Ο σπόρος της ιερής συκιάς
Το κληροδότημα του Μοχάμαντ Ρασούλοφ προς τον λαό του Ιράν είναι η ταινία «Ο σπόρος της ιερής συκιάς» που αποτέλεσε την αφορμή για να το σκάσει ο σκηνοθέτης στην Ευρώπη.
Πρωτοφανή επεισόδια στην Τεχεράνη πνίγονται στο αίμα από τις δυνάμεις της αστυνομίας που επιτίθενται άγρια κατά διαδηλωτών. Ένας ανακριτής προσπαθεί να κρατήσει την οικογένεια του μακριά από όλα αυτά, όμως η κόρη του που είναι φοιτήτρια κι έχει δει την κολλητή φίλη της να τραυματίζεται άσχημα από αστυνομικά πυρά, αντιδρά.
Ο σπόρος της οργής
Βλέποντας την υπαρκτή καθεστωτική βία, μέσω μαγνητοσκοπημένων βίντεο από τα σόσιαλ μίντια που ενσωματώνει στην ταινία του ο Ρασούλοφ γινόμαστε μάρτυρες μιας πραγματικότητας στην οποία μάλλον δεν χωρούν παρερμηνείες ή αμφισβητήσεις. Το πρόσταγμα στη δραματουργία που δίνει ο σκηνοθέτης σχετίζεται άμεσα με το διχασμό ανάμεσα στην παλιά και τη νέα γενιά που ξεκινά με το σπόρο της βίας.
Στο σημερινό Ιράν ένα απάνθρωπο και καταπιεστικό καθεστώς «τρώει» τα παιδιά του όποτε εκείνα τολμήσουν να αρθρώσουν μια διαφορετική άποψη ή απλώς να διεκδικήσουν το αυτονόητο δικαίωμα τους για ελευθερία.
Το τολμηρό εγχείρημα του Ρασούλοφ παρουσιάζει άψογα την παραπάνω συνθήκη και την μεταφέρει αυτούσια στο εσωτερικό και τις σχέσεις μιας οικογένειας ιδεολογικά χωρισμένης στα δύο: ο δικαστικός πατέρας είναι υπέρ του καθεστώτος σε αντίθεση με τη μεγάλη κόρη του που αμφισβητεί ευθέως την κρίση του.
Ένα σφιχτοδεμένο πολιτικό θρίλερ που υπακούει στους βασικούς κανόνες της κινηματογραφικής ιρανικής σχολής (αψεγάδιαστος ρεαλισμός, δραματουργική συνέπεια, χαμηλόφωνη αφήγηση, συγκρούσεις αυθεντικών χαρακτήρων) αν και στο δεύτερο μέρος η ταινία που αποτελεί την επίσημη υποβολή της Γερμανίας στην κούρσα των φετινών ξενόγλωσσων Όσκαρ, χάνει μέρος της αληθοφάνειας της λόγω υπερβολών στην κορύφωση της δράσης.
