EMERGEncy: Ομαδική έκθεση στο Sealed Earth

Το Sealed Earth Ceramic Art Studio and Gallery παρουσιάζει από 24 Ιουνίου μέχρι 2 Ιουλίου τη δεύτερη θερινή ομαδική του έκθεση με τίτλο «EMERGEncy», σε επιμέλεια του Νίκου Υφαντή.

Εστιάζοντας στις σύγχρονες ερμηνείες του κεραμικού σε συνδυασμό και με επιρροές από τις άλλες εικαστικές τέχνες, η έκθεση «EMERGEncy» περιλαμβάνει κεραμικά γλυπτά, φωτογραφίες, 3D εκτυπώσεις, έργα εικονικού σχεδιασμού, βίντεο προσομοίωση και εγκαταστάσεις που δημιουργήθηκαν από δεκαπέντε καταξιωμένους αλλά και από νέους ανερχόμενους εικαστικούς με έδρα την Αθήνα στην περίοδο της πανδημίας του 2020, των περιοριστικών μέτρων και της απαγόρευσης κυκλοφορίας.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Νίκλας Αθανασόπουλος, Λεώνη Γιαγδζόγλου, Μάρα Δεσύπρη, Hope, Andrew Hazewinkel, Λουκία Θωμοπούλου, Λένα Κιτσοπούλου, Βαγγέλης Μαγκόπουλος, Μάρω Μελένιου, Νάσια Παυλίδου, Σταύρος Περάκης, Νίκος Σκλαβενίτης, Θεόκλητος Τριανταφυλλίδης, Νίκος Υφαντής, Σωτήρης Φωκέας και οι Slang Network.

Η «EMERGEncy» είναι μια έκθεση με επίκεντρο το στούντιο και καλεί το κοινό να ζήσει μια εμπειρία που συχνά λείπει από τον χώρο της δημιουργίας έργων τέχνης. Η «EMERGEncy» γεννήθηκε, ζυμώθηκε, πλάστηκε, πήρε πνοή μέσα στο εργαστήριο, μέσα από τις ενέργειες που ανταλλάχτηκαν εκεί και εκεί, στο εργαστήριο, in situ, καλείται το κοινό να ζήσει την εμπειρία. Υπάρχει μια σχεδόν οργανική σχέση μεταξύ ενός αντικειμένου και του τόπου δημιουργίας του. Αυτή συχνά χάνεται κατά τη μετεγκατάσταση των έργων από το χώρο που δημιουργήθηκαν σε άλλους χώρους δημόσιας παρουσίασης, μουσεία ή γκαλερί, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια ή εσφαλμένη ερμηνεία.

Η έκθεση προσεγγίζει το ζήτημα της έκτακτης ανάγκης στις σκοτεινές ημέρες του 2020 στην Αθήνα και σε ολόκληρο τον κόσμο. Στρέφεται γύρω από την καλλιέργεια της έννοιας της περίθαλψης μιας ομάδας ανθρώπων που κράτησαν την καλλιτεχνική και άρα την πνευματική επαφή τους κατά τη διάρκεια του αναπάντεχου αποκλεισμού τους. Το πνεύμα αμοιβαιότητας που αναπτύχθηκε λειτούργησε ως κίνητρο για να αναδυθούν στην επιφάνεια ξανά και να ανακάμψουν ενώ μετατράπηκε σε δημιουργική τροφή για τους συμμετέχοντες, κάτι που αντηχεί δυνατά μέσα από τα έργα που παρουσιάζονται.

Τα αρχαία κεραμικά όπλα του Θεόκλητου Τριανταφυλλίδη επαναπροσδιορίστηκαν ως μελλοντικά αντικείμενα σε μια νέα εικονική πραγματικότητα. Eμφανίζονται δίπλα στις φιγούρες της Λένας Κιτσοπούλου που μπλέκονται σαν αναδυόμενοι χορευτές, ιδρωμένοι εραστές που έρχονται επιτέλους σε επαφή υπό το φως των κηροπηγίων.

Τα τραπέζια της Νάσιας Παυλίδου, στοιβάχτηκαν το ένα πάνω στο άλλο με πόδια έτοιμα να την βγάλουν έξω σε καινούργιους δρόμους καθώς η απαγόρευση έφτανε στο τέλος της. Η Μάρα Δεσύπρη καλύπτει τα αγγεία της με κυματοειδείς πτυχές που διαρρέουν και αναδιπλώνονται στις εξωτερικές τους επιφάνειες σαν τα άγρια χειμωνιάτικα κύματα της Τήνου. Οι φόρμες του Σταύρου Περάκη και του Βαγγέλη Μαγκόπουλου λείες και συμμετρικές αφηγούνται νηνεμίες και μας βεβαιώνουν ότι υπάρχει εκεί έξω ένα φάρος να μας δείξει το δρόμο και μια αγκαλιά να μας υποδεχτεί.

Οι γραμμές από σπρέι του Σωτήρη Φωκέα έγιναν τρισδιάστατες παιδικές χαρές σαν τις πλατείες και τους δρόμους που ξαφνικά γέμισαν κόσμο σαν μυρμήγκια, αφού ήταν η μοναδική διέξοδο των ανθρώπων για την ανεύρεση επαφής.

Οι απρόσωποι ψυχοπομποί του Andrew Hazewinkel εμφανίζονται να περιμένουν σε διάφορες καταστάσεις μεταξύ στάσης και κίνησης. Ο Νίκος Υφαντής έλιωσε πέτρες στον πηλό, σουβενίρ ενός καλοκαιρινού προορισμού που του ζέστανε την καρδιά όλο τον χειμώνα. Όπως και οι καρποί του Νίκου Σκλαβενίτη που μάζεψε κατά τη διάρκεια των εξορμητικών του συναντήσεων με την φύση στο μαγικό νησί του.

Η τεχνολογία που μπήκε αναγκαστικά στη ζωή όλων μας τόσο δραστικά και έπεισε και τους πιο δυσκολόπιστους να ασχοληθούν μαζί της. Έτσι έφερε μια νέα πνοή στο στούντιο, όπως αποτυπώνεται στις 3D τυπωμένες πολύχρωμες πορσελάνες του Νίκλα Αθανασόπουλου.

Η Μάρω Μελένιου συνθέτει λέξεις που υποδηλώνουν την ανάγκη της για μια νέα μορφή επικοινωνίας, αντικατοπτρίζοντας την επιθυμία της να μεταφράσει μια δύσκολη σειρά περιστάσεων σε μια πιο αναγνωρίσιμη γλώσσα. Η Λεώνη Γιαγδζόγλου και ο Hope επιχειρούν να υπενθυμίσουν τη δύναμη του μετασχηματισμού και της αναμόρφωσης.

Τέλος, η Λουκία Θωμοπούλου συνοψίζει την εμπειρία της στον χειμωνιάτικο κήπο της που αναδύεται από το βάθος του αντικατοπτρισμού του και στέκεται μετρώντας τους ανθρώπους που ήρθαν κοντά της μέσω του Sealed Earth, σε μια περίεργη εποχή.

Παράλληλα με τα έργα των 15 καλλιτεχνών, θα παρουσιαστούν αντικείμενα που δημιουργήθηκαν στο στούντιο από μια ομάδα ανθρώπων υπό την καθοδήγηση του Hope και της Λουκίας Θωμοπούλου στο πλαίσιο των ελάχιστων μαθημάτων που έγιναν.