Υπόθεση
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Αλίς και η Σελίν ζουν με τις οικογένειές τους σε προάστιο των Βρυξελλών. Είναι αχώριστες φίλες μέχρι τη στιγμή που ένα σοκαριστικό γεγονός- ο γιος της Σελίν βρίσκει τραγικό θάνατο- κλονίζει την καθημερινότητά τους.
Ωδή στον Χίτσκοκ
Από την απόδοση του κλίματος της εποχής (ένα απαλό ρετρό, πράσινο χρώμα απλώνεται στην ομοιόμορφη μεσοαστική γειτονιά των Βρυξελλών) μέχρι την σκιαγράφηση των βασικών χαρακτήρων όλα οδηγούν στην αίσθηση ενός παλιομοδίτικου δράματος που όμως κρύβει το σασπένς καλά φυλαγμένο στις ψυχές και κυρίως το μυαλό των δύο γυναικών. Οι κολλητές Αλίς και η Σελίν ζουν μια όμορφη κι άνετη ζωή στο «Μητρικό ένστικτο», ενώ οι γιοί τους, Τεό και Μαξίμ μεγαλώνουν σαν αδέρφια. Στις πρώτες σκηνές διαπιστώνουμε το πρόβλημα με την υπερπροστατευτική Αλίς που δεν αφήνει τον άτυχο Τεό να απολαύσει με την ησυχία του το παιχνίδι με τον Μαξίμ λόγω της εύθραυστης υγείας του.
Η Σελίν προσπαθεί να βοηθήσει τη φίλη της με όποιο τρόπο μπορεί αλλά όλες οι προσπάθειες της δείχνουν να πέφτουν στο κενό. Ώσπου έρχεται το μοιραίο συμβάν και τα πάντα αλλάζουν. Στις ζωές, στην ιδιαίτερη σχέση των δύο γυναικών αλλά και στην μορφή της ταινίας. Το μέχρι πρότινος ψυχόδραμα μεταβάλλεται σε ψυχολογικό θρίλερ, με το πνεύμα του Χίτσκοκ να απλώνεται σαν ίσκιος σε όλα τα πλάνα. Το φαινομενικά τέλειο οικοδόμημα αποκτά ρωγμές από τις οποίες αναδύονται η καχυποψία και τη παράνοια. Οι δύο μητέρες θα φτάσουν στα όρια τους όχι πλέον για να σώσουν τη φιλίας τους αλλά κυρίως για να προστατέψουν τις οικογένειες τους. Ο σκηνοθέτης έχει κάποιες καλές ιδέες πάνω σε αυτό το εύρημα και το βασικό θέμα που δεν είναι άλλο από την μητρότητα αλλά αδυνατεί να αποδώσει με πειστικό τρόπο τις πιο hardcore πλευρές της πλοκής με αποκορύφωμα το σχηματικό φινάλε.
