είναι όλες οι υπόλοιπες.
Ο σκηνοθέτης αντί να δώσει ανάσες στην ιστορία και να αποσυμφορήσει κάπως την ένταση μεταξύ των δύο χαρακτήρων (είναι οι μόνοι που «παίζουν» στην ταινία αφού όλοι οι υπόλοιποι απλώς λειτουργούν ως οπτικό συμπλήρωμα του σκηνικού αφού δεν τους ακούμε ποτέ τι λένε) επιδίδεται σε μια λογοδιάρροια άνευ προηγουμένου: οι Φρανκ και Λίντσεϊ, μιλούν ακατάπαυστα και γίνονται τόσο ενοχλητικά αντιπαθείς, έτσι ώστε ακόμη και τα σωστά πράγματα να λένε, χάνουν στο τέλος το δίκιο τους.
Τα πράγματα στην προβλέψιμη σχέση τους αντί να βελτιώνονται χειροτερεύουν ειδικά από τη στιγμή που συνειδητοποιούν πως ο γαμπρός και η νύφη τούς έχουν «ζευγαρώσει» για το ρομαντικό Σαββατοκύριακο, βάζοντάς τους μαζί σε κάθε πιθανή δράση. Στο τέλος βέβαια ξυρίζουν το γαμπρό και το αναμενόμενο γίνεται (έχει κανείς αγωνία για το αν θα τα φτιάξουν οι δύο «εχθροί;») με μια εξωφρενική σκηνή σεξ όπου η πολυλογία των δύο εραστών -όχι αυτή πού φαντάζεστε- μας βγάζει νοκ άουτ στην κυριολεξία!
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
