Εδώ
Ο Ρόμπερτ Ζεμέκις επιχειρεί να περιγράψει τον κύκλο της ζωής με μια άκρως πρωτότυπη και συγκινητική ταινία.
Η ιστορία των ανθρώπων που ζουν σε ένα σπίτι στη διάρκεια αιώνων δίνεται μέσω ενός «αόρατου φακού» που στέκει σταθερός στο ίδιο σημείο και καταγράφει τις αλλαγές των εποχών.
Το σπίτι είχε τη δική του ιστορία
Όχι μόνο ο Ζεμέκις αλλά και ο συγγραφέας με τους πρωταγωνιστές του «Forrest Gump» ενώνονται προκειμένου να αποδώσουν την ανθρώπινη εμπειρία μέσω του κύκλου της ζωής αλλά και μια πρωτότυπης ιδέας. Όμως το «Εδώ» δεν περιορίζεται μόνο στον ανθρώπινο παράγοντα. Η αφηγηματική καινοτομία χρησιμεύει για να ταξιδέψει η μαγική κάμερα του Ζεμέκις πολύ πίσω στο χρόνο.
Στην αριστοτεχνική εναρκτήρια σεκάνς παρακολουθούμε ένα σπάνιο θέαμα που αποτυπώνει τη γέννηση της ζωής στον πλανήτη, τις μέρες των δεινοσαύρων αλλά και την καταστροφή που οδήγησε στην εποχή των παγετόνων. Το εύρημα της σταθερής ματιάς που καταγράφει τα πάντα από την ίδια γωνία δεν χάνεται ούτε στιγμή, προσφέροντας ένα μαγευτικό θέαμα που καθηλώνει.
Ο Ζεμέκις γνωρίζει όμως ότι το ζουμί κρύβεται στην ανθρώπινη εμπειρία: βασίζοντας την κεντρική αφήγηση στον χαρακτήρα του Τομ Χανκς (ο Ρίτσαρντ έχει γεννηθεί στα ’50ς στο πρωταγωνιστικό σπίτι, από πατέρα βετεράνο του πολέμου και μητέρα νοικοκυρά που ήθελε να γίνει λογίστρια αλλά οι οικογενειακές υποχρεώσεις την πρόλαβαν) γνωρίζει ότι έχει ένα ισχυρό ατού.
Μέσω της ιστορίας ενός ατόμου που πέρασε όλη σχεδόν τη ζωή του στο ίδιο σπίτι, καταφέρνει να περιγράψει όχι μόνο μια ολοκληρωμένη ανθρώπινη περιπέτεια αλλά και να αναδείξει τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα αλλά και τις καίριες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της κάθε εποχής.
Όμως η ιστορία των Χανκς- Ράιτ δεν είναι η μοναδική ιστορία που παρακολουθούμε. Μετά από τους δεινοσαύρους και τους ινδιάνους βλέπουμε την πρώτη κατασκευή του σπιτιού από το εποχή της αποικιοκρατίας, ακολουθούν ιστορίες επιφανών αριστοκρατών αλλά και ανερχόμενων αστών που γίνονται οι νέοι ιδιοκτήτες του σπιτιού, ζευγάρια που ονειρεύονται τη μεγάλη ζωή χωρίς να υπολογίζουν το θόρυβο του Κραχ κλπ.
Φυσικά όλα αυτά δίνονται με συνεχή πήγαινε- έλα στο χρόνο και με πειραματισμούς στην στάσιμη εικόνα (που σπάει συχνά σε κομμάτια για να αποφευχθεί η ρουτίνα της θεατρικότητας), ενώ δεν λείπουν φυσικά και τα άκρως μελοδραματικά επεισόδια που είναι συνυφασμένα με την ίδια την ανθρώπινη φύση και την φθορά που επιφέρει ο χρόνος.
