Status Update: Νεφέλη Μαϊστράλη, ηθοποιός

-ήμουν ακόμη στο Δημοτικό – τότε κατάλαβα ότι είμαι καλλιτεχνικά ανήσυχη. Δεν θυμάμαι πολλά, αλλά θυμάμαι πώς ήμουν όταν γύριζα σπίτι.

βοήθησε στην πολιτική θεώρηση των πραγμάτων, στην εξοικείωση με διαφορετικούς τρόπους σκέψης, στην τριβή με τη γλώσσα και φυσικά στη γενικότερη μόρφωση.

γιατί ένιωθα πολύ πιο άνετα και οικεία στη σκηνή. Ήρθε φυσικά η επιλογή. Σπούδαζα ταυτόχρονα και στις δυο σχολές, βρήκα δουλειά στο θέατρο και αυτό ήταν.

και οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραστήκαμε αυτή την εμπειρία υπήρξαν καθοριστικά για το μετά και τη δημιουργό που είμαι σήμερα.

ως καλλιτέχνη και την πίστη μου στο μαζί. Το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα κι αυτό μέσα στα πλαίσια μιας ομάδας, γίνεται βίωμα. Δεν ξέρω αν μ’ έχει προστατεύσει αλλά σίγουρα, μ’ έχει ενδυναμώσει.

Η πρώτη μου δουλειά εντός, η δεύτερη εκτός, κ.ο.κ. κι έτσι, θα ήθελα να συνεχίσω να πορεύομαι. Έτσι λειτουργούμε στην ομάδα, γενικά. Δεν επιδιώκουμε να είμαστε ένα κλειστό σύστημα που ανακυκλώνει τον εαυτό του. Ενθαρρύνουμε όποιον από εμάς φέρει κάτι νέο, γιατί μέσα από τα μάτια του, θα περάσει και σε εμάς. Επίσης, πάντα υπάρχει και το θέμα του βιοπορισμού.

Τα τελευταία τρία χρόνια γράφω συστηματικά πια, πιο στοχευμένα, για θέατρο – ο εγκλεισμός μοιραία μου άφησε τον χρόνο να ασκηθώ, να συμμετέχω σε εργαστήρια και να μοιραστώ το υλικό μου πιο θαρραλέα. Οι «Αριστερόχειρες», ένα από τα πιο πρόσφατα έργα μου, θα παρουσιαστεί από την ομάδα στις αρχές του Απρίλη, στην σκηνή Ω του Δ. Θεάτρου Πειραιά.

Δεν νομίζω ότι τίθεται κάποια ζήτημα προ-απόφασης ως προς την ανάγνωση. Αυτό που προσπαθώ είναι σε κάθε περίπτωση να ανακαλύπτω το θέμα και να ψάχνω τρόπους για να το υπηρετήσω. Εξάλλου, το αστείο συνήθως προκύπτει απ’ τις συνθήκες και όχι αφ’ εαυτού του. Άσε που συνήθως αν πας να κάνεις τον αστείο, πετυχαίνεις το ακριβώς αντίθετο.

Απλώς υπάρχουν ιδιαιτερότητες. Αλλά ο χαρακτήρας, η βιογραφία και η ανάγκη του καθενός έχουν μεγαλύτερη επίδραση.

Φοβάμαι αρκετά πράγματα ωστόσο, μεγάλα και μικρά. Έχω δρόμο μπροστά μου. Συχνά, νιώθω πιο δυνατή στη σκηνή απ’ ότι στην καθημερινότητα αλλά το δουλεύω.

Οι σχέσεις και οι δυναμικές διαμορφώνονται από αυτά που συμβαίνουν στη μεγάλη κλίμακα. Όσο λοιπόν, εκκρεμεί το θέμα της ουσιαστικής ισότητας των φύλων, αυτό θα αντανακλάται κατά περίπτωση και στον καλλιτεχνικό κόσμο. Παρόλα αυτά, παραδοσιακά, στο θέατρο οι γυναίκες είχαν και έχουν ισχυρή παρουσία συγκριτικά με άλλους χώρους κι αυτό είναι αισιόδοξο.

-τουλάχιστον για τη δική μου γενιά καλλιτεχνών- που ακόμη δεν έχουμε εντοπίσει τι κουσούρια μάς άφησε. Συνεχίζουμε να ζούμε στην δίνη του «κλείνουμε-δεν κλείνουμε», οπότε ο πανικός δεν είναι ασφαλές κριτήριο. Χρειάζεται χρόνος να αξιολογήσουμε τι καλό και τι κακό συνέβη.

και σίγουρα, ξεφεύγει της μόδας. Ελπίζω το θέατρο που θα προκύψει από αυτό να αποδειχθεί ένας πιο υγιής, ισότιμος και φωτεινός χώρος εργασίας, στην ουσία του, με καθαρούς όρους και όχι απλώς περιπτωσιολογικά.

ίσως θα μιλούσαμε για έναν κόσμο με περισσότερη ευγένεια. Όταν λέω ευγένεια, δεν εννοώ να μιλάμε στον πληθυντικό, αναφέρομαι στον σεβασμό απέναντι στον εαυτό μας, τους άλλους και τον κόσμο, ως στάση ζωής.

είναι, μεταξύ άλλων, ο υποβόσκων φασισμός, ένας μελλοντικός παρανοϊκός ιός, τα πολλά video calls και η απάθεια.