Trance

Ο Σάιμον (Τζέιμς Μάκαβοϊ), ένας υπάλληλος οίκου δημοπρασιών, συνεργάζεται με μια συμμορία του υποκόσμου με σκοπό την κλοπή ενός πανάκριβου πίνακα. Μετά από ένα χτύπημα στο κεφάλι κατά τη διάρκεια της ληστείας, ο Σάιμον ανακαλύπτει ότι έχει πάθει αμνησία και δε θυμάται που έχει κρύψει το ανεκτίμητο έργο. Όταν οι απειλές και τα βασανιστήρια αδυνατούν να φέρουν απαντήσεις, ο αρχηγός της συμμορίας (Βενσάν Κασέλ) προσλαμβάνει μια υπνοθεραπεύτρια (Ροζάριο Ντόσον) για να φτάσει στις πιο σκοτεινές πτυχές της ψυχής του Σάιμον. Όσο, όμως πιο βαθιά προχωράει στο υποσυνείδητο του, τόσο περισσότερες ανατροπές θα υπάρξουν και τα όρια μεταξύ της πραγματικότητας, της επιθυμίας και των παραισθήσεων θα μπλεχτούν επικίνδυνα.

Περίτεχνα σχεδιασμένες ληστείες, ερωτικά τρίγωνα, συμμαχίες και προδοσίες, ήρωες με μυστικά, παιχνίδια με τη μνήμη που ανατρέπουν συνεχώς την αντίληψη για την ιστορία, ατμόσφαιρα, σεξ και βία είναι τα συστατικά για ένα mindfuck νεο-νουάρ. Σε αυτά προστίθεται και η διάθεση του Ντάνι Μπόιλ να ξαναβρεί τη διάθεση των πρώτων του ταινιών «Shallow Grave» και «Trainspotting», με το σεναριογράφο Τζον Χοτζ να επιστρέφει και τον Τζέιμς Μάκαβοϊ να θυμίζει Γιούαν ΜακΓκρέγκορ. Σε ένα βαθμό, όπως και άλλες πρόσφατες ταινίες που θέλουν να ‘παίξουν με το μυαλό σου’, δεν αποφεύγει την τάση για υπερβολή και για συνεχείς ανατροπές, ενώ η επιφάνεια απειλεί να κυριαρχήσει της ουσίας. Όμως η νευρώδης και στυλάτη σκηνοθεσία του Ντάνι Μπόιλ, ο ρυθμός, η ατμόσφαιρα, η χρήση της φωτογραφίας, των σκηνικών, της μουσικής, η Ροζάριο Ντόσον που κλέβει την παράσταση (όχι μόνο με την εμφάνισή της) και κάποιες δυνατές σκηνές φτιάχνουν τελικά ένα αρκετά απολαυστικό θρίλερ.

Θοδωρής Τσιάτσικας