Θέατρο Σταθμός: Οι παραστάσεις που θα δούμε τον χειμώνα – Το αναλυτικό πρόγραμμα

Η Γυναίκα. Που αγαπάει, βιάζεται, γεννάει και γράφει, διεκδικεί, ερμηνεύει, ζηλεύει, ήρθε από μακριά, θανατώνεται, ιντριγκάρει, κρύβεται, λάμπει, μάχεται, νοιάζεται, ξεχνάει, οιστρηλατεί, ποθεί, ρωτάει, σκηνοθετεί, τραγουδάει, υλοποιεί, φλερτάρει, χλευάζεται, ψάχνει, ωριμάζει. Αυτός είναι ο κύριος άξονας του φετινού ρεπερτορίου του Θεάτρου Σταθμός.

Ο Μάνος Καρατζογιάννης και η ομάδα του Θεάτρου Σταθμός εμπνέονται για ακόμη μια χρονιά από το Νεοελληνικό θέατρο, την Ετερότητα και τα Μικρά Κλασικά και ανακοινώνουν το καλλιτεχνικό πρόγραμμα των παραστάσεων της νέας σεζόν 2023-2024, το οποίο περιλαμβάνει:

Γυναίκες δραματουργούς: Λούλα Αναγνωστάκη («Η Κασέτα»), Σοφιάννα Θεοφάνους («Καλά Χριστούγεννα αγαπητέ μου Τσάρλι»), Μαρία Λαϊνά («Λοξοί δρόμοι»), Γιασμίνα Ρεζά («Bella Figura»).

Σκηνοθέτριες που σκηνοθετούν έργα για τον άνδρα, τον έρωτα και τους εφήβους: Ερμίνα Κυριαζή («Τσιτάχ – Η ερημιά του τερματοφύλακα»), Αικατερίνη Παπαγεωργίου («Ο κύκλος του έρωτα»), Αθηνά Δελιάδη και Μαίρη Ξανθοπουλίδου («Μούρη Γεμάτη Μούρα» και «Καλά Χριστούγεννα αγαπητέ μου Τσάρλι» αντίστοιχα).

Γυναίκες ηρωίδες από το κλασικό ρεπερτόριο: η Ελμίρα από τον «Ταρτούφο» και η Δυσδαιμόνα από τον «Οθέλλο».

Έργα κοινωνικού προβληματισμού: το «HIV» του Θανάση Τριαρίδη για τις οροθετικές γυναίκες των οποίων οι αρχές δημοσίευσαν τις φωτογραφίες τους το 2012 και «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη με τη μετανάστρια από την πρώην Σοβιετική Ένωση Ρήνα και τους γιους της.

Δυο παραστάσεις που εμπνέονται από δυο ξεχωριστές φωνές: «Το τραγούδι της Φλέρυς» και «Όταν μεγαλώσω θα γίνω Νάνα Μούσχουρη».

Αλλά και: «Η ψυχολογία Συριανού συζύγου» αλλά αυτή τη φορά από την πλευρά της συζύγου, μια παράσταση για τη φύση και την κλιματική αλλαγή: «2071 – O κόσμος που θα αφήσουμε στα παιδιά μας» των Macmillan και Rapley, η παράσταση του Ένκε Φεζολλάρι «Democracy», ένα μεγάλο αφιέρωμα για την Έλλη Λαμπέτη, την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, με αφορμή τα 40 χρόνια από το θάνατό της καθώς και οι παραστάσεις του Μικρού Σταθμού «Αδέσποτα» και «Μια τελεία είναι μόνο αρχή», μαζί με μοναδικές λογοτεχνικές εκδηλώσεις.

Λοξοί Δρόμοι

Το Διεθνές Φεστιβάλ Αναλόγιο παρουσιάζει φέτος στο Θέατρο Σταθμός καθώς και στο Ωδείο Αθηνών, από τις 18 ως τις 21 Σεπτεμβρίου, άπαιχτα σύγχρονα νεοελληνικά έργα γραμμένα από αξιόλογες γυναικείες φωνές του θεάτρου μας. Στο πλαίσιο του φεστιβάλ, οι ηθοποιοί Λουκία Μιχαλοπούλου και Αντρέας Μαντάς μαζί με τον μουσικό Τηλέμαχο Μούσα διαβάζουν, υπό τη σκηνοθετική επιμέλεια του καλλιτεχνικού διευθυντή του Θεάτρου Σταθμός Μάνου Καρατζογιάννη, το καινούργιο θεατρικό έργο της Μαρίας  Λαϊνά  (Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Γραμμάτων 2022). Μια ηθοποιός, ένας σκηνοθέτης και ένας θεατής ανοίγουν διάλογο με την παγκόσμια δραματουργία. Αναζητώντας έναν σπουδαίο γυναικείο ρόλο, η γυναίκα ενσαρκώνει την Έντα Γκάμπλερ, τη Δεσποινίδα Τζούλια, τη λαίδη Μάκβεθ, την κυρία Άλβινγκ, τη Μήδεια… Έργο θεάτρου εν θεάτρω, όπου χαρακτήρες και λόγια αναμιγνύονται μεταξύ τους, ενώ άλλοτε βγαίνουν εκτός πορείας και λοξοδρομούν εκφράζοντας σκέψεις και προβληματισμούς γύρω από τους ήρωες του Ίψεν, του Τσέχωφ, του Στρίντμπεργκ, του Σαίξπηρ, του Ουίλιαμς, του Ευριπίδη.

Ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης και η σκηνοθέτρια Έλενα Σωκράτους, μετά την επιτυχημένη συνεργασία τους στο Lebensraum, συναντιούνται ξανά στον θεατρικό μονόλογο HIV που αφηγείται την ιστορία της Νιγηριανής εργαζόμενης στο σεξ Επίφανι Γκούντμαν, η οποία υπήρξε θύμα εμπορίας ανθρώπων, διαπομπεύθηκε για “λόγους Δημόσιας Υγείας” και τελικά αυτοκτόνησε στην Αθήνα το 2012, όταν
δεκάδες οροθετικές γυναίκες συνελήφθησαν, υπέστησαν εξαναγκαστικούς ελέγχους για ΗΙV και προφυλακίστηκαν για κακούργημα αφού προηγουμένως οι φωτογραφίες και τα προσωπικά τους δεδομένα είχαν δημοσιοποιηθεί στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Το «HIV» προσπαθεί να δώσει βήμα στους παρίες και τους απόκληρους του κόσμου – στα 37 εκατομμύρια των γυναικών και των παιδιών που διακινούνται στα κυκλώματα του διεθνούς trafficking – υποστηρίζοντας πως οι θύτες είναι πάντοτε οι σιωπηλοί θεατές που αδιαφορούν για κάθε έγκλημα αποξενώνοντας τα θύμα από τη δική τους ακτίνα ζωής και ενδιαφερόντων. Η παράσταση ενσωματώνει στοιχεία ακουστικής περιγραφής για τυφλά και με μειωμένη όραση μέλη του κοινού – μια πρωτοβουλία της liminal, η οποία προωθεί από το 2016 την ισότιμη συμμετοχή όλων στα αγαθά του πολιτισμού και συνεργάζεται πάλι με το Θέατρο Σταθμός ύστερα από τον «Θρίαμβο του έρωτα» το 2018, μια από τις πρώτες προσβάσιμες σε όλες τις κοινωνικές ομάδες παράσταση στο ελληνικό θέατρο. Ερμηνεύει η Βασιλική Κυπραίου.

Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου στις 21:00 και Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου στις 19:00 & στις 21:00

Η Αθηνά Δελιάδη, απόφοιτος του τμήματος Υποκριτικής, Σκηνοθεσίας και Θεατρικών Σπουδών του LAMDA και του Lee Strasberg Theatre Institute στη Νέα Υόρκη, σκηνοθετεί το βραβευμένο έργο του Laurence Wilson («Urban Legend», «Lost Monsters») «Black Berry Trout Face», μια τρυφερή όσο και άγρια ιστορία ενηλικίωσης που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα κι επαναλαμβάνεται στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός μετά την περσινή επιτυχία της παράστασης. Μια μέρα όπως όλες τις άλλες, τρία ανήλικα αδέλφια ξυπνούν κι ετοιμάζουν το πρωινό τους.

Μέσα όμως στο κουτί των δημητριακών ένα γράμμα τους αποκαλύπτει ότι η ηρωινομανής μητέρα τους τα εγκατέλειψε και είναι πλέον μόνα. Συμμορίες, ναρκωτικά, έγκλημα και πορνεία αποτελούν την καθημερινότητα των τριών αδερφών, τα οποία καλούνται ξαφνικά να ενηλικιωθούν ύστερά από τη φυγή της μητέρας τους που προκαλεί μια σειρά από έντονες και απρόβλεπτες αντιδράσεις.
Σκηνοθεσία: Αθηνά Δελιάδη
Ερμηνεύουν: Ανδρέας Γιαννακούλας, Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Γιάννης Τσουμαράκης

Από 25 Σεπτεμβρίου έως και 17 Οκτωβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Μετά τις sold out παραστάσεις του στο Αρχοντικό Τσιατσιαπά στην Καστοριά, στο πλαίσιο του θεσμού «Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» που διοργανώνει κάθε καλοκαίρι το Υπουργείο Πολιτισμού σε συνεργασία με την Εθνική Λυρική Σκηνή, το «2071» έρχεται στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός για τρεις μόνο παραστάσεις. Το «2071» είναι μια «δραματοποιημένη διάλεξη» του κλιματολόγου Chris Rapley και του καταξιωμένου Βρετανού συγγραφέα Duncan Macmillan (Πνεύμονες, Όλα τα υπέροχα πράγματα) που παρουσιάστηκε το 2014 στο Royal Court Theater του Λονδίνου από την Katie Mitchell και φέτος, δέκα περίπου χρόνια μετά, ανεβαίνει για πρώτη φορά στη χώρα μας. Πρόκειται για ένα θεατρικό μονόλογο βασισμένο στην επιστημονική πορεία του κλιματολόγου Chris Rapley και στα συμπεράσματα που  εξάγει μέσα από αυτήν. Για τον Rapley η κλιματική αλλαγή είναι κατ’ αρχάς θέμα συναισθηματικό. Ωστόσο, βασίζεται σε επιστημονικά δεδομένα για να στοιχειοθετήσει τη θέση του. Ξεκινά με μια ευρεία γεωφυσική ανάλυση για τον πλανήτη Γη και προσδιορίζει τα ζητήματα της κλιματικής αλλαγής: την υποχώρηση των παγετώνων και συνεπώς την άνοδο της στάθμης της θάλασσας καθώς και τη διατάραξη του κύκλου του διοξειδίου του άνθρακα και την αύξηση της θερμοκρασίας. Αναλύοντας τον τρόπο που θα διαταραχθεί η κλιματική ισορροπία στην καθημερινή μας ζωή αλλά και ερευνώντας πιθανές λύσεις, ο Rapley φαίνεται κάπως επιφυλακτικός για την επίλυση του ζητήματος του υπερπληθυσμού και εναποθέτει τις ελπίδες του στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, διερωτώμενος ουσιαστικά «ποιο είναι το μέλλον που θέλουμε να δημιουργήσουμε». Ο Μάνος Καρατζογιάννης, μετά από μια σειρά παραστάσεων επιτυχημένων μονολόγων (Για την Ελένη, Ο Ουρανός… και το παντελόνι του, Ξένες Πόρτες, Φύλακας μιας Επανάστασης, Αυτός, ο άλλος και το παντελόνι του και Το τραγούδι της Φλέρυς), σκηνοθετεί τον Αντώνη Μυριαγκό με την αρωγή του μουσικού Τηλέμαχου Μούσα, ο οποίος παίζει ζωντανά, και συμβολικά, αιθερόφωνο στη σκηνή, καθώς και του video – artist Goran Gagic.
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεία: Αντώνης Μυριαγκός

Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου και Κυριακή 1 Οκτωβρίου στις 21:00
Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου στις 19:00, για τρεις μόνο παραστάσεις

