Park
Πετυχημένο σκηνοθετικό ντεμπούτο για την Σοφία Εξάρχου με ένα φιλμ πλούσιας καριέρας σε διάφορα ξένα φεστιβάλ: στο Τορόντο, στο Λονδίνο και στο Σαν Σεμπαστιάν, όπου και πήρε το βραβείο Νέων σκηνοθετών.
Μια παρέα αγοριών ζει ανάμεσα στις εγκαταλελειμμένες αθλητικές εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Χωριού της Αθήνας, δέκα χρόνια μετά τους Αγώνες του 2004. Τα αγόρια περιφέρονται άσκοπα ανάμεσα στα ερείπια, στήνοντας παιχνίδια που μοιάζουν με τα ολυμπιακά αθλήματα και οργανώνουν ζευγαρώματα σκύλων για να βγάζουν χρήματα. Ο μεγαλύτερος της παρέας, ο Δημήτρης (17) μαζί με την Άννα (22), μια πρώην αθλήτρια) προσπαθούν να ξεφύγουν από το Χωριό με προορισμό τα τουριστικά ξενοδοχεία των νοτίων προαστίων.
Το «Park» είναι ένα σκληρό, αλληγορικό φιλμ για την εγκατάλειψη, την απομόνωση και τη διάψευση των ονείρων. Ο στόχος της σκηνοθέτιδας είναι να αναδείξει το ασφυκτικό και μίζερο περιβάλλον που «θάβει» την ορμή και τη φρεσκάδα των αδέσποτων παιδιών (η χαμένη γενιά της κρίσης), με το υπαρξιακό κομμάτι να αναδεικνύεται εύστοχα χάρη στην αφηγηματική δεινότητα και τις εικαστικές ιδέες (εξαίσια η φωτογραφία στα νεκρά ολυμπιακά ακίνητα) της Εξάρχου. Όμως το φιλμ δεν απευθύνεται στη μεγάλη μάζα των σινεφίλ. Μπορούμε να πούμε μάλιστα ότι υπηρετεί απόλυτα τα στερεότυπα του παρεξηγημένου «greek weird cinema» που έχει στο νου του ο θεατής: αυστηρή γραφή, εικόνες χωρίς ίχνος ομορφιάς, ενώ η όποια τρυφερότητα και το συναίσθημα αναδεικνύεται ύστερα από επίμονη προσπάθεια να κατανοήσει κάποιος αυτά τα χαμίνια που αντικατοπτρίζουν τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.
