Η Εβίτα δεν κοιμάται πια εδώ
Αν και αυθεντικό περιστατικό που συγκλονίζει, ο Pablo Agüero το αντιμετωπίζει σαν μια πειραματική άσκηση σκηνοθετικού ύφους, στερώντας το δυναμισμό μιας ιστορίας που θα μπορούσε να απογειώσει το φιλμ.
1952. Η Εβίτα Περόν μόλις έχει πεθάνει αλλά η μοναδική δημοφιλία της υποχρεώνει κάποιους δικτάτορες σε βεβιασμένες και ανεγκέφαλες ενέργειες, προσπαθώντας να βγάλουν το μύθο της Εβίτας από τη μνήμη του κόσμου. Έτσι το άψυχο σώμα της, μετά την ταρίχευση του, «απάγεται» από τη στρατιωτική χούντα και κρύβεται, με αποτέλεσμα το όνομα της Εβίτας να παραμένει ζωντανό και να προκαλεί λαϊκές εξεγέρσεις…
Η ταινία ξεκινάει από την ημέρα που πέθανε η Εβίτα Περόν και τελειώνει τη βραδιά που θάφτηκε, 25 χρόνια (!) αργότερα.
Με το θάνατο σε ηλικία 33 ετών και την ταρίχευση της, ο μύθος της εκτοξεύεται. Ο στρατός, σε μια προσπάθεια να σβήσει τον θρύλο της, «εξαφανίζει» το σώμα της, απαγορεύει την αναφορά του ονόματος της και για πολλά χρόνια επιβάλλει την τρομοκρατία σε όλη τη χώρα.
Η ιστορία που αφηγείται ο Pablo Agüero είναι ένα είδος φιξιόν ντοκιμαντέρ, με τη μυθοπλασία (στο σκοτεινό εργαστήρι παρακολουθούμε πως ταριχεύτηκε το νεκρό σώμα της με μια νέα και καινοτόμα τεχνική που θυμίζει την… Ωραία Κοιμωμένη) να ανακατεύεται με την πραγματικότητα, καθώς παρακολουθούμε ντοκουμέντα της εποχής που απεικονίζουν τους βομβαρδισμούς του πλήθους στις πόλεις της Αργεντινής από τα αεροπλάνα της χούντας! Σαφή και έντονα τα πολιτικά σχόλια του φιλμ (το πραξικόπημα του στρατού στην Αργεντινή γέννησε μια από τις πιο αιμοσταγείς δικτατορίες του 20ου αιώνα) που δεν αλλοιώνουν το χαρακτήρα της ιστορίας. Αντίθετα τον ενισχύουν περιστατικά όπως εκείνο της «φύλαξης» της ταριχευμένης σωρού από το Βατικανό αλλά η σκηνοθεσία αδυνατεί να της προσδώσει το χαρακτήρα ενός κινηματογραφικού έπους, όπως θα της άρμοζε.
Το αποτέλεσμα είναι να παρακολουθούμε ένα φιλμ μάλλον ψυχρό και στατικό, που βρίσκεται εγκλωβισμένο στα στενά όρια μιας εστέτ αισθητικής που μαρτυρά σημάδια ναρκισσισμού και επανάληψης.
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
