Ξερά χόρτα
Η μεγάλη επιστροφή του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν πραγματοποιείται με την ολοκλήρωση μιας ακόμη συναρπαστικής τοιχογραφίας που μοιάζει να συμπυκνώνει όλα τα προσφιλή ζητήματα του τούρκου δημιουργού.
Σε απομονωμένο χωριό της Ανατολίας ένας δάσκαλος εικαστικών ανυπομονεί να τελειώσει η σχολική χρονιά μπας και μπορέσει να πάρει την πολυπόθητη μετάθεση για την Κωνσταντινούπολη. Όμως η περίεργη σχέση που αναπτύσσει με μια μαθήτρια του κι ο ερχομός μιας ακτιβίστριας δασκάλας, θα πυροδοτήσουν απρόσμενες εξελίξεις στην τελματώδη ζωή του ήρωα.
Ένα χωριό, μία χώρα, μία ζωή
Σχεδόν σε όλα τα φιλμ του Τσεϊλάν έχεις την αίσθηση ότι παρακολουθείς ένα μεγαλειώδες μυθιστόρημα με ολοζώντανες εικόνες που ανθίζουν μπροστά σου. Ένα κινηματογραφικό μυθιστόρημα για την ακρίβεια, που έχει για πρωταγωνιστές κάποιους αυθεντικούς χαρακτήρες που επικοινωνούν με ρεαλιστικούς διαλόγους, οι οποίοι όμως κρύβουν δεκάδες νοήματα που δεν είναι εύκολα ανιχνεύσιμα.
Το νέο του φιλμ είναι από τα κορυφαία της καριέρας του, μαζί με το «Κάποτε στην Ανατολία» και το προσωπικά αγαπημένο μας «Κλίματα αγάπης». Στα «Ξερά χόρτα» διακρίνουμε στιγμές βαθιάς εξομολόγησης και έντονης αυτοκριτικής από τον σκληρό δημιουργό. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να εντοπίσουμε στο πρόσωπο του κυνικού, μπλαζέ και μάλλον αντιπαθητικού δασκάλου, ψήγματα του δικού του χαρακτήρα.
Όμως το θέμα του φιλμ δεν είναι μόνο η μετατροπή ενός ιδεολόγου καλλιτέχνη σε κάποιον αδιάφορο διανοούμενο που έχει πάψει να πιστεύει στην ομορφιά της δημιουργίας και τη χαρά της ζωής. Στόχος του καυστικού, διαλογικού και ευφυούς σεναρίου είναι η αποδόμηση μιας ολόκληρης χώρας που εξακολουθεί να ζει και να αναπνέει με απηρχαιωμένους κανόνες, να θεωρεί τις γυναίκες «κατώτερα και δύστροπα πλάσματα», να επιβάλλει την ασφάλεια στους κατοίκους της με στρατιωτικά μέτρα και να στηρίζει διαρκώς την πατριαρχεία με όρους κατάχρησης εξουσίας.
Η γυναικεία δύναμη όμως καραδοκεί ακόμη και στο παγωμένο τοπίο που γνωρίζει μόνο δύο εποχές (μετά το καλοκαίρι ακολουθεί μόνιμα ένας βαρύς χειμώνας), ακόμη κι αν η φρεσκάδα έχει χαθεί προ πολλού από τα ξερά χόρτα.
Απίστευτη η ερμηνεία της Μερβέ Ντιζντάρ έκανε σκόνη όλες τις διάσημες ανταγωνίστριες της στις Κάνες αρπάζοντας το βραβείο της καλύτερης ηθοποιού, όπως πιθανότατα να έκανε κι ο σκηνοθέτης με το Χρυσό Φοίνικα αν δεν τον είχε ήδη κερδίσει προ δεκαετίας με τη «Χειμερία νάρκη».
