Υπόθεση
Η ιστορία του Κουβανού Κάρλος Ακόστα, του πρώτου μαύρου χορυτή που ερμήνευσε μερικούς από τους πιο εμβληματικούς ρόλους στο κλασικό μπαλέτο.
Από την Αβάνα ως το Λονδίνο και τη δόξα
Το βιογραφικό «Ο χορός της ζωής μου» έχει μια έξυπνη πατέντα που το διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα φιλμ αυτού του είδους. Ο ίδιος ο Κάρλος Ακόστα εμφανίζεται στην ταινία υποδυόμενος τον εαυτό του στο σήμερα καθώς προετοιμάζει τα νούμερα από την επόμενη χορογραφία του που είναι βασισμένη στη ζωή του. Οι πρόβες που κάνει με τον πρώτο χορευτή του είναι βγαλμένες από έντονες και ενίοτε τραυματικές μνήμες από τα φτωχά παιδικά χρόνια στην Αβάνα της δεκαετίας του 70, όπου ο πατέρας του τον μάζευε από τις αλάνες όπου μάλωνε με τα άλλα παιδιά.
Τα συνεχή φλας μπακ στις δύο εποχές (σημαντική η συμβολή του σεναριογράφου Πολ Λάβερτι) ενώνονται μέσα από το επίμονο, διαπεραστικό βλέμμα του ήρωα που ταυτίζεται απόλυτα με εκείνο του τσαμπουκαλεμένου πιτσιρικά (χάρμα οφθαλμών ο Έντισον Μανουέλ Ολβέρα Νούνιεζ) σε μερικές απέραντα συγκινητικές καταστάσεις. Ο μικρός Γιούλι όπως τον φωνάζει ο πατέρας του παρά τις προτροπές των γονιών του μόλις εντοπίζουν το σπάνιο ταλέντο του στο χορό, αρνείται να μπει στην περίφημη σχολή χορού της πόλης από φόβο «μην γίνει περίγελως στη γειτονιά του καθώς τα άλλα παιδιά θα τον λένε αδελφή!».
Η Ιθιάρ Μπολάιν διατηρεί τον ανθρώπινο τόνο σε μια συγκροτημένη δραματουργικά ιστορία που αναδεικνύει όχι μόνο το απερίγραπτο σχεδόν ταλέντο του ήρωα αλλά κυρίως την κομβική σχέση με τον πατέρα του. Μια σχέση που τα έχει όλα: από την απερίγραπτη, αδιαπραγμάτευτη και άνευ όρων αγάπη μέχρι την τρομερό ξέσπασμα βίας (όταν ο μικρός Γιούλι κάνει κοπάνα από τη σχολή ο πατέρας του τον τιμωρεί με τον ζωστήρα μόλις το μαθαίνει) που προσφέρει μια από τις πιο έντονες χορογραφίες την οποία εμπνέεται ο ενήλικας και διάσημος πλέον χορευτής στο νέο του έργο.
