22 Ιουλίου
Το τραγικό τρομοκρατικό χτύπημα στην κατασκήνωση της Ουτόγια στη Νορβηγία που συντάραξε την παγκόσμια κοινή γνώμη τον Ιούλιο του 2011.
Υπόθεση
Στις 22 Ιουλίου του 2011 στην κατασκήνωση του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στο νησί Ουτόγια έξω από το Όσλο η δεκαοχτάχρονη Κάγια και οι φίλοι της προσπαθούν να αφομοιώσουν την είδηση της βομβιστικής επίθεσης στο Όσλο ώσπου ξαφνικά, ακούγονται πυροβολισμοί στο νησί.
Η επιβίωση λεπτό προς λεπτό
Το διπλό τρομοκρατικό χτύπημα του 32χρονου ακροδεξιού τρομοκράτη Αντερς Μπέρινγκ Μπράιβικ στο Oσλο, στις 22 Ιουλίου 2011 ήταν πολύ καλά σχεδιασμένο. Στις 3.30 το μεσημέρι εκρήγνυται αυτοσχέδια βόμβα λιπάσματος, σε παγιδευμένο αυτοκίνητο σταθμευμένο έξω από το κυβερνητικό κτίριο όπου στεγαζόταν το γραφείο του Νορβηγού Πρωθυπουργού, Γιενς Στόλτενμπεργκ με αποτέλεσμα να σκοτωθούν οκτώ άνθρωποι και να τραυματιστούν άλλοι 209. Ήταν μόνο ο αντιπερισπασμός για τα πραγματικά σατανικά σχέδια του Μπράιβικ.
Δύο ώρες αργότερα, ντυμένος ως αστυνομικός και με πλαστή ταυτότητα πείθει τον καπετάνιο του τοπικού φέρι να τον περάσει απέναντι, στο νησί Ουτόγια, εκεί όπου βρίσκεται η κατασκήνωση των παιδιών του Εργατικού κόμματος της Νορβηγίας.
Με την καραμπίνα που είχε παραγγείλει από το Ιντερνετ, ο Μπράιβικ επί 72 λεπτά, και χωρίς ποτέ να τρέξει ή να αυξήσει το βήμα του, εκτέλεσε 69 έφηβους (ο μικρότερος, 14 ετών) και τραυμάτισε πάνω από 200. Αυτή την μακάβρια δράση παρακολουθούμε σε πραγματικό χρόνο (72 λεπτά έντασης και ανατριχίλας) μέσα από το βλέμμα της Κάγια και των φίλων της που θα περάσουν αρκετή ώρα μέσα στην αβεβαιότητα και τον φόβο μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς συμβαίνει.
Κι ενώ οι κρυμμένοι έφηβοι αναρωτιούνται για την προέλευση των πυρών – μερικοί σκέφτονται μήπως πρόκειται για άσκηση ετοιμότητας ώσπου τα πρώτα νεκρά κορμιά διαλύουν κάθε υποψία «άσκησης»- ο τραχύς ρεαλισμός της κάμερας στο φιλμ «22 Ιουλίου» που έκανε πρεμιέρα στο επίσημο Διαγωνιστικό τμήμα του 68ου Φεστιβάλ Βερολίνου εντυπωσιάζει.
Πρόκειται για μια δύσκολη όσο και ενοχλητική ταινία που παίζει με τις βεβαιότητες μιας τακτοποιημένης ζωής- «μαμά μην ανησυχείς, εδώ είναι το πιο ασφαλές μέρος στον κόσμο λέει στη μητέρα της μέσω του κινητού η Κάγια»- και εξιστορεί με ασύλληπτες λεπτομέρειες την τρομαχτική εμπειρία εκείνης της τραγικής ημέρας. Χάρη στο αγωνιώδες μονοπλάνο αφουγκραζόμαστε τον πανικό και την απελπισία των θυμάτων μέσα από μια λεπτομερή δουλειά που βασίστηκε στις αυθεντικές μαρτυρίες των επιζήσαντων.
