ΜακΚουιν
Υποδειγματικό ντοκιμαντέρ γύρω από την προσωπική ζωή και την τέχνη του Αλεξάντερ Μακ Κουίν που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στο χώρο της υψηλής ραπτικής.
Υπόθεση
Μία προσωπική ματιά πάνω στην ξεχωριστή και ασυνήθιστη ζωή, καριέρα και ταλέντο του Αλεξάντερ Μακ Κουίν. Μέσα από αποκλειστικές συνεντεύξεις από τους πιο στενούς φίλους και την οικογένεια του, αποκατεστημένα αρχεία, εικόνες και μουσική, η ταινία αυτή είναι ένα αληθινό εγκώμιο και ένα συναρπαστικό πορτραίτο ενός εμπνευσμένου αλλά συνάμα βασανισμένου οραματιστή της μόδας.
«My shows are about sex, drugs and rock ’n’ roll»
Προσωπικότητα και κυρίως χάρισμα πέραν κάθε αμφιβολίας – ακόμη και οι μπλαζέ Γάλλοι υποκλίθηκαν στο ταλέντο του- έκαναν τον Αλεξάντερ Μακ Κουίν, να ξεχωρίσει σε ένα χώρο που έδειχνε αποκλειστικά να ανήκει σε ανθρώπους φτιαγμένους με χάρη και σπάνια φινέτσα.
Ο ατσούμπαλος, χοντροκομμένος και ατημέλητος Μακ Κουίν (δείτε πως εμφανίζεται στους υψηλούς προσκεκλημένους του μετά από την ολοκλήρωση κάθε σπουδαίας «παράστασης» του η οποία γίνεται παγκόσμια είδηση στα ΜΜΕ) δεν ανήκε σε αυτό το σινάφι. Το φτωχόπαιδο από τη Σκωτία που θύμιζε σκίνχεντ όταν ήταν έφηβος, χωρίς κανένα εφόδιο ή ερέθισμα από το οικογενειακό περιβάλλον του (ο μπαμπάς του ήταν ταξιτζής) είχε μια τρομακτική κλίση στο ράψιμο.
Όταν ένας παλιός οίκος ενδυμάτων του Λονδίνου έβαλε αγγελία ζητώντας μαθητευόμενους ράφτες, η μητέρα του τον προέτρεψε να πάει για συνέντευξη παρότι εκείνος ήταν βέβαιος ότι θα τον διώξουν πριν καν τον δουν να ράβει. «Και τι έχεις να χάσεις;» του απάντησε εκείνη κι όλα πήραν το δρόμο τους. Το ταλέντο του ξεχώρισε, η μεταπήδηση του σε άλλη φίρμα ήταν θέμα χρόνου, το ταξίδι στην Ιταλία χωρίς κανένα σχέδιο (αλλά η βρισιά που έραψε στο κοστούμι του ιταλού μόδιστου έπιασε τόπο), η μεταγραφή στην Γαλλία, τα ανεπανάληπτα σόου όπου η τέχνη και το ρούχο γίνονταν ένα.
Η πορεία του Αλεξάντερ Μακ Κουίν δίνεται με κλιμακούμενη ένταση που αρμόζει στην ιστορία ενός αυτοκαταστροφικού βασιλιά. Μια ιδιοφυία της υψηλής ραπτικής ήταν ο αυτόχειρας καλλιτέχνης – ο τραγικός θάνατος του στα 41 του χρόνια- που χλεύασε και εκμεταλλεύτηκε τα ψωνισμένα τοτέμ του χώρου («μια φούσκα είναι η μόδα» θα πει) πριν καταδικαστεί στην απόλυτη μοναξιά και σιωπή όταν η ύβρις του περάσει πλέον σε άλλα επίπεδα και χάσει όχι μόνο τη λογική αλλά κυρίως την ψυχή του.
