Μις Πέρεγκριν Στέγη για Ασυνήθιστα Παιδιά
Ο Tim Burton συστήνει το φανταστικό κόσμο ενός νέου συγγραφέα (Ransom Riggs) αλλά το πάλαι ποτέ μαγικό ραβδάκι του σκηνοθέτη δεν βγάζει φλόγες όπως παλιά.
Όταν ο πολυαγαπημένος παππούς του Τζέικ τού αφήνει στοιχεία για ένα μυστήριο που διατρέχει διαφορετικούς κόσμους και εποχές, ο Τζέικ βρίσκει τη λύση. Ταξιδεύει με τον αδιάφορο μπαμπά του σε ένα απομονωμένο χωριό της Ουαλλία και εντοπίζει το μαγικό μέρος που του είχε περιγράψει ο παππούς του. Γνωστό και ως «Στέγη της Μις Πέρεγκριν», που πρόσφερε ασφαλές καταφύγιο για κάποια παιδιά με ειδικές ικανότητες, το ορφανοτροφείο αυτό βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς στη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως η ιδιοκτήτρια του βρήκε τον τρόπο για να «σβήσει» την καταστροφή, καταργώντας ουσιαστικά το χρόνο…
Το παραμυθένιο σύμπαν που περιγράφει ο Burton προέρχεται από το best seller του 2011 που έγραψε ο νεοφερμένος αμερικανός συγγραφέας Ransom Riggs. Το υλικό που υπάρχει στο βιβλίο κάποτε θα ήταν εγγύηση για μια σημαντική ταινία φαντασίας δια χειρός Burton. Με δεδομένο ότι ο πάλαι ποτέ αγαπημένος μας δημιουργός των «Σκαθαροζούμη», «Ψαλιδοχέρη», «Big Fish», «Μπάτμαν 2» και άλλων μεγάλων φιλμ, έχει να υπογράψει εξαιρετική ταινία από το 2007 και το «Sweeney Todd», δεν περιμέναμε πολλά πράγματα από την «Μις Πέρεγκριν.
Και δυστυχώς οι φόβοι μας επαληθεύτηκαν. Η ταινία είναι μια σχεδόν ρουτινιάρικη και προβλέψιμη– παρά το πολύχρωμο και φαντασιακό σκηνικό της – δημιουργία, όπου παλεύουν να χωρέσουν οι μόνιμες ανησυχίες του Burton (η προβληματική σχέση πατέρα-γιου, το παραμύθι ως διέξοδο από ένα άχρωμο κόσμο, τα παιδιά που δεν μεγαλώνουν ποτέ, ο έρωτας ως αντίδοτο στο κακό) στο αλληγορικό σύμπαν του συγγραφέα. Ο τελευταίος φτιάχνει ένα πιασάρικο μικρόκοσμο (με χαρακτήρες που θυμίζουν αρκετά…X-men) με πολιτικο-ιστορικές αναφορές αλλά η βασική προβληματική του – η μνήμη ως βασικό εργαλείο στη μελέτη της Ιστορίας- δεν γίνεται ποτέ το κέντρο βάρους της ταινίας. Αντίθετα, ο Burton, ξεμπερδεύει γρήγορα κι ανώδυνα μαζί της, για να αφεθεί σε ένα κάπως κουραστικό και χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση πήγαινε-έλα στο χωροχρόνο, όπου ανθρώπινα και υπερφυσικά πλάσματα δίνουν τη δική τους μάχη για την επικράτηση του Καλού ή του Κακού.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
