Ο κυνηγός της νύχτας
Ένα φιλόδοξο ντεμπούτο που δανείζεται αμέτρητα στοιχεία από κλασικά ψυχολογικά θρίλερ τύπου «Σιωπή των αμνών», «Se7en» και «Το κορίτσι με το τατουάζ».
Υπόθεση
Ένας ταλαιπωρημένος αστυνομικός, το αστυνομικό σώμα στο οποίο ανήκει και ένας αυτόκλητος τιμωρός εμπλέκονται σε μία επικίνδυνη συνομωσία που σχετίζεται με τη σύλληψη ενός άρρωστου άντρα, ο οποίος κατηγορείται για απαγωγές και δολοφονίες γυναικών.
Ένας χωρίς έμπνευση ύμνος στα ψυχολογικά αστυνομικά θρίλερ των 90ς και 00ς είναι ο «Κυνηγός της νύχτας». Για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, ο Ντέιβιντ Ρέιμοντ επέλεξε ένα στόρι που φιλοδοξεί να χωρέσει σε μιάμιση σχεδόν ώρα όλα τα τρανταχτά σημάδια ταινιών που άφησαν εποχή. Το συγκεκριμένο genre όμως δεν ξεφεύγει από την τυποποίηση και την κοινοτυπία. Όλα σχεδόν λειτουργούν με οδηγό έναν αυτόματο πιλότο, που κατευθύνει την πλοκή σε αναγνωρίσιμα μονοπάτια αλλά χωρίς την ανάγκη να ακολουθήσει μια εναλλακτική διαδρομή.
Κι είναι κρίμα γιατί το σπουδαίο καστ – του οποίου ηγείται ένας φιλότιμος Κάβιλ που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να πείσει ότι είναι κάτι παραπάνω από έναν… «Σούπερμαν»- προσφέρει ένα ευπρεπές και αξιόλογο ερμηνευτικό σύνολο. Όμως η ιδεολογική υπόσταση και το κοινωνικό σχόλιο του σεναρίου (το οποίο προφανώς και θα ήθελε να έχει αρκετά κοινά σημεία με την τριλογία που βασίστηκε στο «Millennium» του Στιγκ Λάρσον) αναλώνεται σε εξυπνακίστικα τρικ και μπερδεμένες ανατροπές που σκοπό έχουν να εντυπωσιάσουν το θεατή αλλά στην πραγματικότητα φορτώνουν με βαρίδια το φιλμ που καταντά ένα δυσκίνητο κατασκεύασμα που κυριολεκτικά σέρνεται.
