Υπόθεση
Τα γερμανικά στρατεύματα πλησιάζουν στο Παρίσι. Ο Γκέοργκ, ένας Γερμανός πρόσφυγας, δραπετεύει στη Μασσαλία που αποτελεί την πύλη της ελευθερίας για όσους θέλουν να ξεφύγουν από την λαίλαπα του πολέμου. Στις αποσκευές του κρύβει τα έγγραφα ενός συγγραφέα, του Βάιντελ, ο οποίος έχει αυτοκτονήσει. Ο Γκεοργκ υιοθετεί την ταυτότητα του νεκρού και σχεδιάζει να το σκάσει για το Μεξικό όμως όλα αλλάζουν όταν ερωτεύεται μια μυστηριώδη γυναίκα που αναζητά το χαμένο συζύγο της.
Όταν το προσφυγικό συναντά τον ναζισμό
Όχι αδιάφορο αλλά σίγουρα με γόνιμες ιδέες και κάποια δυνατά διαλείμματα, το «Transit» είναι η τελευταία δημιουργία του γερμανού σκηνοθέτη Κρίστιαν Πέτζολντ, που διαγωνίστηκε στο περσινό φεστιβάλ Βερολίνου, χωρίς όμως να εξασφαλίσει κάποια διάκριση. Κι αυτό είναι εκτός από δίκαιο και αναμενόμενο καθώς η ταινία παρά τις φιλόδοξες προθέσεις και την αδιαμφισβήτητη γοητεία της, δεν καταφέρνει να δέσει σε ένα ισχυρό ενιαίο σύνολο τις κυρίαρχες δυνάμεις της. Η απόφαση του σκηνοθέτη να συνδέσει το παρελθόν με το παρόν (μεταφέροντας το βασικό μοτίβο των σχέσεων που αναπτύσσονται μεταξύ των προσφύγων στη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου σε μια σύγχρονη Μασσαλία) έχει άνισες επιδόσεις και αρκετά προβλήματα στην αφήγηση.
Η αγωνία του Πέτζολντ μοιάζει διχασμένη μεταξύ του ζητήματος της πραγματικής ταυτότητας (το θέμα και του «Τραγουδιού του Φοίνικα») και της αναζήτησης του μεγάλου έρωτα. Όμως, φευ, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται λειτουργικό από τη στιγμή που η μεγάλη ιδέα παραμένει το μεταναστευτικό και η επανάληψη των φριχτών ιστορικών εγκλημάτων. Από ένα σημείο και ύστερα μάλιστα, η ταινία εντελώς αδικαιολόγητα μετατρέπεται από πολιτικό δράμα σε κακόγουστο αισθηματικό μελό με στοιχεία νουάρ όπου οι θεωρητικά ισχυρές κορυφώσεις του παύουν να σε ενδιαφέρουν λόγω της αχρείαστης επανάληψης και της αφελούς ματιάς που υιοθετεί ο γερμανός σκηνοθέτης.
