Hot or Not #95: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Γράφοντας αυτό το Hot or Not – το τελευταίο για αυτή τη χρονιά – συνειδητοποίησα ότι το “Πάρτυ της ζωής μου”, η παράσταση – φαινόμενο της Ελένης Ράντου, θα ήταν και η τελευταία παράσταση που θα παρακολουθούσα αυτή τη χρονιά. Και μπορώ να πω ότι δεν θα μπορούσα να επιλέξω καταλληλότερο έργο από εκείνο που σηματοδότησε την επιστροφή της Ελένης Ράντου στη συγγραφή, ένα έργο άκρως προσωπικό για εκείνη – και απ’ ο,τι φαίνεται για πολλούς ακόμα που κάθε βράδυ παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα την Ελένη Ράντου να δίνει σάρκα και οστά σε παιδικά τραύματα που μας ακολουθούν μια ζωή, σε βιώματα που χαρακτηρίζουν σε μεγάλο βαθμό πολλά “μεγάλα” παιδιά του σήμερα, που ξεχνούν ότι κάποτε ήξεραν ακριβώς τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή τόσο όμορφη.

Επηρεασμένο από το “Every Brilliant Thing” των Duncan McMillan και Jonathan Donahoe, το “Πάρτυ της Ζωής μου έχει στο επίκεντρο τη σχέση μιας κόρης με τη μητέρα της, η οποία απ’ ότι φαίνεται είναι τόσο ταραχώδης όσο και η σύγχρονη ελληνική ιστορία, από τη δικτατορία, τη Μεταπολίτευση, μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, την κρίση, την πανδημία. Ακόμα κι αν δεν ταυτίζεσαι στο 100% με τα βιώματα της ηρωίδας, κατά πάσα πιθανότητα θα αναγνωρίσεις κάποια δικά σου “κενά” (από αυτά που μας διαμορφώνουν μέχρι την ενήλικη ζωή μας), κάποια γνώριμα σκοτάδια, αλλά και στιγμές φωτός.

Η Ελένη Ράντου δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, η σκηνοθετική ματιά του Ανέστη Αζά είναι καθοριστική (και αυτή είναι η δεύτερη παράσταση σε δική του σκηνοθεσία που αγάπησα αυτή τη χρονιά, μετά το Romaland στη Στέγη) και φυσικά δεν γίνεται να μην αναφερθώ στους υπέροχους String Demons, που με τη μουσική και την παρουσία τους εμπλούτισαν ακόμα περισσότερο την παράσταση. Όλα τα παραπάνω συνέβαλαν ώστε να γίνει το “Πάρτυ της Ζωής μου” μία από τις πιο απολαυστικές παραστάσεις της σεζόν. Μέσα σε περίπου δύο ώρες θα γελάσεις, θα κλάψεις και μέχρι το τέλος ίσως να νιώσεις και λύτρωση. Εγώ τουλάχιστον έτσι ένιωσα, φεύγοντας από το θέατρο Διάνα. Και τώρα, λίγες μέρες αργότερα, γράφοντας αυτές τις σκέψεις μου, σκέφτομαι ότι τη δύσκολη αυτή χρονιά, το “Πάρτυ της Ζωής μου” μού θύμισε ότι η ζωή είναι όντως ένα πάρτι – και μάλιστα ένα πάρτι που αξίζει να το ζήσουμε. Πρώτον για το παγωτό, δύο για τα μπουγελα, τρίτον για το κόκκινο το χρώμα.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου 

