MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
29
ΜΑΡΤΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

Είδαμε το «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου στο Εθνικό- Ένας sexy Μεσαίωνας

Κορμιά που φλέγονται από επιθυμία, παρά τις απαγορεύσεις της θρησκείας σε έναν Μεσαίωνα αρκετά διαφορετικό, από τον τρόπο που τον φανταζόμαστε- σχεδόν διονυσιακό. Αυτά συμβαίνουν στο εμβληματικό και προκλητικό «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου, το οποίο σκηνοθετεί ο Νίκος Καραθάνος και ανεβαίνει στην Σκηνή Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού.

author-image Γιώργος Σμυρνής

Το έργο γράφτηκε στο μεταίχμιο ανάμεσα στον ύστερο Μεσαίωνα και τις απαρχές της Αναγέννησης στην Ιταλία. Μέσα από εκατό νουβέλες που γράφτηκαν από το 1349 έως το 1351 και συνθέτουν το «Δεκαήμερο», ο Βοκάκιος αποκαλύπτει ολοκληρωμένο τον ποιητικό κόσμο του γεμάτο έρωτα, ευφυΐα και ουμανισμό. Το έργο του σφύζει από ζωή, από πόθο και από σαρκική χαρά χωρίς ενοχές.

Στην παράσταση του Καραθάνου, με αφορμή κάποιους από τους ήρωες του «Δεκαήμερου» του Βοκάκιου, εμφανίζονται κοσμικοί και καλόγεροι, γυναίκες και άνδρες, πονηροί και αθώοι, όλοι τους εκστατικοί μπροστά στα μυστήρια της φύσης, που ρίχνονται στο παιχνίδι του έρωτα. Ο ίδιος ο Καραθάνος έχει κάνει την διασκευή του έργου, το οποίο δεν είναι θεατρικό έτσι κι αλλιώς, ενώ τη δραματουργική επεξεργασία την έχει κάνει η Λένα Κιτσοπούλου.

Η παράσταση καταφέρνει να συνδυάσει αρκετά στοιχεία. Τον θρησκευτικό μυστικισμό και την ατμόσφαιρά του, με τον αισθησιασμό και το πάθος της σάρκας. Κάθε ένα από αυτά τα αντιθετικά στοιχεία της παράστασης έχει το χώρο του, για να αναπτυχθεί και δεν καπελώνει το άλλο. Έτσι η θεοκρατία του Μεσαίωνα αναδεικνύεται, αλλά αναδεικνύονται και τα πάθη στο έργο του Βοκάκιου. Επίσης, τονίζεται το δραματικό στοιχείο των παθών, αλλά αυτό δεν εμποδίζει την παράσταση να έχει και έντονα κωμικά στοιχεία. Ποιητικές εικόνες συνδυάζονται με την μεταμοντέρνα άποψη και ροκ μουσικά στοιχεία. Υπάρχει live μουσική επί σκηνής, η οποία είναι ποιότητας κι ας έχουν πιάσει όργανα και κάποιοι ηθοποιοί. Έχει γίνει δουλειά πάνω σε αυτό το κομμάτι και στην ποιότητα του ήχου και των οργάνων που χρησιμοποιούνται. Τα ηχητικά εφέ παίζουν σημαντικό ρόλο στην παράσταση, τόσο στο να δημιουργούνται ατμόσφαιρες, όσο και στον τρόπο που η μουσική ντύνει τις δράσεις επί σκηνής.
10hmero1
Η αφήγηση των τολμηρών ιστοριών του Βοκάκιου χρησιμοποιεί και την απαγγελία και το διάλογο –με αρκετούς αυτοσχεδιασμούς και ρεαλιστικό ύφος στην ομιλία, που βγάζει συχνά και χιούμορ. Όμως, υπάρχουν και σκηνές, όπου ο λόγος υποχωρεί έναντι της σωματικότητας και δημιουργείται ένα πιο λιτό πνεύμα, με αίσθηση προς τη θεατρική πρωτοπορία, αλλά και μια γεύση βουβού κινηματογράφου.

