Υπόθεση
Η Γκλόρια είναι μια απελευθερωμένη, χωρισμένη γυναίκα, που περνάει τον χρόνο της ανάμεσα στη ρουτίνα της πρωινής της δουλειάς σε ασφαλιστική εταιρεία και στις νύχτες της που είναι γεμάτες χορό και διασκέδαση σε κλαμπ για μοναχικές ψυχές στο Λος Άντζελες. Μετά την συνάντησή της με τον επίσης διαζευγμένο Άρνολντ, βρίσκει τον εαυτό της συμμέτοχο ενός νέου ρομάντζου.
Μια όχι ακριβώς φανταστική γυναίκα
Ο Λέλιο που κέρδισε πριν από 2 χρόνια το ξενόγλωσσο όσκαρ του με τη «Φανταστική Γυναίκα» του επιστρέφει σε εκείνη την ταινία που του χάρισε τη διεθνή φήμη. Όμως ενώ στην πρώτη «Γκλόρια» έδειχνε με αφτιασίδωτο ρεαλισμό τις πικρές λεπτομέρειες μιας πειραγμένης ρομαντικής κομεντί που ξεκινούσε και τέλειωνε με την απελευθερωτική δύναμη της μουσικής και του χορού, εδώ το παραπάνω σχήμα – με περισσότερο ρετούς και λάμψη- δεν λειτουργεί εξίσου αποτελεσματικά. Υπάρχει βέβαια ο ισχυρός πόλος έλξης που λέγεται Τζούλιαν Μουρ – η οποία δίνει άλλη μια σπουδαία παράσταση αντάξια του ταλέντου της- και μάλιστα ενισχυμένος από την πάντα καταλυτική παρουσία του απολαυστικού σε ότι κάνει Τζον Τορτούρο.
Όμως το ριμέικ της ομώνυμης βραβευμένης ταινίας του Σεμπάστιαν Λέλιο σε σκηνοθεσία και πάλι του ίδιου παρότι ακολουθεί την ίδια σεναριακή πορεία και έχει περισσότερη αφηγηματική άνεση, δεν έχει ούτε την ψυχή ούτε τη δραματουργική βαρύτητα εκείνου του φιλμ. Η αίσθηση της ελαφρότητας που επιδιώκει ο Λέλιο έχει κάποια θετικά στοιχεία (η ειρωνεία της νέας «Γκλόριας» στοχεύει σε κάποιες ανορθογραφίες πολιτικής ορθότητας κι ενός δυτικού τρόπου ζωής που φλερτάρει με τη γραφικότητα) αλλά δεν καταφέρνει πάντα να γίνει το ίδιο αιχμηρός ή συγκινητικός όπως έπραξε με το πρώτο φιλμ του 2014.
