«Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν» στο θέατρο Άνεσις- Μαθήματα ανθρωπιάς και πολιτικής ορθότητας

Το «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκριν» («Visiting Μr. Green») είναι το πρώτο έργο του βραβευμένου συγγραφέα Τζεφ Μπάρον. Θέμα του είναι η μοναξιά και οι σχέσεις που μπορούν να αναπτυχθούν ανάμεσα σε δύο διαφορετικές γενιές ανθρώπων. Το έργο εμπεριέχει κριτική στον ρατσισμό, είτε είναι φυλετικός, (όπως στην περίπτωση της βίας που ασκήθηκε εναντίον των Εβραίων, αλλά και των ίδιων των Εβραίων που υποχρεώνουν τα παιδιά τους να παντρεύονται με Εβραίους, για να μην νοθευτεί το αίμα τους), αλλά και κοινωνικός, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των ομοφυλόφιλων.

Θύτες και θύματα αυτών των δύο ρατσισμών, οι δύο πρωταγωνιστές του έργου αναγκάζονται να συμβιώνουν και να βρουν μια ισορροπία. Ο λόγος που βρίσκονται μαζί κάθε Πέμπτη είναι μια δικαστική απόφαση. Ένας απομονωμένος γέρος Εβραίος (Μιχαλακόπουλος) δέχεται κάθε Πέμπτη την αναγκαστική επίσκεψη ενός νεαρού άνδρα (Ιορδανίδης), ο οποίος τον είχε χτυπήσει ελαφρά με το αυτοκίνητο. Ο δικαστής αποφάσισε ότι θα πρέπει κάθε Πέμπτη για ένα εξάμηνο να πηγαίνει και να φροντίζει το θύμα του, έναν ιδιότροπο γέρο.

Στην πορεία οι δυο τους διαπιστώνουν ότι έχουν πράγματα που τους ενώνουν, όπως το ότι είναι και οι δύο Εβραίοι και πως βιώνουν κι οι δυο την μοναξιά και την απόρριψη, αλλά και πράγματα που τους χωρίζουν. Η καλοσύνη του νεαρού βοηθάει τον ιδιότροπο και ξεροκέφαλο γέρο, που έχασε την γυναίκα του, την αγάπη της ζωής του και από τότε αποξενώθηκε πλήρως (χωρίς όμως αυτή να είναι η μόνη πηγή της κακοδαιμονίας του). Κι έτσι ο γέρος βρίσκει λίγο φως στην ζωή του και να ξεπεράσει ρατσισμούς και προκαταλήψεις.

Το δια ταύτα μας λέει ότι ένας προκατειλημμένος πηγαίνει με την μεριά των καλών, αυτών που έχουν τις πολιτικά ορθές θέσεις, δεν είναι ρατσιστές, αγαπούν όλους τους ανθρώπους, μοιράζονται χωρίς διαχωρισμούς την ανθρωπιά τους. Το θέμα, όμως, είναι πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος σύρεται σε αυτήν την ορθότητα. Είναι καμμένο χαρτί ουσιαστικά και η μόνη του ευκαιρία να βρει κάποιες ανάσες ανθρωπιάς, είναι να ξεπεράσει τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που τόσο τον βαραίνουν και τον βουλιάζουν στην απομόνωση. Είναι σαν να μας λέει πως μόνο όταν φτάνει κάποιος στον απόλυτο πάτο μπορεί να γίνει κάπως καλύτερος άνθρωπος και πάλι θα πρέπει να τον τραβήξεις με πείσμα κι επιμονή, για να βγει από αυτό το τέλμα της δυστυχίας και της απανθρωπιάς. Είναι κάπως απαισιόδοξο αυτό. Από την άλλη, μας λέει ότι η ανθρωπιά είναι τελικά μια καλή συνήθεια και όχι ένα χάρισμα τελειότητας, με το οποίο γεννιούνται κάποιοι εκλεκτοί και σε αυτό το κομμάτι την φέρνει σε πιο γήινα και πιο εφικτά επίπεδα.

Ενδιαφέρουσες ήταν οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών, με τον Μιχαλακόπουλο να δίνει μια καλή ερμηνεία και τον Ιορδανίδη να είναι πειστικός στον ρόλο του. Ωστόσο, η πλοκή του έργου κυλάει κάπως άγαρμπα σε ορισμένα σημεία, που οι αποκαλύψεις γίνονται με κάπως άτσαλο τρόπο, ενώ παραείναι εμφανής η προσπάθεια του συγγραφέα να προβάλει την πολιτική ορθότητα.

Το αποτέλεσμα ειναι δημιουργείται ένα δακρύβρεχτο κοινωνικό δράμα, με σκληρές αλήθειες, που συγκινεί αρκετούς, αλλά δεν παύει να διακατέχεται από έναν προβλέψιμο μελοδραματισμό. Δεν είναι συναρπαστικό, ενώ τα μοτίβα του είναι αρκετά χρησιμοποιημένα. Παρ’ όλ’ αυτά είναι μια συμπαθητική παράσταση, που τουλάχιστον προβάλλει μια μοντέρνα ηθική, απαραίτητη για να μαθαίνουμε να συνυπάρχουμε στην καθημερινότητά μας, χωρίς αποκλεισμούς.