Αγάπησα Ένα Ζόμπι

Ένας μυστηριώδης ιός έχει εξαπλωθεί μετατρέποντας τους πολίτες σε πεινασμένα ζόμπι που περφέρονται ψάχνοντας για σάρκα, ενώ ένα τείχος τα χωρίζει από μια ομάδα οπλισμένων επιζώντων. Την κατάσταση αυτή παρακολουθούμε μέσα από τη ματιά του νεαρού νεκροζώντανου R (Νίκολας Χουλτ). Μπορεί να υπακούει στην όρεξή του γιαανθρώπινο μυαλό αλλά κάποια συναισθήματα μέσα του είναι έτοιμα να ζωντανέψουν. Αυτό θα γίνει όταν σε μια επιδρομή θα δει την όμορφη Τζούλι (Τερέζα Πάλμερ) και θα την αφήσει να ζήσει, παίρνοντάς την μαζί του στην κρυψώνα του (ένα εγκαταλελειμμένο αεροσκάφος) με διάθεση να την προστατεύσει από την όρεξη των συντρόφων του και από την ακόμα πιο τρομακτική απειλή των μεταλλαγμένων ‘σκελετωμένων’. Θα πρέπει να προστατεύσει και την παράδοξη, αλλά όλο και πιο ‘ζεστή’ σχέση που γεννιέται ανάμεσά τους, από τον πατέρα της Τζούλι (Τζον Μάλκοβιτς), αρχηγό των επιζώντων και φανατικό διώκτη των ζόμπι.
Χαριτωμένη ιδέα, αλλά μην περιμένετε την ξεκαρδιστική μαύρη κωμωδία του «Shaun of The Dead» ή το συνδυασμό τρόμου και κοινωνικής σάτιρας που διαπότιζε τις ταινίες με ζόμπι του Τζορτζ Ρομέρο. Το –αρκετά καλοσχεδιασμένο- μετα-αποκαλυπτικό περιβάλλον δεν είναι παρά το σκηνικό για μια τυπική και αρκετά απλοϊκή ρομαντική ιστορία ανάμεσα σε δύο αταίριαστους χαρακτήρες, εμπλουτισμένη με δόσεις indie εκκεντρικότητας. Το ζευγάρι των πρωταγωνιστών και κάποιες ιδέες εδώ κι εκεί προκαλούν τη συμπάθεια, αν και οι σκηνές δράσης με τα ‘καλά’ και τα ‘κακά’ (εμφανώς ψηφιακά ζόμπι) μάλλον αποπροσανατολίζουν. Ο σκηνοθέτης Τζόναθαν Λεβίν σίγουρα ένιωθε πιο άνετα με τη (γεμάτη χιούμορ, μουσική και αυτοβιογραφική σύνδεση) ιστορία ενηλικίωσης του «Wackness» παρά με αυτό το εφηβικό ρομάντζο φαντασίας.

Θοδωρής Τσιάτσικας