Δύο βιογραφίες που κινούνται σε αντίθετους χώρους και πορείες είναι τα φιλμ που θα κλέψουν τους προβολείς για την τρέχουσα βδομάδα. Το «Μαντάμ Κιουρί- Η γυναίκα που άλλαξε τον κόσμο» με την Ρόζαμουντ Πάικ στο ρόλο της διάσημης και βραβευμένης με Νόμπελ φυσικού και το «Καπόνε» με τον Τομ Χάρντι να υποδύεται τον «Νονό του Σικάγου» στις τελευταίες μέρες της ζωής του.
Αν ήταν να διαλέξουμε ανάμεσα στα δύο φιλμ θα επιλέγαμε την ταινία της Μαρζέν Σατραπί όχι επειδή είναι πολύ καλύτερη της ταινίας με
τον Καπόνε-Χάρντι αλλά επειδή έχει το ενδιαφέρον της παρακολούθησης ενός έργου που παρά τη συμβατική του γραφή έχει την ικανότητα να σε πάρει μαζί του στο απίστευτο ταξίδι τούτης της μεγάλης προσωπικότητας.
Αντίθετα ο «Καπόνε» είναι απωθητικός και δύσκαμπτος με ελάχιστες δυνατές σκηνές και μια υποψία δραματουργίας που ίσως τελικά και να αφορά ελάχιστους. Ο Τομ Χάρντι υποδύεται τον βαριά άρρωστο Άλ Καπόνες στις τελευταίες μέρες του, που τις περνά στην έπαυλη του στο Μαϊάμι δίπλα στην οικογένεια του. Οι πράκτορες του FBI , όμως, παρακολουθούν τις κινήσεις του υποψιαζόμενοι πως όλο αυτό είναι ένα στημένο κόλπο από πλευράς του μαφιόζου για να αρπάξει μια κρυμμένη λεία αξίας 10 εκατομμυρίων δολαρίων.
Μάλλον οι πιο θετικές ταινίες της εβδομάδας είναι δύο αουτσάιντερ. Τα γαλλικά «Παιχνίδια φωτός» καταπιάνονται με ένα καταραμένο love story που έχει φόντο τον κόσμο του τζόγου και το καλογυρισμένο «6.5 εκτός ελέγχου» καταπιάνεται με το πρόβλημα των ναρκωτικών στο Ιράν με στυλ που θυμίζει… Χόλιγουντ (αν και με λίγη παραπάνω έφεση στο μελό του…Μπόλιγουντ).
Κάνε παιδί να δεις καλό (2/5*)Η ιταλική κωμωδία «Κάνε παιδί να δεις καλό» έρχεται σαν βάλσαμο για όλα τα παραπάνω αφού έχει αρκετή πλάκα και το γέλιο βγαίνει άνετα γύρω από το σχήμα «παιδί και νέοι γονείς».
Τέλος τα δύο φιλμ από τα παλιά είναι το επίκαιρο και προφητικό για την εποχή (γυρίστηκε το 1995) «Μίσος», την πρώτη ταινία του Ματιέ Κασοβίτς γυρισμένη σε ασπρόμαυρο φιλμ που καταπιάνεται με ένα χρονικό βίας στα εργατικά προάστια του Παρισιού το οποίο έχει ως αφετηρία ένα επεισόδιο κατάχρησης εξουσίας από την αστυνομία και η κλασική δημιουργία του Ερνστ Λιούμπιτς «Να ζει κανείς ή να μην ζει» από το 1942 που φέρνει το αθάνατο σαιξπηρικό δίλημμα να παίρνει άλλες διαστάσεις, απρόβλεπτα κωμικές, μπροστά στο τέρας του ναζισμού.
