Η υπόθεση
Ο Μόντε και η Γουίλου ζουν σε ένα διαστημόπλοιο στην απόλυτη απομόνωση. Ο Μόντε φροντίζει την κοπέλα σαν πατέρας (το σπέρμα του χρησιμοποιήθηκε για να γονιμοποιήσει το ωάριο της νέας γυναίκας που γέννησε την Γουίλου- ήταν και οι δύο τους μέλη ενός πληρώματος θανατοποινιτών) και δεν λησμονεί πως είναι πειραματόζωα σε αποστολή που ξεκίνησε πριν από πολλά-πολλά χρόνια.
Η αχρείαστη εξερεύνηση της Κλερ Ντενί
Το πρότζεκτ που εμπνεύστηκε η Ντενί όταν της ζητήθηκε να πάρει μέρος σε μια συλλογή ταινιών με τίτλο «Μοιραίες γυναίκες» είναι μια σχεδόν πλήρως αποτυχημένη ταινία. Και λέμε σχεδόν, γιατί η φιλότιμη προσπάθεια του Πάτινσον που πήρε το ρόλο του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν ο οποίος ήταν η πρώτη επιλογή, είναι κρίμα να τσουβαλιαστεί με όλα τα υπόλοιπα αρνητικά στοιχεία της «Μαύρης Τρύπας».
Δυστυχώς εδώ τίποτα δεν λειτουργεί σωστά ούτε σε τεχνικό – το σκάφος της αποστολής μοιάζει με νταλίκα ενώ τα κουμπάκια που αναβοσβήνουν μπροστά στην οθόνη της Μπινός θυμίζουν τα πρώτα επεισόδια της σειράς «Star Trek» από τα μακρινά 60ς- ούτε σε ιδεολογικό (η επιβίωση και το μέλλον της ανθρωπότητας είναι οι κεντρικοί άξονες που κινούν τα πάντα στην ιστορία αλλά οι βασικοί εκφραστές είναι τελείως «καμένοι» με πρώτη και… χειρότερη την Μπινός που δίνει μια άθλια ερμηνεία) και κυρίως σε σκηνοθετικό επίπεδο.
Η Ντενί βρίσκεται προφανώς έξω από τα νερά της. Παρότι το κενό του διαστήματος είναι ξένος κόσμος για εκείνη, επιχειρεί να δώσει ζωντάνια και εφευρετικότητα με πατώντας στα προσφιλή στοιχεία της: σκιαγράφηση χαρακτήρων και τσιτάτα ζωής. Όμως η επιτήδευση του συναισθήματος, τα τραγικά συμβάντα που σημαδεύουν την αποστολή (με μια αγνώριστη για την γαλλίδα έφεση σε γκορ, βίαιες σκηνές) και μια αμετροεπής αμπελοφιλοσοφία καταδικάζουν το διαστημικό κοινόβιο σε μια σκοτεινή φυλακή όπου δεν υπάρχει καμιά ελπίδα διαφυγής. Ούτε και για το θεατή…
