Το Εδιμβούργο του 19^ου αιώνα δεν έχει διαφορά από τον μελλοντικό του εαυτό αλλά ούτε και από τις υπόλοιπες μητροπόλεις, προγενέστερες ή μεταγενέστερες. Μια φανταχτερή σειρήνα που στόχο έχει την αποπλάνηση και εντέλει την καταστροφή όσων, μη προνομιούχων, δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από τη σαγήνη και τη γοητεία της. Μια femme fatale από πέτρα και λάσπη που παίρνει την μορφή ενός ιδιότυπου καθαρτηρίου για να εξαγνίσει τις αμαρτίες των κατοίκων της.

Σε αυτό εδώ το μελαγχολικό σύμπαν, ποτισμένο με φτηνό γυναικείο άρωμα και κακής ποιότητας τζιν, θα επιλέξει να στήσει την σκηνή του έργου του το ζευγάρι των συγγραφέων Ambrose Parry. Επιλέγει για κεντρικό χαρακτήρα όχι έναν, αλλά δύο ήρωες, που απέχουν εξίσου από κάποιον δαιμόνιο αστυνομικό με αυστηρή ρεντιγκότα ή κάποιον κυνικό αντιήρωα με εμπνευσμένες ατάκες.

Πρόκειται για απλούς, καθημερινούς ανθρώπους, από αυτούς που στα βιβλία του σερ Κόναν Ντόυλ δεν θα ήταν τίποτε άλλο από κομπάρσοι. Το συναίσθημα από την μια μεριά και η κοινωνική αδικία από την άλλη θα φέρουν κοντά δύο διαφορετικούς φαινομενικά ανθρώπους και θα θέσουν τα γρανάζια της πλοκής σε λειτουργία.

Όταν μία ανήλικη ιερόδουλη δολοφονείται μόνο σε ένα πρόσωπο κυλάνε δάκρυα. Είναι όμως αρκετό για να προκληθεί μία αλυσιδωτή αντίδραση που, συνεπικουρούμενη από κάποιο αντίστοιχο συμβάν, ξεδιπλώνει ένα ιδιόμορφο νουάρ που σκοπός του δεν είναι να υπηρετήσει μία «who done it» φιλοσοφία, αλλά να σχολιάσει τις κοινωνικές ανισότητες, την υποκρισία του «πολιτισμένου» αστισμού, την αέναη διαφθορά του ιερατείου και την βία που κυριαρχεί όταν η πόρτα της οικογενειακής εστίας κλείνει.

Χωρίς να υποκύψουν σε εύκολους διδακτισμούς, χωρίς να κουνήσουν το δάχτυλο σε κανέναν, οι Ambrose Parry ξεχωρίζουν το καλό και το κακό αλλά παράλληλα αντιλαμβάνονται ότι η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να χρωματιστεί αποκλειστικά μαύρη ή άσπρη. Δίνουν λοιπόν στον κάθε χαρακτήρα τον τόνο του γκρίζου που του υπαγορεύεται από τα πάθη, τα μυστικά και τις αμαρτίες που τον καθόρισαν. Άλλωστε οι άνθρωποι είναι οι πράξεις τους. Τόσο αυτές που έκαναν όσο, κυρίως, αυτές που δεν έκαναν…