Το έργο του David Lelait – Helo που παρουσιάστηκε το 2019 στο Φεστιβάλ της Αβινιόν με εξαιρετική επιτυχία ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία του Ελισσαίου Βλάχου, ύστερα από τη θριαμβευτική του πρεμιέρα στο 10ο Φεστιβάλ «Ερμηνείες στην Ερμιονίδα». Ο Μιλού, ένας Γάλλος που μεγαλώνει σε μια επαρχιακή πόλη τη δεκαετία του ’80, ανέκαθεν διέφερε από τους συνομηλίκους του. Στα δεκατέσσερα, ακούγοντας στην τηλεόραση της φωνή της Νάνας Μούσχουρη αποφασίζει: «Θα γίνω Νάνα Μούσχουρη!». Η διάσημη τραγουδίστρια, που μεσουρανεί στη Γαλλία εκείνη την εποχή, γίνεται το ίνδαλμά του σε σημείο να ονειρεύεται να της μοιάσει απόλυτα. Από τα δεκατέσσερά του, ο θαυμασμός και η ταύτισή του στο πρόσωπο της Ελληνίδας σταρ του δίνουν κουράγιο, τον οδηγούν να ξεπεράσει οποιεσδήποτε δυσκολίες και να βρει τελικά αυτό που πραγματικά ο ίδιος είναι. Μια αληθινή ιστορία, ύμνος στη δύναμη των ονείρων, ειπωμένη με ειλικρίνεια, χιούμορ και ανθρώπινη ζεστασιά, ξεδιπλώνεται σ’ έναν γοητευτικό μονόλογο που ανασυνθέτει την εικόνα της Ελληνίδας καλλιτέχνιδας με τη διεθνή ακτινοβολία υπενθυμίζοντας πως η μουσική διαδρομή της Νάνας Μούσχουρη, εκτός από αξιοθαύμαστο καλλιτεχνικό επίτευγμα, έχει αποτελέσει όχημα προβολής της ελληνικότητας σε όλο τον κόσμο. Ερμηνεύει ο Μάνος Καρατζογιάννης.
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επεξεργασία: Ελισσαίος Βλάχος
Ερμηνεία: Μάνος Καρατζογιάννης

Από 29 Σεπτεμβρίου έως 29 Οκτωβρίου και μόνο για 15 παραστάσεις, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 18:15

Μετά το «Όπως πάει το ποτάμι», ο σκηνοθέτης Γιάννης Λεοντάρης επιστρέφει στο Θέατρο Σταθμός με τη νουβέλα του Εμμανουήλ Ροΐδη «Ψυχολογία Συριανού συζύγου». Η Αιμιλία Βάλβη υπογράφει τη διασκευή, η οποία αποτέλεσε το καλλιτεχνικό μέρος της διπλωματικής μεταπτυχιακής εργασίας της στο πλαίσιο του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών: «Θέατρο και Κοινωνία: θεωρία, σκηνικήπράξη και διδακτική» του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Ένας άνδρας αποφασίζει να παντρευτεί το ερωτικό αντικείμενο του πόθου του για να πάψει να είναι ερωτευμένος. Η Χριστίνα «κλέβει» τις σκέψεις του και τις αποκαλύπτει στους θεατές. Ο άνδρας – παρών και απών στη σκηνή – παλεύει να θάψει τον έρωτά του. Φιλαρέσκεια, πόθος, χιούμορ, ζήλεια και αποκάλυψη των ανδρικών στερεοτύπων για τον έρωτα και τον γάμο. Είναι η πρώτη φορά που η εμβληματική νουβέλα του Εμμανουήλ Ροΐδη παρουσιάζεται στη σκηνή ως γυναικείος λόγος. Η επανάληψη του ανδρικού αφηγήματος γίνεται το μέσο μιας τελετής μετάβασης για τη σύζυγο (θα διατηρήσει άραγε μέχρι το τέλος την ταυτότητα της συζύγου;) Ο ανδρικός λόγος ακούγεται μέσα από ένα γυναίκειο σώμα, πολλαπλασιάζει τις προοπτικές του κειμένου του Εμμανουήλ Ροΐδη και σχολιάζει την απουσία του γυναικείου λόγου, τότε και σήμερα.
Διασκευή και δραματουργική επεξεργασία: Αιμιλία Βάλβη
Σκηνοθεσία – μουσική επιμέλεια: Γιάννης Λεοντάρης
Ερμηνεύουν: Αιμιλία Βάλβη, Βαγγέλης Χαλκιαδάκης

Από 4 Οκτωβρίου, κάθε Τετάρτη στις 19:15

Η παράσταση της Πειραματικής Σκηνής του Θεσσαλικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία του Κωνσταντίνου Ντέλλα, αποτελεί μια σκηνική προσέγγιση της σύνδεσης της μαγείας με τη μαγειρική ως γυναικείος μυστικός κώδικας της περιοχής της Θεσσαλίας. Στη σκιά της κυρίαρχης ανδροκρατικής εξουσίας, οι γυναίκες παρέμειναν στο περιθώριο χωρίς να μπορούν να έχουν λόγο στις αποφάσεις που ήταν αποκλειστικά δικαίωμα των ανδρών. Πέρα από τις υπόλοιπες εργασίες, με τις οποίες συνέβαλαν στην οικονομική παραγωγή της οικογένειας και της κοινότητας ως εργάτριες, είχαν και την ευθύνη της τροφοδότησης των μελών της οικογένειάς τους, πάντα όμως εντός του οίκου. Έτσι, ανέπτυξαν ένα μυστικό κώδικα, μια λανθάνουσα εξουσία, που στηριζόταν στη χρήση της μαγείας, των «πρακτικών», του ξεματιάσματος και άλλων δεξιοτήτων, μέσα από τη χρήση των υλικών που χρησιμοποιούσαν και στη μαγειρική, τα βότανα και τα χόρτα της περιοχής, το λάδι, το νερό και το αλεύρι. Στη Θεσσαλία, η παράδοση θέλει τις μάγισσες της περιοχής να έχουν παραλάβει τις μυστικές δεξιότητές τους από τη Μήδεια και να ειδικεύονται στο κατέβασμα του φεγγαριού. Τρεις νεαροί ηθοποιοί προσεγγίζουν σκηνικά το γυναικείο σώμα, όπως έχει καταγραφεί στο δικό τους σώμα, μέσα από τις αναφορές στις δικές τους γιαγιάδες. Με εκφραστικά εργαλεία τις πρώτες ύλες της τελετουργικής διαδικασίας, δηλαδή τη μάσκα και τον συντονισμό του λόγου και του σώματος, και έχοντας ως αφετηρία τα στάδια της δημιουργίας της πίτας, αφηγούνται ιστορίες από τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου και τα Φαρσάλια του Λουκανού, αλλά και της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας και έρευνας, από παραδοσιακά τραγούδια και συνεντεύξεις γυναικών έως ιατροσοφικούς κώδικες του 19ου αιώνα.
Δραματουργία – σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ντέλλας
Ερμηνεύουν: Μανούσος Γεωργόπουλος, Πλάτωνας Γιώργος Περλέρος, Γιάννης Σανιδάς