Φωτογραφία: Ευδοκία Βαζούκη

Δύο μεγάλες εκθέσεις, οι «Ηχητικές Οδύσσειες» και «Ο Ξενάκης και η Ελλάδα», αφιερωμένες στο όραμα και στο έργο του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη, αρχιτέκτονα και μαθηματικό Ιάννη Ξενάκη, καταλαμβάνουν χώρους του ΕΜΣΤ και μάς περιμένουν να ανακαλύψουμε περισσότερα για τη ζωή αλλά και την προσωπικότητα του πολυσχιδούς αυτού δημιουργού. Κι όταν βρεθείς να περιπλανιέσαι ανάμεσα σε τεκμήρια που φανερώνουν κάτι παραπάνω για τον ρηξικέλευθο Ξεννάκη λίγο μετά την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννησή του, θα συνειδητοποιήσεις πόσα πραγματικά αγνοούσες και πόσα έχεις ακόμη να εξερευνήσεις γι’ αυτό το χαρισματικό μυαλό με ακρίβεια μηχανήματος που κατάφερε να ξεπεράσει την αισθητική της εποχής του, ανατρέποντας τους κανόνες στο έργο του και τελικά ασκώντας σημαντική επιρροή στους σύγχρονους μουσικούς και ηχητικούς καλλιτέχνες. Και οι διαφορετικές αυτές όψεις της ταυτόχρονα χαοτικής αλλά και ακριβούς πρακτικής του πρωτοποριακού Ξεννάκη διερευνώνται μέσα από ένα επιπλέον εντυπωσιακό έργο, μια εμβυθιστική εγκατάσταση, που επηρεασμένη από τον ίδιο, ήρθε για να αποκαλύψει λίγο παραπάνω από το σκοτεινό αλλά και πολύχρωμο δημιουργικό του σύμπαν.

Η εγκατάσταση αυτή ανήκει στον Γερμανό καλλιτέχνη Viron Erol Vert, έχει τίτλο «The Hermit» (Ο Ερημίτης, 2023) και σχεδιάστηκε ειδικά για το ΕΜΣΤ. Πολυσύνθετη, αποτελούμενη από χρωματιστά γεωμετρικά μοτίβα που «παίζουν» με τις αντανακλάσεις και μεταλλικές κατασκευές που κρέμονται σαν ανεμόκρουστα, η εγκατάσταση σε καλεί να την κυκλώσεις και να την αντιμετωπίσεις σαν έναν διαδραστικό τόπο συνάντησης, σαν ένα μεγάλων διαστάσεων μουσικό όργανο, που όμως στην πραγματικότητα δεν είναι τέτοιο. Κι ας σε καλεί να πάρεις τις μπαγκέτες και να δοκιμάσεις να παράξεις τους δικούς σου ήχους σε διαφορετικούς τόνους λόγω του διαφορετικού πάχους και μήκους των ανεμοκρουστών. Για λίγη ώρα βυθίζεσαι και απολαμβάνεις το ιδιαίτερο οπτικοαστικό περιβάλλον που δημιουργείται, με μια αισθητική εμπνευσμένη από το βερολινέζικο nightclubbing και την ενέργεια του έργου του ίδιου του Ξεννάκη να αντανακλάται αλλά και να τροφοδοτεί το «The Hermit». Έχεις την ελευθερία να κινηθείς ελεύθερα στον χώρο, μπορείς να ξαπλώσεις στα μαξιλάρια που βρίσκονται στο πάτωμα γύρω από την εγκατάσταση, να παρατηρήσεις τα μοτίβα ακούγοντας τη μουσική που βγαίνει από τα ηχεία στον χώρο και φυσικά να «παίξεις» τη δική σου. Και κυρίως να περάσεις λίγο χρόνο με τον εαυτό σου και να τον αφήσεις να βιώσει την παραμονή του στον χώρο σαν μια διαδικασία εσωτερικής αναζήτησης.
Ευδοκία Βαζούκη

