Υπόθεση
Στο ΛοςΆντζελες του1969 τα πάντα είναι ρευστά και όλα αλλάζουν. Ο τηλεοπτικός αστέρας Ρικ Ντάλτον και ο για πολλά χρόνια κασκαντέρ του ΚλιφΜπουθ κινούνται στη νέα βιομηχανία του θεάματος, την οποία με δυσκολία αναγνωρίζουν πια, ψάχνοντας να βρουν μια θέση σε αυτή.
Νοσταλγικός Ταραντίνο, απίθανοι ερμηνευτές
Όχι τόσο η πιο ώριμη όσο η πιο προσωπική ταινία του 56χρονου σκηνοθέτη, το «Κάποτε στο Χόλιγουντ» είναι μια ωδή – και ταυτόχρονα μια άνευ όρων παράδοση- στη γοητεία τουκλασικού Χόλιγουντ. Ο Ταραντίνο ποντάρει στις παιδικές του μνήμες για να ανασύρει σύμβολα αλλοτινά και χαμένα που για εκείνον συμβολίζουν την εποχή της αθωότητας. Όμως ελάχιστα πράγματα είναι αθώα στην ιστορία του. Ίσως μόνο η πανέμορφη και γλυκιά ΣάρονΤέιτ (η ΜάργκοΡόμπι σε ρόλο-λαχείο) που ταυτίζεται με την πιο ζωντανή και αυθεντική λάμψη της βιομηχανίας του θεάματος. Όλα τα άλλα – ήρωες, και αντιήρωες, μηχανισμοί και ιδεολογίες- είναι κομμάτια ενός ψεύτικου παζλ που πίσω από την καλογυαλισμένη επιφάνεια του κρύβει σκοτάδι, βία και παρακμή. Η παρακμή είναι ίσως η λέξη-κλειδί του φιλμ. Παρακμή γνωρίζει ο τέως σταρ, σε παρακμή βρίσκεται και η αμερικανική κοινωνία με τον πόλεμο του Βιετνάμ να βρίσκεται στην κορύφωση του. Οι χίπις βρίσκονται σταθερά και επίμονα σε κάθε εμφάνιση των βασικών χαρακτήρων.
Άλλοι τους μισούν κι άλλοι τους συμπαθούν. Η κάμερα του Ταραντίνο εστιάζει στο δικό τους καταλυτικό ρόλο στην ιστορία – η δράση της συμμορίας του Μάνσον – αλλά και στην προσπάθεια του εγωπαθή ήρωα του (ο Ντι Κάπριο με άνεση εναλλάσσει ρόλους, διαθέσεις και πρόσωπα) να κάνει πετυχημένο πέρασμα από την τηλεόραση στον κινηματογράφο μέσω των σπαγγέτι γουέστερν που τα θεωρεί «σκουπίδια» αλλά εν τέλει δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Όμως ενώ ο σκηνοθέτης Ταραντίνο βρίσκεται σε φουλ φόρμα (καταπληκτικές οι σεκάνς στα έρημα κινηματογραφικά πλατό αλλά και αυτές που αφορούν στα γυρίσματα της ταινίας μέσα στην ταινία) ο σεναριογράφος Ταραντίνο είναι μπερδεμένος ως προς το θέμα της βίας – μοιάζει να τον έλκει και να τον απωθεί μαζί- ενώ δεν πείθει και τόσο η απόπειρα του να το συνδέσει με ταξικά κριτήρια. Παραμένει όμως ένας βιρτουόζος της κάμερας και ακόμη και στις πιο άνισες στιγμές του, όπως αυτή εδώ, πετυχαίνει ξανά να μας χαζέψει με κάποιες μαγικές κινήσεις του.