Από 4 Οκτωβρίου και για όλο τον Οκτώβριο, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15

Ο καινούργιος θεατρικός μονόλογος του Βασίλη Κατσικονούρη «Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα», που χάρισε το βραβείο αναγνωστών καλύτερης αντρικής ερμηνείας για το 2022 στον Γιώργο Νινιό, επαναλαμβάνεται για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Η καταξιωμένη στην Κύπρο ερμηνεύτρια και σκηνοθέτρια Ερμίνα Κυριαζή και ο διακεκριμένος ηθοποιός Γιώργος Νινιός ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αφηγηθούν μια ιστορία γεμάτη χιούμορ και συγκίνηση με κύρια θέματά της την ανδρική μοναξιά και τη ματαίωση, μαζί όμως με ένα βαθύ αίσθημα αξιοπρέπειας, ως πυξίδα και ως ύστατη νίκη σε πείσμα της ήττας και της φθοράς. Ο Τσιτάχ, ένας πολύπειρος βετεράνος τερματοφύλακας της Εθνικής Ελλάδος, κάνει έναν ειλικρινή απολογισμό της μακροχρόνιας πορείας του, προσκεκλημένος από ένα σχολείο για να μιλήσει στα παιδιά για την αξία της άμιλλας και τα αθλητικά ιδεώδη. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αθλητισμού, εξιστορεί γεγονότα και εμπειρίες από τη ζωή και την καριέρα του ξετυλίγοντας σιγά-σιγά το κουβάρι της ύπαρξης του, από τη δόξα, τα πλούτη και τα φώτα της δημοσιότητας μέχρι το μηδέν και το περιθώριο.
Σκηνοθεσία: Ερμίνα Κυριαζή – Γιώργος Νινιός
Ερμηνεία: Γιώργος Νινιός

Από 7 Οκτωβρίου, κάθε Σάββατο στις 18:15 και κάθε Κυριακή στις 21:15, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

Ο Ένκε Φεζολλάρι, μετά τις σκηνοθεσίες του στο Δημοτικό Θέατρο των Τιράνων και στο Teatri Migjeni στη Σκόδρα της Αλβανίας, επιστρέφει στο Θέατρο Σταθμός όπου πριν από δύο χρόνια είχε παρουσιάσει με ιδιαίτερη επιτυχία το έργο της Ornela Vorpsi «Στη χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις». Αυτή τη φορά καταπιάνεται με ένα πολύγλωσσο εγχείρημα βασισμένο στον «Επιτάφιο του Περικλή», όπως τον κατέγραψε ο Θουκυδίδης στην «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πόλεμου». Τον χειμώνα του 430 π.Χ. ο Περικλής εκφωνεί τον πιο γνωστό δημόσιο λόγο της αρχαιότητας. Μέσα σε ένα ιδιαίτερα συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα εξυμνεί το αίσθημα της αυτοθυσίας των πεσόντων Αθηναίων, οι οποίοι υπερασπίστηκαν ως πολίτες της δημοκρατίας την ακεραιότητα της. Συλλογικές αξίες και βασικές προϋποθέσεις για την ορθή λειτουργία της δημοκρατίας, όπως το κράτος δικαίου, ο πολιτισμός και η ελευθερία μνημονεύονται εμφατικά στον λόγο του Περικλή. Στην παράσταση οι ηθοποιοί καλούνται να λάβουν μέρος σε ένα μεταμεσονύκτιο θεατρικό talk show και να αναμετρηθούν όχι μόνο με τον Περικλή και με τα ζητήματα που προκύπτουν από το δημόσιο λόγο του αλλά και με τους ίδιους τους τους εαυτούς, την
κοινωνία που τους περιβάλλει, το αστικό κράτος και τις σύγχρονες πρακτικές του.
Δραματουργική επεξεργασία – σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι
Ερμηνεύουν: Νικόλ Δημητρακοπούλου, Χρήστος Καρασαββίδης, Βάνα Πεφάνη, Vefi Redhi και Ένκε Φεζολλάρι

Από 20 Οκτωβρίου, κάθε Παρασκευή στις 23:30, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων

H παράσταση του Γιάννη Νταλιάνη που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς επιστρέφει στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. 400 χρόνια μετά τη γέννηση του Μολιέρου, οι «σκοτεινές» λεγόμενες κωμωδίες του εξακολουθούν να διασκεδάζουν το κοινό και να εμπνέουν διαφορετικές γενιές σκηνοθετών για καινούργια και ανατρεπτικά ανεβάσματα. O Γιάννης Νταλιάνης, ο οποίος στο παρελθόν έχει δουλέψει ιδιαιτέρως πάνω στο έργο του Μολιέρου και πρόσφατα μας έδωσε μια έξοχη εκδοχή του έργου του Πιερ ντε Μαριβώ «Η Κληρονομιά», σκηνοθετεί ένα δυνατό θίασο 9 ηθοποιών στην έγκυρη μετάφραση του Ανδρέα Στάικου.

Το τελικό κείμενο της παράστασης το διαμόρφωσε ο ίδιος ο σκηνοθέτης μένοντας πιστός στο πνεύμα του έργου και της μετάφρασης. Η απόδοσή του εμπνέεται από την εξωφρενική σύγχρονη πραγματικότητα, εμπλουτισμένη με τραγούδια του Έλβις Πρίσλεϊ που χρησιμοποιούνται ως μέσο αποπλάνησης… Όλα αυτά μαζί μας προδιαθέτουν για έναν απολαυστικό Ταρτούφο. Με αφορμή τα 10 χρόνια από το θάνατο του, η παράσταση αφιερώνεται από τον Γιάννη Νταλιάνη και την ομάδα του στη μνήμη του Λευτέρη Βογιατζή, ο οποίος εντρύφησε στη δραματουργία του Μολιέρου κι είχε παίξει μάλιστα τον Ταρτούφο στη σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου.
Μετάφραση: Ανδρέας Στάικος
Κείμενο παράστασης – σκηνοθεσία: Γιάννης Νταλιάνης
Ερμηνεύουν: Θανάσης Βλαβιανός (Οργκόν), Χριστίνα Θεοδωροπούλου (Κα Περνέλ), Μάνος Καρατζογιάννης (Ταρτούφος), Γιώργος Κορομπίλης (Κλεάνθης), Αγγελική Μαρίνου (Ντορίν), Χρήστος Παπαδόπουλος (Δάμις), Ελίζα Σκολίδη (Ελμίρα), Θωμάς Σιέκας (Ακάκιος), Μέγκι Σούλι (Μαριάννα) και η φωνή του Νίκου Χατζόπουλου στο ρόλο του δικαστικού κλητήρα

