Το αγόρι

Κεντρικό πρόσωπο στην ταινία είναι ένας 10χρονος που μαζί με την οικογένειά του ζει μια ζωή στο δρόμο: σκηνοθετούν ατυχήματα, στα οποία υποδύονται τους τραυματίες, εκβιάζοντας τους οδηγούς και ζητώντας τους χρήματα, για να μη τους καταγγείλουν στην αστυνομία.

Γυρισμένη το 1969 και δομημένη ως μια περιπλάνηση σε μια Ιαπωνία που βιώνει το μεταπολεμικό οικονομικό της θαύμα, η ταινία είναι καταρχάς ένα σχόλιο για τους χαμένους του “θαύματος”, για όσους βρίσκονται στο περιθώριο: δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι ο πατέρας της οικογένειας είναι ανάπηρος του πολέμου.

Βασισμένη σ’ ένα πραγματικό περιστατικό και σχεδόν νεορεαλιστική στην υφή της, η αφήγηση είναι οργανωμένη γύρω από το πρόσωπο του αγοριού. Ένας διχασμός το σημαδεύει: από τη μια, υπάρχει η εξ’ ορισμού παιδική αθωότητα και από την άλλη, η ηθική εξαχρείωση στην οποία είναι βυθισμένη η οικογένεια. Επιπλέον υπάρχει η υποχρέωση του αγοριού για υποταγή στην Οικογένεια και τα ειωθότα της (δηλαδή συναίνεση στην εκμετάλλευση και αποδοχή της ηθικής έκπτωσης) και από την άλλη η σταδιακή αποκάλυψη του οικογενειακού ψεύδους, η συνειδητοποίηση και η εξέγερσή του.

Αυτό είναι κάτι που συνδέει την ταινία με την εποχή της, τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 και τους καιρούς της νεανικής ανησυχίας. Απροσδόκητα επίκαιρη σε εποχές οικονομικής εξαθλίωσης, η ταινία χαρακτηρίζεται από ένα θεατρικό ρεαλισμό στο ύφος της, που συχνά διακόπτεται από τις υποκειμενικές ονειρικές εκρήξεις του κεντρικού χαρακτήρα.