Το βράδυ της Πέμπτης μάς βρήκε στο ΚΠΙΣΝ με σκοπό να απολαύσουμε το εξαιρετικό μιούζικαλ Into the woods του κορυφαίου συνθέτη και στιχουργού Στήβεν Σόντχαϊμ και του σπουδαίου συγγραφέα Τζέιμς Λαπάιν, σε μια εκδοχή για πιάνο και κρουστά και σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου. Η ιστορία ονειρική σε καλεί να χαθείς μαζί με τους ήρωες των παραμυθιών των αδελφών Γκριμ, του Σαρλ Περρώ και της κουλτούρας του Γουόλτ Ντίσνεϊ σ’ ένα δάσος επιθυμιών και ευχών. Ένα σκοτεινό παραμύθι ενηλικίωσης γεμάτο συνεχείς ανατροπές, αφοπλιστικό χιούμορ και συναρπαστικές μελωδίες τόσο εξαίσιες που ζωντανεύουν από τις φωνές των ερμηνευτών συνοδεία μόνο ενός πιάνου και κρουστών. Έρχεται να ανατρέψει τις ιστορίες των κλασικών παραμυθιών της Κοκκινοσκουφίτσας, της Σταχτοπούτας, του Τζακ και της φασολιάς και της Ραπουνζέλ όπου μπλέκονται σε μια σπονδυλωτή ιστορία με τον φούρναρη και τη γυναίκα του που δεν μπορούν να αποκτήσουν παιδί και μια μάγισσα που θα τους βοηθήσει αν φέρουν σε πέρας μία αποστολή. Χάνεσαι από τις εξαιρετικές μελωδίες της κακιάς μάγισσας που την υποδύεται η Νάντια Κοντογεώργη που δεν θα βαρεθώ ποτέ να την ακούω να τραγουδάει, της φουρνάρισσας (Χαρά Κεφαλά) η οποία μάθαμε πως ήταν άρρωστη αλλά εξακολουθούσε να είναι εξαιρετική, του φοβερού λύκου (Θάνος Λεκκας) που παράλληλα μεταμορφώνεται σε πρίγκιπα, της λαμπερής Σταχτοπούτας που αμέσως σε μαγνητίζει με την εξαίσια φωνή της (Δανάη Μουτσοπούλου) και φυσικά την τρομερή Κοκκινοσκουφίτσα (Λυδία Τζανουδάκη) που ξεχειλίζει ενέργεια και χαρά. Το σκηνικό, σε συνδυασμό με τις μελωδίες από τους μουσικούς Θοδωρή Βαζάκα και Κώστα Σερεμέτη στα κρουστά και Χρήστο Σακελλαρίδη στο πιάνο, μάς μεταφέρουν αμέσως μέσα στο δάσος, μάς ζητούν να το αφουγκραστούμε και να γίνουμε και εμείς αυτόματα μέρος της ιστορίας. Όπως σημειώνει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, το σκηνικό αναβιώνει πλήθος ιστορικών παραγωγών της Λυρικής με πραγματικά κιβώτια μεταφοράς από παραγωγές με αρχετυπικούς ήρωες της Όπερας και του Μπαλέτου, τα οποία μεταμορφώθηκαν σε παράδοξα μαγικά κουτιά και στήθηκαν εκ νέου μπροστά στον θεατή για επαναδιαπραγμάτευση, αποτελώντας πλέον όλα μαζί τις ψηφίδες ενός συναρπαστικού μωσαϊκού. Μικρός φοβάσαι μη χαθείς στο δάσος. Μεγάλος το εύχεσαι.
Βασιλική Αγγελούδη

Ο Κεν Λόουτς είναι παράδειγμα ανθρώπου και καλλιτέχνη της εποχής του. Αυτό μεταφράστηκε ιστορικά σε όλη του τη δημιουργική πορεία, την οποία θα ήταν απίθανο να προδώσει τώρα, στα 87 του χρόνια και στην, όπως φημολογείται, τελευταία ταινία του. «Η τελευταία παμπ» – τίτλος που παραπέμπει σε γλυκό αποχαιρετισμό ή και στην ίδια την πατρίδα του (ο πρωτότυπος τίτλος «The old oak» μεταφράζεται σε γέρικη βελανιδιά) – επιτίθεται στην ακροδεξιά, την ξενοφοβία, τα δεινά του Brexit, τη φτώχεια που καταπονεί τα χαμηλά στρώματα και συμπαρασύρει τους πρόσφυγες μαζί της.

Στην αγγλική περιφέρεια του σήμερα όπου η ανεργία μαστίζει τους πάντες και τα παιδιά του χωριού κυριολεκτικά πεινούν, ο Τιτζεϊ, ιδιοκτήτης μιας παμπ και γόνος παλιών ανθρακωρύχων, συμπεριφέρεται με ανθρωπιά στους νεόφερτους πρόσφυγες από τη Συρία, στους οποίους έχει παραχωρηθεί άσυλο. Για τη στάση του συγκεντρώνει τα πυρά των συντοπιτών του, οι οποίοι εξεγείρονται όταν παραχωρεί το πίσω μέρος του μπαρ για να οργανώσει μικτές κοινωνικές εκδηλώσεις που θα φέρουν σε επαφή τους γηγενείς και τους πρόσφυγες.