Από 23 Οκτωβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Το έργο – σταθμός του νεοελληνικού θεάτρου, που υπολογίζεται ότι έχουν δει σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό παραπάνω από 500.000 θεατές, επανέρχεται στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός – είκοσι χρόνια από τη συγγραφή του και δέκα μετά το τελευταίο του ανέβασμα στη σκηνή. Το γάλα στα ρωσικά λέγεται «μαλακό». Έτσι, περίεργα, μια άλλη ελληνική λέξη, σπαρμένη μέσα σε μια άλλη γλώσσα, δίνει εκεί, στο ξένο χωράφι, πολύ πιο άμεσα και ανάλαφρα την αίσθηση του πράγματος, απ’ ότι η αντίστοιχη που το ονοματίζει στα ελληνικά. Γι’ αυτήν ακριβώς την αίσθηση θέλει να μιλήσει «Το γάλα» και οι ήρωες του. Μια μητέρα από την πρώην Σοβιετική ένωση και οι δυο της γιοι συνθέτουν μια συγκλονιστική οικογενειακή ιστορία όπου φωτίζεται δεξιοτεχνικά από τον συγγραφέα ο συναισθηματικός κόσμος των ηρώων και οι ανησυχίες τους, όπως αυτές πηγάζουν μέσα από το κοινωνικό τους περιβάλλον, αλλά κυρίως η αίσθηση που έχει κανείς πως όλα μέσα του μαλακώνουν και ζεσταίνονται, όταν σταματάει πια να κλαίει και να πονάει γιατί δέχεται την τροφή του.

Αγαπιέται… Κι όταν αυτό δε συμβαίνει, τότε νιώθει ξένος. Σαν πρόσφυγας ανάμεσα σε δυο πατρίδες. Ξένες κι αυτές. Τη σκηνοθεσία – έχοντας στη διάθεσή τους μια εξαιρετική διανομή – υπογράφουν η Ερμίνα Κυριαζή, η οποία σκηνοθέτησε την περασμένη σεζόν και το πιο πρόσφατο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη «Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα», και ο Μάνος Καρατζογιάννης με μακρά θητεία στο ελληνικό έργο. Η παράστασή αφιερώνεται στη μνήμη του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη που, φέτος, στις 2 Δεκεμβρίου, συμπληρώνονται 15 χρόνια απ’ τον θάνατό του και που ήταν ο πρώτος που ερμήνευσε το ρόλο του Λευτέρη το 2006 στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου.
Σκηνοθεσία: Ερμίνα Κυριαζή – Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεύουν: Στέλλα Γκίκα, Δημήτρης Πασσάς, Ελένη Σακκά, Μάνος Καρατζογιάννης

Από τον Νοέμβριο

Μετά τις Φυλές της Νίνα Ρέιν, το Όπως πάει το ποτάμι του Μάρτιν Σέρμαν, τη Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις της Ορνέλα Βόρπσι και το Χάπι του Έντα Γουόλς – όλα σε πανελλήνια πρεμιέρα – το Θέατρο Σταθμός παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο της Yasmina Reza Bella Figura («Art», o Θεός της Σφαγής) σε μετάφραση του Γιώργου Αρχιμανδρίτη. Στο νέο έργο της Γιασμίνα Ρεζά η δράση εκτυλίσσεται στον ανοιχτό αέρα έξω από ένα εξοχικό εστιατόριο. Όλα συμβαίνουν μέσα σε μία-μιάμιση ώρα. Ένας άντρας και μια γυναίκα διαπληκτίζονται μέσα σ’ ένα πάρκινγκ. Ο Μπορίς προσπαθεί να πείσει την ερωμένη του, Αντρεά, ανύπαντρη μητέρα και τεχνικό σε φαρμακευτική εταιρεία, να βγει από το αμάξι. Έχει κάνει πριν από λίγο το λάθος να της αποκαλύψει ότι το εστιατόριο που την πήγε, του το συνέστησε η ίδια η σύζυγός του. Τα πράγματα δε θα αργήσουν να γίνουν χειρότερα. Ενώ ο Μπορίς δε βλέπει την ώρα να τελειώσει η βραδιά, ένα ακόμα ζευγάρι κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή: ο Ερίκ και η παιδική φίλη της γυναίκας του, Φρανσουάζ, συνοδευόμενοι από τη μητέρα του Ερίκ, την Υβόν, που γιορτάζει τα γενέθλιά της.

Ένα πολύπλοκο, αστείο και σκληρό παιχνίδι εξουσίας θα ξεκινήσει προς όλους και για όλα και κανείς δεν πρόκειται να βγει αλώβητος απ’ αυτό. Ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, η Γιασμίνα Ρεζά υφαίνει αριστοτεχνικά ένα σύγχρονο έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις, τα υπαρξιακά αδιέξοδα, το πέρασμα του χρόνου, την κοινωνική υποκρισία, τη ματαιοδοξία και τη ματαιότητα. «Ποτέ δε διηγήθηκα ιστορίες στα έργα μου», τονίζει σε σημείωμά της για το έργο η συγγραφέας. «Έτσι μην εκπλαγείτε που ισχύει το ίδιο κι εδώ. Εκτός κι αν θεωρείτε τον αβέβαιο και απρόβλεπτο ιστό της ζωής μια ιστορία από μόνο του». Το έργο, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τον Τόμας Οστερμάγιερ στη Σάουμπίνε το 2015 αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές, σκηνοθετεί ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Σταθμός Μάνος Καρατζογιάννης σε παραγωγή της Τεχνηχώρος (Παίκτες, Ο τυχαίος Θάνατος ενός αναρχικού).
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεύουν: Υβόννη Μαλτέζου, Φαίη Ξυλά, Παναγιώτης Μπουγιούρης, Ραφίκα Σαουίς και Χρήστος Κοντογεώργης (Βραβείο Ίρις 2023 Δεύτερου Ανδρικού Ρόλου)