Είναι μια τολμηρή παράσταση, στην οποία ο Καραθάνος εμπιστεύεται πολύ το ένστικτό του και με αρκετή ελευθερία. Ο βίαιος χαρακτήρας, αλλά και ο αισθησιασμός των κειμένων δεν στομώνεται. Παντρεμένοι και παντρεμένες σε απιστίες, καλόγριες σε ερωτικά πάθη, πολλοί άνθρωποι που κοιμούνται μαζί σε ένα παθιασμένο, όσο κι αστείο, όργιο. Γυμνά σώματα κι ερωτικές σκηνές, που κινούνται παράλληλα με το μυσταγωγικό πνεύμα, τη συγκίνηση και τις ποιητικές εικόνες.
10hmero2
Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη αίσθηση είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι αναζητούν τη δικαιολογία της απόλαυσης σε παραθυράκια του θρησκευτικού νόμου και διάφορες πονηριές, για να κρατήσουν μυστικά τα πάθη τους. Είναι τόσο έξυπνα τα ευρήματα του Βοκάκιου, στις πονηριές που επινοούν γυναίκες και άντρες, προκειμένου να κρύψουν τις ακολασίες τους. Αλλά ταυτόχρονα, μαζί με την πονηριά, υπάρχει πόνος, συναίσθημα, ποίηση. Και συνάμα είναι τόσο πειστική και περνάει στο θεατή η λαχτάρα των κορμιών, που σχεδόν δικαιολογεί τα πάντα. (Στον πόλεμο και στον έρωτα τα πάντα επιτρέπονται, που λέει κι η ρήση.)

Υπάρχουν και σκηνές, όπου τα πάθη παρουσιάζονται με αποστασιοποιημένη διάθεση (όχι πάντα πολύ πειστική), αλλά και μια διάθεση να ελαφρύνει το πράγμα, με αρκετά κωμικό πνεύμα, που περνάει εύκολα προς το κοινό. Παράλληλα, υπάρχουν και κάποια τρικ στην παράσταση, ενώ η σάρκα προβάλλεται όχι μόνο σε σχέση με την απόλαυση, αλλά και την αρρώστια, τον πόνο, τον θάνατο. 

Οι ηθοποιοί της παράστασης μπαίνουν σε ένα ιδιαίτερο έργο, όπου πρέπει να επιδείξουν και τόλμη και μεγάλη συγκέντρωση, αλλά και να παίξουν σωματικά, να χορέψουν, να τραγουδήσουν, να παίξουν μουσικά όργανα, να εμφανιστούν γυμνοί… Όλοι οι ηθοποιοί είναι καλοί στις σκηνές τους.
Περισσότερη, πάντως, αίσθηση μου έκανε η Γαλήνη Χατζηπασχάλη με την μεγάλη φυσικότητα και την εμπνευσμένη διάθεση αυτοσαρκασμού, την οποία εμφανίζει στις σκηνές της, είτε πρόκειται για μια ακόλαστη σύζυγο, είτε για μια κοπέλα με ναρκισιστικές εμμονές. Ψάχνει κι αυτή τρόπους, για να ξεγελάσει τον εαυτό της, ώστε να ζήσει τα πάθη που λαχταράει.

Γενικά, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον, σύγχρονο και τολμηρό ανέβασμα ενός πολύ σημαντικού έργου, που δεν είχε γραφτεί για το θέατρο. Ο έρωτας και η πονηριά συνδυάζονται με τη θρησκευτική μυσταγωγία, τα δραματικά και ποιητικά πάθη με το σαρκασμό και την κωμωδία, σε μια σύνθετη και πρωτότυπα στημένη δουλειά.

Γιώργος Σμυρνής

Περισσότερα από ΕΙΔΑΜΕ / Παραστάσεις
VIMA_WEB3b