Πέντε λόγοι για να ξαναδώ το «Elenit»

Είχε εισπράξει ενθουσιώδες feedback από το αθηναϊκό κοινό όταν, 3.5 χρόνια πριν, έκανε πρεμιέρα στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Και με ηθικόν ακμαιότατον ετοιμαζόταν να φορτώσει τα elenit του (και μαζί τους δεινόσαυρους, τις περούκες και τις μουτσούνες, την ανεξάντλητη συλλογή από ψεύτικες μύτες, μεγάλες κοιλιές και χαλαρά βυζιά, τις γοβίτσες και τους κοθόρνους) για να ταξιδέψει στην Ευρώπη και πιο μακριά. Αλλά η φόρα του κόπηκε ακαριαία με την εμφάνιση της πανδημίας. Όλων μας, δηλαδή. Ωστόσο, ο Ευριπίδης Λασκαρίδης που έχει αναδείξει την κωμική, γκροτέσκα και εικαστικής πνοής φιλοσοφική παραδοξότητα σε σκηνικό είδος, επιστρέφει.

Αφού πέρασε από τα μέρη που τον είχαν προσκαλέσει – Βέλγιο, Γαλλία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Ιταλία, Καναδά – ξαναγυρίζει στη βάση του. Και δεν είναι πια ο ίδιος. Όχι, απλώς γιατί συνάντησε (ξανά) την αποδοχή και εκτός έδρας, αλλά γιατί έχει ωριμάσει, όπως και η ματιά του. Το επιβεβαιώσαμε και στην πρόσφατη ρετροσπεκτίβα της θεώρησης του στις ελευσίνιες «Κάμαρες».

Γι’ αυτό και με την ανάμνηση της πρώτης version του «Elenit», ξεχωρίζουμε τα στοιχεία που έκαναν αυτήν την παράσταση, περίπου, σταθμό στο, μέχρι σήμερα, παραστασιακό του ημερολόγιο. Βέβαια, οι Αθηναίοι το έχουν πάρει καιρό χαμπάρι κι έχουν εξαντλήσει τα εισιτήρια και για τις τέσσερις παραστάσεις του στη Στέγη (16-19 Φεβρουαρίου). Σε αντιστρόφως ανάλογη σχέση με τους λόγους που αξίζει κανείς να την δει.

@ Julian Mommert

Τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο σόλο του «Relic» και δύο μετά το ντουέτο των «Τιτάνων», ο Ευριπίδης Λασκαρίδης αποφασίζει να μην αναμετρηθεί με την ανθρωπογενή πρόκληση του ελάχιστου, αλλά με την πρόκληση της ομάδας. Οργανώνει, λοιπόν, την πρώτη του μεγεθυμένη συνύπαρξη, επιστρατεύει μια πολυσυλλεκτική ομάδα από χορευτές, ηθοποιούς, μουσικούς και περφόρμερς (στην πρώτη εκδοχή συμμετείχαν οι Μιχάλης Βαλάσογλου, Αμαλία Κοσμά, Χαρά Κότσαλη, Μάνος Κότσαρη, Θάνος Λέκκας, Δημήτρης Ματσούκας, Ευθύμιος Μοσχόπουλος, Γιώργος Πούλιος, Φαίη Τζούμα) και τους μυεί ισότιμα σ’ ένα τσίρκο αέναης μεταμόρφωσης – παραμόρφωσης· αν αυτό μπορεί κανείς να του αποδώσει ως το είδος που έχει εισηγηθεί.

@ Julian Mommert

Αν ανακαλείς την έκπληξη της νέας φόρμας του «Relic» και την εκτόξευση του φιλοσοφικού γκροτέσκου στους «Τιτάνες», ο Ευριπίδης Λασκαρίδης εμπλουτίζει τη φόρμα του στην κλίμακα μιας αναγέννησης. Το «Elenit» είναι τόσο συμπεριληπτικό σε είδη – γι’ αυτό και ανατρεπτικό. Από το τσίρκο και την κλοουνερί, ως το μιούζικαλ και το καμπαρέ, από τον σουρεαλισμό και την commedia dell arte, ως τον εξπρεσιονισμό και το queer, το «Εlenit» αντανακλά ένα φρενήρη όγκο επιρροών και υλικών που, κάτω από την υψηλή θερμοκρασία της σκηνικής ερμηνείας, λιώνουν, φτιάχνουν ένα πυκνό κράμα όπου δεν ξεχωρίζει πια τι προήλθε και από που. Και τελικά, δεν έχει σημασία.

@Andreas Simopoulos

Από την πρώτη στιγμή, οι περσόνες που ενδύθηκε ο Ευριπίδης Λασκαρίδης απηχούσαν το αλλόκοτο όσο και το ανθρώπινο μαζί. Αυτή η διαστρεβλωμένη θνητότητα που, μεγέθυνε τη μελαγχολία, την απελπισία και τη γελοιότητα τους, κάνει πάρτι στο «Elenit». Ο Άγγελος Μέντης, ιθύνων νους των πλασμάτων που κυκλοφορούν στη σκηνή – από τη ματαιωμένη ντίβα του λυρικού τραγουδιού, ως τον δεινόσαυρο, τον Στίβεν Χόγκινς και τους μουτρωμένους γέρους – εμπλέκει το γήινο με το εφιαλτικό. Ο Λουκάς Μπάκας οργανώνει διαρκείς μεταβολές της σκηνικής πραγματικότητας – πάντα με εντυπωσιακούς όρους. Και η φωτίστρια Ελίζα Αλεξανδροπούλου που αναδεικνύει όλα τα παραπάνω υλικά πότε σε ποπ και πότε σε ατμοσφαιρικά κάδρα. Όλοι μαζί συνηγορούν στο ακατάτακτο, επικό πανηγύρι του Λασκαρίδη.

@Andreas Simopoulos

Συνήθως μιλάνε σε μια άγνωστη, ακαταλαβίστικη γλώσσα που, για κάποιο λόγο, νεύεις συγκαταβατικά στο άκουσμα της. Όμως, αυτή τη φορά, η πριμαντόνα του Λασκαρίδη μίλησε σε γλώσσα διεθνή: «What is your problem?» σου είπε μ’ ένα απολαυστικό σουσουδισμό. Κι αν γέλασες την πρώτη φορά στο autotune ηχόχρωμα της φωνής της, δεν σου έφτασε. Γέλασες και την επόμενη, όπως και όλες τις φορές που εξακολούθησε να αναρωτιέται για τα προσωπικά σου κόμπλεξ. Ναι, η μία και μοναδική ατάκα του «Elenit» πέρασε στη θεατρική ιστορία κι έγινε υπαρξιακό moto που χρόνια τώρα αντηχεί μέσα στο κεφάλι σου. Σε autotune, πάντα.

@ Julian Mommert

Από τα πειραγμένα ηχοτοπία των «Τιτάνων», ο Γιώργος Πούλιος πέρασε στη massive dance σκηνή. Οι μουσικές δονήσεις της παράστασης που, θεωρητικά, έρχονται σε πλήρη σύγκρουση με τα οπτικά ερεθίσματα – μέχρι και hints από διαμάντια της αναγεννησιακής και ρομαντικής ζωγραφικής βλέπουμε πάνω στη σκηνή, Ντα Βίντσι, Ντελακρουά και Μποτιτσέλι – ο Πούλιος επιμένει σε clubbing beat, πουσάρωντας το γενικότερο αίσθημα της παράστασης στο επείγον σύγχρονο.