Από τον Δεκέμβριο

Με αφετηρία το σαιξπηρικό πρωτότυπο, η παράσταση εστιάζει στα έμφυλα στερεότυπα και συνδέει την πορνογραφία με τις δολοφονίες γυναικών. Ο Ιάγος παραχαράσσει εικόνες και αφηγείται τον μισογυνισμό. Είναι ένας βιρτουόζος πορνογράφος που απομονώνει χαρακτηριστικά της εξωτερικής εμφάνισης και της κοινωνικής συμπεριφοράς της Δυσδαιμόνας, μετατρέποντας το γυναικείο σώμα σε αναλώσιμο και μισητό. Ο Οθέλλος τον ακολουθεί. Θα δοκιμαστεί επίσης και ο αντίστροφος μηχανισμός: η Αιμιλία, γυναίκα του Ιάγου επιχειρεί με τα ίδια εργαλεία να επεξεργαστεί την εικόνα του ανδρικού σώματος. Ποια μορφή θα είχε μια πορνογραφία γυναικείας σύλληψης; Το εγχείρημα μένει ημιτελές. Ο Ιάγος την δολοφονεί. Ενώ η ανδρική φωνή της πόλης παίζει μουσική. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο σκηνοθέτης και καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου Γιάννης Λεοντάρης.
Σκηνοθεσία: Γιάννης Λεοντάρης
Ερμηνεύουν: Αιμιλία Βάλβη (Δυσδαιμόνα), Γιώργος Κριθάρας (Οθέλλος), Νικόλας Μαραγκόπουλος (Ιάγος), Κατερίνα Παπανδρέου (Αιμιλία)

Τον Ιανουάριο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου Μπέλλος Αικατερίνη Παπαγεωργίου σκηνοθετεί μια ομάδα ταλαντούχων νέων ηθοποιών στο κλασικό έργο του Άρθουρ Σνίτσλερ. Δέκα ζευγάρια συνθέτουν το πορτραίτο μιας κοινωνίας που επιδίδεται στο αγωνιώδες κυνήγι του έρωτα, σπάζοντας τα όρια που θέτουν η κοινωνική θέση, η αστική ηθική και η συζυγική αφοσίωση. Η επιθυμία, η εξουσία και η υποταγή εναλλάσσονται σε ένα νοσηρό παιχνίδι σχέσεων και συγκρούσεων, όπου οι ρόλοι αλλάζουν διαρκώς. «Ο Κύκλος του Έρωτα» του Arthur Schnitzler, έργο που λογοκρίθηκε και προκάλεσε σκάνδαλο στην Αυστρία στα τέλη του 19 ου αιώνα, διακρίνεται σήμερα για την ειλικρινή απεικόνιση της ψυχολογίας των σχέσεων και της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Οι σχέσεις των προσώπων ακροβατούν ανάμεσα στην παρακμή και την αγνότητα, για να αποκαλύψουν την πολύπλευρη όψη τους. Ο κύκλος ξεκινά από μια πόρνη και μέχρι να καταλήξει πίσω σε αυτήν, οι χαρακτήρες είναι αόριστα συνδεδεμένοι μεταξύ τους.
Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν
Δραματουργική επεξεργασία – σκηνοθεσία: Αικατερίνη Παπαγεωργίου
Ερμηνεύουν: Απόστολος Καμιτσάκης, Γιώργος Πατεράκης, Θάλεια Συκιώτη, Μάγδα Τασούλα

Τον Φεβρουάριο στο Θέατρο Σταθμός, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

1985. Ρωμαϊκή Αγορά. Η τελευταία μεγάλη συναυλία της Φλέρυς Νταντωνάκη. Το καλλιτεχνικό γεγονός παίρνει τεράστιες διαστάσεις και το πλήθος είναι τόσο μεγάλο που παρακολουθεί τη συναυλία κρεμασμένο στα κάγκελα. Λίγο πριν την έναρξη, η Φλέρυ παθαίνει κρίση αγοραφοβίας και αρνείται να βγει στη σκηνή. Περνάει κάποια ώρα μόνη της προσπαθώντας να συνέλθει και να βρει το κουράγιο που χρειάζεται. Πώς ένιωθε; Από πού προσπαθούσε να αντλήσει δύναμη; Ποιες ήταν οι αξίες της και ποιοι οι εφιάλτες της; Με αυτά τα δραματικά λεπτά, τις σκέψεις, τα συναισθήματά, τις αγωνίες και τις ανασφάλειες της τραγουδίστριας καταπιάνεται το έργο, αναζητώντας το όριο εκείνο ανάμεσα στην Τέχνη και τη θυσία. Την ιδιοφυία και το τίμημα. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, μετά τις παραστάσεις «Για την Ελένη», για την Ελένη Παπαδάκη, «Φύλακας μιας Επανάστασης», για τον Γιάννη Βλαχογιάννη, και την ταινία του για τη Μελίνα Μερκούρη «Μελίνα Στοπ – Καρέ, αναζητώντας τη σύγχρονη ελληνικότητα», σκηνοθετεί την Ελένη Κοκκίδου σε μια παράσταση που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς την περασμένη θεατρική σεζόν. Το κείμενο της παράστασης για τη φωνή – φαινόμενο του ελληνικού τραγουδιού, τη Φλέρυ Νταντωνάκη υπογράφει ο βραβευμένος πεζογράφος Δημήτρης Οικονόμου.
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεία: Ελένη Κοκκίδου

