Τοπικό χρώμα, νοσταλγική διάθεση και δράμα σε ένα μάλλον ξεπερασμένο συνδυασμό…
Ο Κώστας μετά από είκοσι χρόνια παραμονής στο Παρίσι επιστρέφει στην πατρίδα του, την Μυτιλήνη. Αφορμή, η κληρονομιά του οικογενειακού του σπιτιού. Ο ήρωας είχε φύγει από το νησί στα δεκαοχτώ του για σπουδές κινηματογράφου στο Παρίσι κι έκτοτε δεν ξαναγύρισε. Ένα βαρύ οικογενειακό ιστορικό τον κρατούσε μακριά. Κατά την επιστροφή του συναντάει όσους από τους συγγενείς του έχουν απομείνει και θυμάται έντονα εκείνους που έχουν φύγει για πάντα από τη ζωή. Οι μνήμες της παιδικής ηλικίας των δέκα χρόνων, της εποχής δηλαδή που συνέβησαν τα δραματικά γεγονότα στην οικογένειά του, αναβιώνουν στο μυαλό του. Η παρουσία των ζωντανών, η ανάμνηση των χαμένων, η ευαίσθητη γιατρός Ελένη, επηρεάζουν τη σχέση με τον τόπο του και τη ζωή του…
Η τέταρτη ταινία του Λάκη Παπαστάθη φέρει τη συγκίνηση του αυτοβιογραφικού στοιχείου, κάτι όμως που φέρει και μια σύγχυση στο χρονικό πλαίσιο της ιστορίας που θυμίζει περισσότερο δεκαετία του ’60 παρά του ’80. Στη δεκαετία του ’80 παραπέμπει η όλη αισθητική και προβληματική της ταινίας που μοιάζει αρκετά γερασμένη.
Θοδωρής Τσιάτσικας