Μπορεί να μην αποφεύγει το διδακτισμό υπέρ του ‘Αλλου και να μένει σε μια πιο επιφανειακή ανάγνωση, τόσο σεναριακά όσο και σε επίπεδο κινηματογράφισης, αλλά ο Κεν Λόουτς εξακολουθεί να είναι από τους ελάχιστους σκηνοθέτες που έχει εκφράσει αυτήν την τρομακτική συνέπεια και τη μεγάλη αγάπη για τον άνθρωπο που εκπίπτει. Η συναισθηματική του διαύγεια στέκει ακλόνητη, επιμένοντας στο μεγάλο ανθρωπισμό μέσω της τέχνης του σινεμά. «Η τελευταία παμπ» δείχνει το μόνο δρόμο επιβίωσης, αυτόν της ελπίδας, σε έναν εκτροχιασμένο κόσμο που καταπιέζει κάθε λογής αδικημένο.
Στέλλα Χαραμή

Φωτογραφία: Μαργαρίτα Ψυχή

Αυτή την βδομάδα βρίσκομαι στην πατρίδα μου στην Κύπρο και κάθε φορά που την επισκέπτομαι θέλω να ανακαλύπτω και κάτι καινούριο. Το «καλό κυπριακό φαγητό» είναι το αγαπημένο μου στον κόσμο. Γι’ αυτό τον λόγο, με τις φίλες μου προσπαθούμε κάθε βδομάδα να ανακαλύπτουμε μια νέα κυπριακή ταβέρνα με σκοπό να γίνει το νέο στέκι μας. Την Κυριακή λοιπόν βρέθηκα σε ένα πανέμορφο μέρος της Κύπρου, την Ορόκλινη. Ένα μικρό γραφικό χωριουδάκι, με πολλά πετρόχτιστα καφέ και σπίτια. Επειδή όμως ο στόχος της βραδιάς ήταν ένας, το «καλό κυπριακό φαγητό» ρωτήσαμε έναν ντόπιο να μας προτείνει την καλύτερη κυπριακή ταβέρνα. «Βορέας» μάς λέει, «είναι δύο στενά πιο κάτω». Τον ακούσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη και κατευθυνθήκαμε προς το μαγαζί. Ο «Βορέας» βρίσκεται σε ένα υπέροχο παλιό σπίτι, το πιο γραφικό μέρος του χωριού. Η τοποθεσία πανέμορφη και πολύ ελκυστική για άτομα που λατρεύουν τις παραδοσιακές λεπτομέρειες. Το κόκκινο κρασί σε συνδυασμό με την ζωντανή κυπριακή μουσική και το φιλικό περιβάλλον, έκανε την βραδιά εξαιρετική. Κάτι που αποδεικνύει και την ζεστή κυπριακή φιλοξενία. Μαζί με την παρέα μου, όταν πηγαίνουμε σε κάποια κυπριακή ταβέρνα, πάντα προτιμάμε τους μεζέδες για να δοκιμάζουμε όσα περισσότερα παραδοσιακά πιάτα μπορούμε. Έτσι και έγινε. Ο μεζές τελικά περιλάμβανε μεγαλύτερη ποικιλία στα πιάτα αφού σκάσαμε πριν ακόμη έρθουν τα κρεατικά. Αυτό που μας έκανε περισσότερη εντύπωση, ήταν τα «παστουρμαδοπιτάκια», με εμένα πρώτη φορά να δοκιμάζω κάτι τέτοιο. Απλά γευστικότατα. Το highlight της βραδιάς ήταν το γλυκό. «Η πίτσα της σάτζιης» όπως την λέμε εμείς οι Κύπριοι. Μια παραδοσιακή πίτα με μέλι που δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε για κανέναν λόγο. Η βραδιά έκλεισε υπέροχα με πολύ χορό και φυσικά τις καλύτερες εντυπώσεις. Ως λάτρης της παράδοσης, αγαπώ οτιδήποτε παλιό και το να βλέπω εστιατόρια που κρατούν την παράδοση, αλλά παράλληλα την φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στο σήμερα, με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Μαργαρίτα Ψυχή

Κάθε τέλη Δεκέμβρη επιλέγω με μεγάλη προσοχή ποια θα είναι η τελευταία ταινία που θα δω στην κινηματογραφική αίθουσα. Δυστυχώς, καθώς επισκέπτομαι το πατρικό μου στην επαρχία, οι επιλογές δεν είναι απεριόριστες. Φέτος, επέλεξα το “Wonka” του Paul King, που ούτως ή άλλως ήθελα κάποια στιγμή να δω και ταιριάζει σίγουρα με την χριστουγεννιάτικη περίοδο που διανύουμε.