Τον Μάρτιο

Η βραδινή ραδιοφωνική εκπομπή με τον τίτλο «Η Αμάντα τη νύχτα» κρατάει συντροφιά σε όλους τους απόκληρους, τους δυστυχισμένους και κατατρεγμένους αυτού του κόσμου. Σε όλους τους χωρισμένους που θέλουν να μάθουν πώς θα εκδικηθούν τον/ την πρώην, σε όλους τους γονείς που θέλουν να μάθουν αν το παιδί τους κάνει ναρκωτικά, αν είναι γκέι ή αν έχει μπλέξει με κακές παρέες. Σε όλους αυτούς που θέλουν να ξέρουν αν θα τους χαμογελάσει κάποτε η ζωή, αν θα κερδίσουν το λαχείο ή καμιά κληρονομιά κάποιας ξεχασμένης θείας. «Η Αμάντα τη νύχτα» είναι εδώ για όλους εμάς που νιώθουμε μοναξιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα. «Η Αμάντα τη νύχτα» δολοφονείται, βράδυ, με ένα μαχαίρι, μέσα στο ραδιοφωνικό στούντιο. Μένει μόνο να βρεθεί ο ένοχος και το κίνητρο. Το έργο του Gustavo Ott «Παβλόφ: δύο δευτερόλεπτα πριν το έγκλημα» (1986), που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, είναι κάτι παραπάνω από μια αστυνομική ιστορία. Εδώ, το έγκλημα λειτουργεί ως αφορμή για να καταδείξει την συντηρητική κοινωνία του τότε αλλά και του τώρα, τον αυτοματοποιημένο τρόπο ζωής μέσα στο καταναλωτικό σύστημα αλλά και την αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να ορίσει τη μοίρα του. Τη σκηνοθεσία της παράστασης, της οποίας η διανομή αποτελείται από μια ομάδα ταλαντούχων αποφοίτων της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, υπογράφει ο ηθοποιός Δημήτρης Αποστολόπουλος.
Μετάφραση: Σέργιος Κομπόγιωργας
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αποστολόπουλος
Ερμηνεύουν: Διονυσία Μπαλαμώτη, Βασίλης Μπούτσικος, Ιοκάστη Παπανικολάου, Διονύσης Πιφέας, Στρατής Χατζησταματίου

Τον Απρίλιο στο Θέατρο Σταθμός, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Η Λούλα Αναγνωστάκη, μια από τις πιο σημαντικές και δυναμικές μορφές της ελληνικής δραματουργίας, γράφει στα 1982 την σπαρακτική και σπαρταριστή «Κασέτα». Ο Μάνος Καρατζογιάννης, λάτρης και μελετητής της δραματουργίας της Αναγνωστάκη, σκηνοθετεί μια εξαιρετική διανομή σαράντα περίπου χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμά του έργου από τον Κάρολο Κουν και είκοσι μετά την τελευταία παράστασή του στην Αθήνα από τον Γιώργο Αρμένη. Η Λούλα Αναγνωστάκη γράφει σε σημείωμά της για τα πρόσωπα του έργου: «Προέρχονται από τον οικείο γύρω μας κοινωνικό χώρο. Μετέωροι, ανάμεσα στην πρωτόγονη ύπαιθρο, απ’ όπου κατάγονται και το αφιλόξενο τοπίο της πόλης, απ’ όπου μετανάστευσαν, εντάσσονται στο μεγάλο πλήθος των Νεοελλήνων. Κάτοικοι των παρυφών της πρωτεύουσας – αλλά και ακατάπαυστα κυκλοφορώντας στο κέντρο της – προσπαθούν να επιβιώσουν με έναν σπασμωδικό και εύθραυστο ρεαλισμό. Χρησιμοποιώντας βιαστικά τα καινούργια πρότυπα, που αφειδώς, τους προσφέρονται υποχρεώνονται να υπάρξουν με «μικρές» καθημερινές πράξεις. Μέσα όμως σε αυτές τις μικρές πράξεις συμπιέζεται ένας αρχέγονος ψυχισμός, που με αμετάλλακτα τα δικά του συναισθηματικά και φυλετικά στοιχεία, εξακολουθεί να διατηρείται μέσα τους. Τότε τα πρόσωπα αισθάνονται αδικαίωτα, συνειδητοποιούν ότι δεν είναι ευτυχισμένα, χωρίς να είναι σε θέση να αντιληφθούν τα αίτια, η ζωή τους χάνεται στο τίποτα. Το πρόσωπο που έχει την κασέτα είναι το μόνο που φαίνεται να ξέρει. Με αγωνία βιώνει τον χάσιμο, την εξαφάνιση της ζωής. Αποκομμένος μέσα του από κάθε καθημερινότητα, συνειδητοποιεί την αναγκαιότητα της Μεγάλης Πράξης, που θα τον δικαιώσει σαν ύπαρξη. Πολύ μακριά από τους άλλους, περιτριγυρισμένος όμως ασφυκτικά από αυτούς, μοιάζει να είναι, από την αρχή ως το τέλος, ο πιο δυνατός και μαζί ο πιο αδύναμος».
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεύουν: Γιώργος Δεπάστας, Βάσω Καμαράτου, Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη, Ερμίνα Κυριαζή, Σταύρος Μερμήγκης, Σμαράγδα Σμυρναίου, Γιάννης Τσουμαράκης

Από τον Μάιο στο Θέατρο Σταθμός

Η θεατρική ομάδα Hippo Theatre Group, συνεχίζοντας με το ιδιαίτερο είδος σωματικού θεάτρου που η ίδια έχει επινοήσει (kinemo), επιστρέφει στο Θέατρο Σταθμός με τη νέα, διαδραστική παράστασή της «Αδέσποτα». Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο γραμμένο από τους Φώτη Δούσο, Αλέξανδρο Ράπτη και Καλλιόπη Φύκαρη με βασικό θέμα την ευαισθητοποίηση των μικρών παιδιών απέναντι στα αδέσποτα ζώα. Χρησιμοποιώντας την έντονη σωματικότητα, την υψηλή ενέργεια, την ιδιαίτερη κινησιολογία και τη διαρκή διάδραση με το κοινό, η παράσταση προσφέρει στους μικρούς θεατές ένα θέαμα γεμάτο εκπλήξεις, ανατροπές, χιούμορ και συγκίνηση. Τα «Αδέσποτα» είναι ένα ευφάνταστο σύγχρονο παραμύθι για παιδιά που αφηγείται τον αγώνα ενός αδέσποτου σκύλου και μιας αδέσποτης γάτας να επιβιώσουν μέσα σ’ ένα αφιλόξενο και εχθρικό περιβάλλον.

