Λύτρωση
Μελαγχολία και πυγμαχία συνυπάρχουν αρμονικά σε μια προβλέψιμη ιστορία απολύτρωσης και αυτοκαταστροφής.
Ο βετεράνος μποξέρ Σαλ, χωρισμένος πατέρας μιας έφηβης κόρης, αναζητά την ευκαιρία για να κάνει νέο ξεκίνημα στη ζωή του. Η αποφυλάκιση μετά από 14ετή κάθειρξη του κολλητού του, ίσως σηματοδοτήσει την ποθητή αλλαγή.
Το τέλος και η αρχή
Στο ντεμπούτο του σκηνοθετικού διδύμου από την βρετανία υπάρχει μια έντονη μελαγχολία που διανθίζεται από λυρικά στιγμιότυπα τα οποία συνοδεύουν το βίαιο οδοιπορικό του ήρωα. Με φόντο τον ουαλικό μικρόκοσμο παρακμής και περιθωρίου, οι συνδημιουργοί πατούν σε γνώριμα εδάφη προκειμένου να αφηγηθούν μια χιλιοειδωμένη ιστορία συγχώρεσης και αναζήτησης δεύτερης ευκαιρίας.
Μπορεί το συγκεκριμένο μοτίβο να το έχουμε ξαναδεί – και μάλιστα με αρκετές αναφορές στο συγγενικό «Οργισμένο είδωλο» του Μάρτιν Σκορσέζε- αλλά η «Λύτρωση» διαθέτει δυναμική αφήγηση καθώς και τις δικές της ξεχωριστές πινελιές (το τρυφερό δέσιμο πατέρα- κόρης, η ειλικρινής φιλία των δύο αντρών) που ενισχύονται από την αισθαντική παράσταση του Τόμπι Κέμπελ.
Αν στο σενάριο είχε δοθεί ανάλογη φροντίδα και προσοχή όπως στη σκηνοθεσία, τότε ίσως να μιλούσαμε για μια πολύ ευχάριστη φιλμική έκπληξη.
