Tα κακά αγόρια του Mojo!
Τα μαλλιά τους αστράφτουν σαν ουρανοξύστες μπριγιαντίνης μέσα στο σκοτάδι της αίθουσας του «Πόρτα». Μέχρι να σε οδηγήσουν στη θέση σου εύχεσαι να φορούσες φούστα με φουρό, σε ασπροκόκκινο πουά και ασορτί φιόγκο στο κεφάλι για να σε ζητήσουν σε χορό. Θα ενέδιδες μόνο αν από το juke box ακουγόταν το «Hound dog» του Πρίσλεϊ και το «Do you love me» των Κόντορς. Μπορεί και το «Rock around the clock» του Μπιλ Χάλεϊ… Όπως και να ‘χει στην πίστα των 50s, του oldies rock ρίχνονται με κέφι ο Αργύρης Ξάφης ο Γιώργος Χρυσοστόμου και ο Γιώργος Παπαγεωργίου.
Μα τι κρίμα – όχι για χορό μαζί σου – αλλά ως πρωταγωνιστές της μαύρης κωμωδίας «Mojo» του Τζεζ Μπάτεργουρθ. Ενα ντελίριο rock and roll ενθουσιασμού, που καμία σχέση δεν έχει με την ζουμερή τσιχλόφουσκα που έχεις κατά νου αλλά με τον κόσμο της νύχτας πίσω από το σουίνγκ.
«Όλα τα πρόσωπα του έργου είναι υπάλληλοι ενός κλαμπ στο Λονδίνο, δεν είναι όμως μέλη του οργανωμένου εγκλήματος» διευκρινίζει ο Αργύρης Ξάφης ως επικεφαλής του θεατρικού gang που δραστηριοποιείται στη σκηνή του «Πόρτα».
Μια παρέα κακών αγοριών ή κωλόπαιδων όπως λέει παρεμβαίνοντας ο Γιώργος Παπαγεωργίου: «Φτιαγμένοι όλοι από τα ίδια υλικά, λίγο κωλόπαιδα, της ίδιας κοινωνικής τάξης, χωρίς καμιά ιδιαίτερη μόρφωση. Εκ των συνθηκών είναι συνεργάτες αλλά εύκολα ο ένας θα μπορούσε να πουλήσει τον άλλο».
«Ναι, αλλά παρόλα αυτά είναι συμπαθέστατοι, τους αγαπάς με τη μία. Ακόμα και τον χειρότερο μαλάκα της υπόθεσης» διορθώνει ο Γιώργος Χρυσοστόμου, βάζοντας στην κουβέντα τα “γαλλικά” που διατρέχουν την γλώσσα της παράστασης. Βρώμικη, σαρκαστική γλώσσα, βγαλμένη από τον υπόκοσμο που φέρουν οι ήρωες στην επιφάνεια.
Αργύρης Ξάφης
Όχι βέβαια, πως ο τίτλος των κακών παιδιών που τους συνοδεύει είναι υποτιμητικός – κάθε άλλο. Είναι μάλλον κάτι σαν τίτλος τιμής. «Στα αγόρια έχει λείψει αυτό. Σαν να έχει απαγορευτεί η αλητεία. Σαν μας έχει ζητηθεί να είμαστε εγκρατείς, απαλοί, ευγενικοί – χαρακτηριστικά που στην τελική είναι η κορωνίδα της θηλυκότητας» διαμαρτύρεται ο Αργύρης. Μολονότι στην περίπτωση του «Mojo» η αλητεία είναι συνώνυμη της ανωριμότητας.
«Παραμένουν έφηβοι. Ζουν την στιγμή του ‘τώρα γίναμε’, του ‘πιάσαμε την καλή’ αλλά ξαφνικά φεύγει το χαλί κάτω από τα πόδια τους. Εκεί, πάνω στην κρίση, διακρίνεις την ανικανότητα τους να ωριμάσουν. Τους καταλαμβάνει πανικός» προσθέτει ο Γιώργος Παπαγεωργίου.
Γιώργος Χρυσοστόμου
Κι όπως όλα δείχνουν απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Κατά τον Γιώργο Χρυσοστόμου η ανθρωπότητα είναι εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια κολλημένη σε μια κατάσταση παιδισμού. «Οι άνδρες θα είναι πάντα παιδιά, οι γυναίκες θα είναι πάντα μαμάδες. Κι έτσι κάπως διαμορφώνεται το εφηβικό προφίλ μιας παγκόσμιας κοινωνίας που εγώ βρίσκω γοητευτικό» λέει.
Το juke box πάνω στη σκηνή φωτίζεται. Το rock and roll κουρδίζεται στις άκρες των ποδιών σου. Άραγε ο ήχος που καθόρισε την μουσική που άκουγε η μητέρα και ο πατέρας σου, που εξελίχθηκε, μεταλλάχθηκε κι έγινε τρόπος και στάση ζωής διατηρεί την αίγλη του στα χρόνια μας;
«Όποτε μιλάω για ροκ έχω μέσα την αίσθηση του παλιού. Αυτού που κάποτε μας είχε εκτοξεύσει πολύ ψηλά. Σαν να έχει πεθάνει το ροκ ή είναι σε στασιμότητα κι έχει στραμμένο το βλέμμα προς τα πίσω. Πρέπει να επανεφεύρει τον εαυτό του, να πάει παρακάτω» προτείνει ο Αργύρης Ξάφης κι ο Χρυσοστόμου επαυξάνει: «Μυρίζει λίγο ναφθαλίνη ακόμα και ως φιλοσοφία ζωής. Το ροκ δεν κάνει πια επανάσταση».
Γιώργος Παπαγεωργίου
Παραδόξως και οι τρεις τους θυμούνται πολύ καθαρά τις ροκ μέρες τους. Θυμούνται να παριστάνουν πως παίζουν κιθάρα βλέποντας το video clip του «Smells like teen spirit» στο Mtv. Να αντιγράφουν τις τρελές χορευτικές φιγούρες του Ιγκι Ποπ. Να λένε ψέματα πως παίζουν ντραμς σε μαθητικό συγκρότημα για να «βγάλουν γκόμενα». Να πέφτουν σε κατάθλιψη επειδή αυτοκτόνησε ο Κομπέιν. Να ονειρεύονται τη ζωή στο Μάντσεστερ του Ιαν Κέρτις.
Από το βάθος ακούς το juke box ακόμα να παίζει.
To Μojo σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου ολοκληρώνει τις παραστάσεις του την Κυριακή 18 Οκτωβρίου στο θέατρο Πόρτα (Μεσογείων 59, τηλ. 210 77 11 333) έως τις 17 Μαϊου.
