Τελευταία πνοή

Υποχόνδριος διάσημος συγγραφέας που τρέμει στην ιδέα του θανάτου παρακολουθεί από κοντά τις συζητήσεις ενός γιατρού παρηγορητικής φροντίδας με ασθενείς του οι οποίοι πάσχουν από ανίατες ασθένειες και βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο.

H νέα δημιουργία του Κώστα Γαβρά είναι μια απόλυτα συμβατή ταινία με το υπόλοιπο ανθρωποκεντρικό και τίμιο έργο του. Μπορεί στα επιμέρους τμήματα της «Πνοής» να μην συναντάμε λειτουργική αλληλουχία και κυρίως ομοιογένεια (όλο το τελευταίο άστοχο επεισόδιο με τους Χωραφά- Μολίνα που υποτίθεται υπάρχει η κορύφωση του δράματος, είναι δοσμένο με  περίσσευμα γραφικότητας) αλλά υπάρχουν στοιχεία συγκινητικά ή σχεδιασμένα με την δέουσα ανθρωπιά. Φιλότιμη η προσπάθεια του Γαβρά να προσδώσει την κατάλληλη χαρμολύπη στην αγωνιώδη αναζήτηση του συγγραφέα να εντοπίσει τις απαντήσεις σε όσα τον βασανίζουν αλλά η φλυαρία σε ουκ ολίγες σκηνές καθώς και η αδυναμία να εμβαθύνει ουσιαστικά το σενάριο στην τραγική φύση των βαριά αρρώστων, βάζουν εμπόδια στο φιλμ. Η κεντρική ιδέα του έργου βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά που συμπεριλαμβάνονται στο ομώνυμο βιβλίο των Κλοντ Γκρανζ και Ρεζί Ντεμπρέ και επιχειρεί να αποτυπώσει εύλογα (υπάρχουν κάποιοι σπαρταριστοί διάλογοι μεταξύ του γιατρού και του συγγραφέα) τον φιλοσοφικό στοχασμό του Γαβρά για το επέκεινα.