Υπόθεση
Κάθε 27 χρόνια το κακό επισκέπτεται την πόλη του Ντέρι. Στο δεύτερο κεφάλαιο, τρεις δεκαετίες μετά, οι δρόμοι των κεντρικών χαρακτήρων διασταυρώνονται και πάλι. Μπορεί οι φίλοι από το Κλαμπ των Χαμένων να έχουν μεγαλώσει και να έχουν φύγει μακριά, αλλά ένα κρίσιμο τηλεφώνημα τους φέρνει πίσω εκεί όπου όλα ξεκίνησαν.
Επιστροφή στο Ντέρι 27 χρόνια μετά
Το σύμφωνα με κάποιους κριτικούς λογοτεχνίας «Μόμπι Ντικ του Στίβεν Κινγκ» γράφτηκε πριν από 33 χρόνια. Το 1986 ο Στίβεν Κινγκ ήταν 39 ετών και είχε ήδη γνωρίσει την επιτυχία εδώ και μια δεκαετία με το «Κάρι» (το πρώτο του best seller) και φυσικά τη «Λάμψη» αλλά αντιμετώπιζε μεγάλα προβλήματα εξάρτησης με αλκοόλ και ουσίες. Το αυτοβιογραφικό στοιχείο στο έργο αυτό δεν ενισχύεται μόνο με τον χώρο ή το χρόνο που διαδραματίζεται η ιστορία (η γενέτειρα του συγγραφέα το Πόρτλαντ είναι στο Μέιν όπως και το Ντέρι ενώ στα 50ς εκτυλίσσεται η παιδική και προεφηβική ηλικία του Κινγκ) αλλά και με την απόφαση του συγγραφέα να φέρει τους ήρωες του αντιμέτωπους με τους πιο τρομακτικούς εφιάλτες του. Δηλαδή του εφιάλτες της παιδικής ηλικίας. Πολύ σοφά το σύμβολο που εμπεριέχει όλους αυτούς ανήκει σε έναν γελωτοποιό κλόουν, αγαπημένο ήρωα πολλών παιδιών.
Το φιλμ που σκηνοθέτησε πριν από δύο χρόνια ο Αντι Μουσιέτι γνώρισε καλλιτεχνική και εμπορική (το φιλμ τρόμου με τις περισσότερες εισπράξεις στην ιστορία του αμερικανικού box office) επιτυχία με τις ευλογίες του ίδιου του Κινγκ που στην δεύτερη ταινία κρατά κι εένα μικρό αβανταδόρικο ρόλο ως ιδιοκτήτης ενός παλιατζίδικου που πουλά στον ήρωα-συγγραφέα (!) το παλιό του ποδήλατο. Ο λόγος είναι πως ευτύχησε να συνδυάσει ιδανικά το πνεύμα του βιβλίου με την ψυχαγωγική διάσταση μιας παραδοσιακής ταινίας τρόμου.
Η στρωτή αφήγηση, τα τρομακτικά ξεσπάσματα, τα χιουμοριστικά διαλείμματα, τα ερεθίσματα που καθορίζουν κάθε χαρακτήρα και κυρίως οι καλοδουλεμένοι διάλογοι δεν άφηναν τίποτα στην τύχη για να οδηγηθεί το φιλμ σε αμφίβολες περιπέτειες. Το «Αυτό Κεφάλαιο 2» δεν είναι το σίκουελ εκείνου του φιλμ αλλά η ομαλή και ομοιογενής συνέχεια της ίδιας ιστορίας. Ο σκηνοθέτης συνεχίζει με την ίδια ακριβώς συνταγή επιτυχίας ενώ το κρίσιμο στοιχείο δεν είναι άλλο από την πειστική ενηλικίωση των παιδιών.
Η μετά από 27 χρόνια ωρίμανση τους, είναι ξεκάθαρο ότι δουλεύτηκε στην εντέλεια μέχρι να δοθεί η αίσθηση τελειότητας που χαρακτηρίζει όλους τους πρωταγωνιστές. Κυρίως όμως το φιλμ δίνει ανάγλυφα την γεμάτη ένταση, αγωνία και φόβο στάση των χαρακτήρων αυτών στην κρίσιμη αντιμετώπιση των παιδικών τραυμάτων. Οι μικρές και μεγάλες ιστορίες που τους σημάδεψαν είναι μεν θαμμένες στο υποσυνείδητο αλλά και έτοιμες να βγουν με την πρώτη ευκαιρία στην επιφάνεια.
Ο σατανικός Πένιγουαιζ (στο νέο φιλμ μαθαίνουμε την ιστορία του αρχαίου απόκοσμου πλάσματος που ξυπνά κάθε είκοσι επτά χρόνια για να τραφεί με σάρκες παιδιών) θα φροντίσει για αυτό και η τελική αναμέτρηση – ένα απίθανα ανατριχιαστικό τρενάκι του τρόμου στο τελευταίο ημίωρο βάζει φωτιά στην οθόνη- θα κρίνει το μέλλον όλων. Ειδικά του ήρεμου (στα πρόθυρα της νεκρικής σιγής) και μικροαστικού Ντέρι της πολιτείας Μέιν.