Ταυτόχρονα, παρακολουθούμε τις προσπάθειες των αρχών της πόλης που προσπαθούν να τη διατηρήσουν καθαρή κι αψεγάδιαστη, αλλά έρχονται σε σύγκρουση με την ύπαρξη των αδέσποτων. Τότε όλοι συνειδητοποιούν ότι χρειάζεται μια υπέρβαση για να δοθεί μια λύση. Ανάμεσα στο κείμενο της παράστασης μπαίνουν εμβόλιμα δραστηριότητες θεατρικού παιχνιδιού και εκπαιδευτικού δράματος, δημιουργώντας έτσι για τους μικρούς θεατές μια πλούσια βιωματική εμπειρία που θα τους μείνει αξέχαστη. Οι παιδαγωγικοί στόχοι της παράστασης προσβλέπουν στην ανάπτυξη και προώθηση του φιλοζωικού αισθήματος και την ενίσχυση της οικολογικής σκέψης και συμπεριφοράς μέσα από την αγάπη και τον σεβασμό προς όλα τα έμβια όντα. Η παράσταση παίχτηκε σε σχολεία της βόρειας και κεντρικής Ελλάδας το σχολικό έτος 2022-2023 και συμμετείχε στα διεθνή φεστιβάλ For/With/By Festival of European Youth Theatre 2023 (Barrow-in-Furness, UK) και 12 ICTF Bitolino 2023 (Bitola, North Macedonia).
Κείμενο: Φώτης Δούσος, Αλέξανδρος Ράπτης, Καλλιόπη Φύκαρη
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ράπτης – Φώτης Δούσος
Παίζουν: Βέρα Κατσιμπάρου, Κυριακή Λεγάκη Κριμιτζά

Από 1 Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή στις 15:00

Η ομάδα Ονειρόδραμα, μετά τα συνεχόμενα sold out, συνεχίζει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Σταθμός την επιτυχημένη, διαδραστική παράσταση – εργαστήρι «Μια τελεία… είναι μόνο η αρχή!» εμπνευσμένη από το γνωστό βιβλίο «Η Τελεία» του Πίτερ Ρέινολντς, για τα μικρότερα παιδιά (3-8 ετών) σε διασκευή του Βασίλη Παπαλαζάρου. Ο Πέρρυ, ο ήρωας της ιστορίας μας, δεν έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση και συχνά τα παρατάει με την πρώτη δυσκολία. Δε μιλάει για τα προβλήματά του σε κανέναν, παρά μόνο στην κούκλα του, τον Πούκ. Μια μέρα αρχίζει να του απαντάει η κούκλα (!) και όλα αλλάζουν στην ζωή του. Μια έκθεση ζωγραφικής στο σχολείο θα τον βοηθήσει να ανακαλύψει τη χαρά της δημιουργικής διαδικασίας και τη δύναμη της συνεργασίας. Η παράσταση, δοσμένη με χιούμορ και ευαισθησία, γνωρίζει στα παιδιά την έννοια της ενσυναίσθησης και τα μαθαίνει πόσο σημαντικό είναι να μοιράζονται τα προβλήματά τους με τους άλλους. Παράλληλα, ξυπνάει τη δημιουργική διάθεση στα παιδιά τα οποία ενθαρρύνει με διασκεδαστικό τρόπο, μέσα από το εργαστήρι που ακολουθεί αμέσως μετά, να εκφράσουν και να αναπτύσσουν τη δημιουργικότητα τους στη ζωγραφική ξεκινώντας από μια τελεία!

Η παράσταση – εργαστήρι, αποτέλεσμα συνεργασίας με εξωτερικό παιδοψυχολόγο, είναι κατάλληλη για τα μικρότερα παιδιά (3-8 ετών) και διαρκεί συνολικά 70 λεπτά (μαζί με το εργαστήρι, χωρίς διάλειμμα). Στο Πρώτο Μέρος τα παιδιά παρακολουθούν τη διαδραστική θεατρική παράσταση «Μια τελεία… είναι μόνο η αρχή!». Στο Δεύτερο Μέρος, με την καθοδήγηση των έμπειρων ηθοποιών, τα παιδιά συμμετέχουν σε μια μεγάλη ομαδική ζωγραφιά με ελεύθερα σχέδια και χρώματα, η οποία γίνεται αφορμή να δημιουργήσουν όλα μαζί μια καινούργια ιστορία. Από το ξεκίνημα της παρουσίασης, η παράσταση – εργαστήρι έλαβε από το 2022 την Αιγίδα του Υπ. Πολιτισμού και Αθλητισμού, και του Ομίλου για την Unesco Τεχνών, Λόγου και Επιστημών.
Σκηνοθεσία: Ομάδα Ονειρόδραμα
Ερμηνεύουν: Σταυρούλα – Μελισσάνθη Μάκρα, Βασίλης Παπαλαζάρου

Από 21 Οκτωβρίου, κάθε Σάββατο στις 15:00 και κάθε Κυριακή στις 11:30

Η Μαίρη Ξανθοπουλίδου σκηνοθετεί το θεατρικό έργο της Σοφιάννας Θεοφάνους που τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο παιδικού/εφηβικού έργου το 2022. Πρόκειται για τη συνάντηση δύο εφήβων, ενός αγοριού και ενός κοριτσιού, οι οποίοι προσπαθούν να συναντηθούν ενώ ένας τοίχος ανάμεσά τους τα εμποδίζει. Έτσι, αναγκάζονται να εκμυστηρευθούν τις προσωπικές τους αγωνίες και ανάγκες χωρίς καν να μπορούν να δουν ο ένας τον άλλον. Το γεγονός αυτό γίνεται η αφορμή να αποκαλυφθούν οι διαφορετικοί κόσμοι από όπου προέρχονται και να δουν ο ένας τον άλλον με τα μάτια της φαντασίας και της ψυχής τους. Το προσφυγικό αποτελεί απλώς το όχημα της συνάντησης των δύο εφήβων που νιώθουν και οι δύο μόνοι σε έναν κόσμο που μοιάζει να μην έχει φτιαχτεί για εκείνους. Με χιούμορ και γενναιοδωρία ανοίγουν σιγά σιγά τις καρδιές τους και ακουμπούν ο ένας πάνω στον άλλο μιλώντας για την αγάπη, τη φιλία αλλά και τις δυσκολίες στην καθημερινότητά τους. Το έργο, που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια, βασίστηκε σε πραγματικές ιστορίες ασυνόδευτων προσφύγων μέσα από ένα workshop που πραγματοποιήθηκε στο Μικρό Εθνικό την περίοδο 2018-2019.
Κείμενο: Σοφιάννα Θεοφάνους
Σκηνοθεσία – μουσική επιμέλεια: Μαρία Ξανθοπουλίδου