Μια Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου χωρίς Θέατρο
Πέντε προσωπικότητες της σύγχρονης θεατρικής δημιουργίας – Ο Σίμος Κακάλας, ο Γιάννης Καλαβριανός, ο Δημήτρης Καταλειφός, η Μαρία Μαγκανάρη και ο Γιάννος Περλέγκας – συνδιαλέγονται με την παύση καθήκοντος και στρέφουν το βλέμμα στην επόμενη μέρα για το θέατρο.
Γιάννος Περλέγκας, ηθοποιός – σκηνοθέτης
«Η δόξα μας οφείλει να σφυρηλατηθεί αφενός μέσα από ένα νέο είδος περισυλλογής και μελέτης απέναντι στο αντικείμενό μας και αφετέρου μέσα από μια νέα συνείδηση της δημόσιας, κοινοτικής και πολιτικής λειτουργίας του»
Δύσκολο να ζήσεις ως ηθοποιός στην περίοδο αυτή μιας και δεν πληρώνεσαι ούτε σε χρήματα ούτε «με το νόμισμα της δόξας», που λέει κι ο Παπαβασιλείου. Αναρωτιέμαι αν σε κάποιους από εμάς κοστίζει πιο πολύ το δεύτερο παρά το πρώτο. Εξ ου και οι ανθρώπινες και κατανοητές προσπάθειες να υπάρξουμε ως θεατρικά πρόσωπα μέσω διαδικτύου κλπ. Όλοι μας.
Η δόξα μας, βεβαίως, (μιας και δόξα σημαίνει και γνώμη, άποψη, κρίση εκτός από φήμη), οφείλει να σφυρηλατηθεί αφενός μέσα από ένα νέο είδος περισυλλογής και μελέτης απέναντι στο αντικείμενό μας (εν προκειμένω το θέατρο) και αφετέρου μέσα από μια νέα συνείδηση της δημόσιας, κοινοτικής και πολιτικής λειτουργίας του.
Πέραν της κατανοητής, πλην αυτιστικής συντήρησης της θεατρικής περσόνας μας, νιώθω πως πρέπει να κατανοήσουμε και να καλλιεργήσουμε εκ νέου και με μεγαλύτερο ακόμα πείσμα στη συνείδησή μας, ότι η δουλειά που κάνουμε, όχι απλώς προϋποθέτει, αλλά επιβάλει την ζωντανή συνάντηση, τον συγχρωτισμό, ο οποίος φαίνεται πως πάει πλήρως να αντικατασταθεί από την πλήρη «οθονοποίηση» της πραγματικότητας.
Δεν είμαστε κάποιοι επαΐοντες, κάποιοι απεσταλμένοι κάποιου θεατρικού Θεού που ενδεχομένως και να ακούει στο όνομα Περλέγκας κοκ. Είμαστε εντολοδόχοι μιας άρρητης εντολής που μας δίνουν οι άνθρωποι που έρχονται να μας δουν στο θέατρο: Σιωπώ για να μιλήσεις εσύ, γιατί χωρίς να το ξέρω προσδοκώ να μιλήσεις εκ μέρους μου, να βρεις τα λόγια και τις ψυχικές κινήσεις εκείνες που χρειάζομαι να ακούσω γιατί ξέρω ότι κρύβονται μέσα μου, γιατί κάτι χρειάζομαι να αφυπνιστεί ώστε να φύγω από τον λήθαργο της σιωπής μου, μια σιωπή που όμως στην περίπτωση του θεάτρου είναι ενεργή και αιμάτινη.
Έβλεπα αυτές τις μέρες ένα μικρό βίντεο από συνέντευξη του Αντρέι Ταρκόφσκι που παροτρύνει τους νέους ανθρώπους να μην φοβούνται τη μοναξιά. Θα πρόσθετα πως νιώθω σαν ανάγκη, μέσα σ’ αυτήν τη περιπέτεια που ζούμε και που στ’ αλήθεια δεν ξέρουμε ακόμα σε τι ζωή θα μας οδηγήσει, να μην ξεχνώ πως η μοναξιά που φέρνει ο συγχρωτισμός μέσω οθόνης είναι ακόμα μεγαλύτερη και οριστικότερη μοναξιά. Λίγο μοναξιάρης τώρα, για να μπορώ να ξαναντικρύσω τους ανθρώπους με μεγαλύτερη συνείδηση της επικείμενης συνάντησής μας.
Οι εντολοδόχοι ηθοποιοί έχουμε ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη πια, μιας και οι σιωπές που θα φέρουν οι άνθρωποι που θα έρθουν να μας δουν (όσοι, και όποτε ξανασυναντηθούμε) θα κρύβουν νέες απελπισίες, νέους φόβους, νέες ανάγκες.
