Stopover

Η Aurore (Ariane Labed) και η Marine (Soko) επιστρέφουν από μία στρατιωτική αποστολή στο Αφγανιστάν, κάνοντας μια ενδιάμεση στάση σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο της Κύπρου. Εκεί, ανάμεσα στους τουρίστες που παραθερίζουν, έχουν στη διάθεση τους τρεις μέρες για να αποσυμπιεστούν σε ένα πρόγραμμα αποκατάστασης που φιλοδοξεί να ανακουφίσει τη στρατιωτική μονάδα από τις εμπειρίες του πολέμου. Όμως, δεν είναι εύκολο να ξεχάσουν τη μάχη και να αφήσουν τη βία πίσω τους.

Η φρίκη του πολέμου ειδομένη από το όμορφο καθαρό βλέμμα της Ariane Labed που κοιτάει κατευθείαν το φακό για να χαμηλώσει σιγά σιγά το πρόσωπο της και να χαθεί, στην πρώτη κιόλας σκηνή του φιλμ. Μια άμεση, κοφτερή και απόλυτη αναφορά σε εκείνα που είδε (εξαίρετη η ερμηνεία της Labed) και θα μας συστήσει στη διάρκεια της ιστορίας μας.

Το αντιπολεμικό φιλμ έχει να επιδείξει σπουδαίες ταινίες στο παρελθόν. Γνωρίζοντας το βάρος της σύγκρισης οι δύο συνδημιουργοί πολύ εύστοχα βγάζουν τα κοινά σημεία με άλλα φιλμ του εν λόγω είδους και μεταφέρουν την προβληματική της από το πεδίο της μάχης στην ανοίκεια μορφή της θηλυκής πλευράς. Μια μεταφορά με πολλά επίπεδα και συμβολισμούς. Όμως οι Coulin δεν δημαγωγούν ή κουνάνε το δάχτυλο όπως θα νόμιζε κανείς. Ο πόλεμος λένε δεν είναι αποκλειστικό αμάρτημα των αντρών. Η διαβρωτική ισχύ του μπορεί να σαρώσει ακόμη και τη γυναικεία ευαισθησία.

Με σκηνές εσωτερικής έντασης, μια αδιόρατη απειλή ψυχολογικής βίας και το τραυματισμένο βλέμμα σχεδόν όλων των πρωταγωνιστών του φιλμ (εκτός εκείνων που δεν βρέθηκαν σε εκείνη την αποστολή αυτοκτονίας του Αφγανιστάν) να προκαλούν μια δυνατή ελεγεία γύρω από τη βία του πολέμου, οι Coulin χωρίς μελοδραματισμούς και με τις κατάλληλες ρεαλιστικές – αλλά και αναπάντεχες αστείες- προσθήκες, βρίσκουν διάνα στο στόχο τους και αντιπαραθέτουν ουσιαστικές αξίες (η ίδια η ζωή με τις καθημερινές συνήθειες ή τις προβλέψιμες απλές στιγμές της) απέναντι στην παράλογη βία του πολέμου.

Κωνσταντίνος Καϊμάκης