Γενικά δεν συμπαθώ και πολύ τα μιούζικαλ αλλά ήμουν πολύ περίεργη να δω τις ικανότητες του Timothée Chalamet στον πρωταγωνιστικό ρόλο (ένας σημαντικός λόγος που δεν θα διάλεγα το μεταγλωττισμένο -ναι, υπάρχει και θα είναι ιδανικό για τους μικρούς μας φίλους). Πρόκειται ουσιαστικά για το origin story του Willy Wonka, του τρελού σοκολατοποιού που όλοι αγαπήσαμε ως παιδιά μέσα από τις ταινίες «Ο Γουίλι Γουόνκα και το Εργοστάσιο Σοκολάτας» (1971) και «Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας» (2005). Συνολικά ήταν μια feel-good ταινία για μικρούς και μεγάλους -ίσως με έμφαση στους μικρούς μιας και οι χαρακτήρες, και κυρίως οι «κακοί», είχαν μια αίσθηση «καρικατούρας» ή έστω έναν πιο έντονο τρόπο απεικόνισής τους. Ο Chalamet κέρδισε το στοίχημα! Πολύ γλυκιά φωνή, ωραία ερμηνεία και ζηλευτές χορευτικές κινήσεις. Αυτό που σίγουρα μου έλειψε ήταν μια μεγαλύτερη δόση τρέλας στον χαρακτήρα! Κι έτσι αποχαιρέτησα την σκοτεινή αίθουσα για το 2023 και πήγα τρέχοντας να φάω κάτι γλυκό…
Φωτεινή Νικολίτσα

Την περασμένη εβδομάδα, καθώς το 2023 φτάνει στο τέλος του, αποφασίσαμε με την παρέα μου να ψάξουμε στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες που προβλήθηκαν όλους τους μήνες που πέρασαν, σύμφωνα με το Imdb. Δύσκολος κριτής του λόγου του. Μετά από αρκετή ώρα περιήγησης και εξαντλητικού ζάπινγκ, βρήκαμε το Lo capitano (Me Captain). Η ταινία ιταλικής παραγωγής κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβριο, κερδίζοντας τον ασημένιο Λέοντα για την εκπληκτική σκηνοθεσία του Matteo Garrone στο φετινό Φεστιβάλ της Βενετιας.

Ουσιαστικά, περιστρέφεται γύρω από το “Ευρωπαϊκό Όνειρο” δύο εφήβων νεαρών από τη Σενεγάλη. Ο Μεϊσού και ο Μούσσα, το σκάνε από το Ντακάρ και τις οικογένειές τους, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και κυρίως για τις μητέρες τους. Στην Ιταλία, θα μπορούν να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά που θα τους προσφέρει πολλά παραπάνω από ό,τι μπορούν να φανταστούν με δεδομένα με τα δεδομένα της πατρίδας τους. Το ταξίδι, αν και μακρύ, φαντάζει εφικτό και προσεγγίσιμο. Τα δύο παιδιά όμως δεν έχουν ιδέα τι τους περιμένει. Βασισμένο σε αληθινές ιστορίες, το φρικτό ταξίδι, αντικατοπτρίζει στο έπακρο την φρίκη και τον απόλυτο εκμηδενισμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια καθημερινή συνθήκη, την οποία βιώνουν καθημερινά οι άνθρωποι που προσπαθούν να αφήσουν την χώρα τους στην αφρικανική ήπειρο, στην προσπάθεια τους για μια καλύτερη ζωή. Ξεδιάντροπες απάτες, βασανιστήρια της μαφίας, σύγχρονα σκλαβοπάζαρα: βλέποντας τα πολλά παραπάνω από 40 κύματα που περνούν τα δύο ξαδέλφια, μας είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθούμε πως πρόκειται για φαινόμενα που δεσπόζουν ακόμα και σήμερα στις περιοχές αυτές. Κι όμως, οι απάνθρωπες πραγματικές ιστορίες στις οποίες βασίζεται η ταινία, μας αποκαλύπτει την τραγική πραγματικότητα πολλών ανθρώπων που προσπαθούν δραπετεύσουν από τη χώρα τους. Ωστόσο, ο 16χρονος Μεϊσού, σαν καλός καπετάνιος προσπερνά όλες τι φουρτούνες που του επιφυλάσσει το πολυπόθητο όνειρο. Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη, περνώντας τους άθλους του Ηρακλή και του Θησέα μαζί, η φρικώδης διαδρομή αποτελεί μια απότομη και ωμή βουτιά μέσα σε μια πραγματικότητα μακριά και ταυτόχρονα πολύ κοντά απλό τη δική μας.
Ειρήνη Δερμιτζάκη